Με μια πρώτη ματιά, η εμμονή του Γιάνναρη, σε «αστυνομικά» θέματα που απασχόλησαν τον Τύπο, και μάλιστα την «πρώτη σελίδα», φαντάζει, για κάποιον κακόπιστο, σαν κυνήγι της επικαιρότητας. Ομως, τα πράγματα, μάλλον, δεν είναι έτσι! Ο νεαρός σκηνοθέτης φαίνεται να συγκλονίζεται αληθινά από το ακραίο. Φαίνεται να μαγεύεται ολοκληρωτικά από τον κόσμο του περιθωρίου, τον οποίον γνωρίζει πολύ καλά. Να εντυπωσιάζεται χωρίς επιφυλάξεις από τις εκρηκτικές συμπεριφορές των «κοινωνικά απροσάρμοστων». Αυτά τα ακραία συναισθήματα τον συγκινούν και τα κάνει ταινία. Τα κίνητρά του δε δείχνουν χυδαία. Απόδειξη της καλής του προαίρεσης είναι πως πάντα τάσσεται με τον αδικημένο. Παίρνει το μέρος του...