«Μήπως πεθάνατε στα τριάντα και σας θάβουν στα εβδομήντα;» μοιάζει αστείο, παιδικό και αφελές, γράφτηκε, όμως, χρόνια πολλά πριν, σ' έναν τοίχο. Λίγοι του 'δωσαν σημασία (τόσα παιδιά έχουν ανάγκη να εκφράσουν το έχει του νου τους μ' ένα σύνθημα στον τοίχο, που να δίνεις σημασία σ' όλα...) κι όμως έστελνε σήμα... πικρό; με αυθάδεια; μπορεί, μα ήταν ένα σήμα! Τώρα κλαίγονται οι μικροαστοί και απορούν μ' αυτήν την περίεργη γενιά που - ω! τι θράσος! - θέλει, λέει, να ζήσει ως τα τριάντα της όλα όσα οι υπάκουοι στο νόμο και την τάξη δε θα ζήσουν ως τα '70 τους παράγοντας υπεραξία που ποτέ δε θα διεκδικήσουν, γιατί αυτοί είναι νομοταγείς πολίτες και ως γνωστόν νόμος είναι το κέρδος του εργοδότη....