Τα πρόσωπά τους σκαμμένα, σαν η κάθε μέρα που περνά ν' αφήνει πάνω τους και από μια ρυτίδα. Τα κορμιά τους λυγισμένα, ακολουθούν διστακτικά το βήμα. Και δείχνουν αυτά τα κορμιά σα να 'χουν πάρει το "σχήμα" του ύπνου της προηγούμενης βραδιάς. Ενας ύπνος, που συνήθως γίνεται σε κάποιο παγκάκι ή στη γωνιά κάποιας κεντρικής πλατείας της πρωτεύουσας. Οι λέξεις τους, μετρημένες και καχύποπτες στην αρχή, μετατρέπονται στη συνέχεια σ' ένα χείμαρρο απελπισίας. Κι όμως, αυτοί οι άνθρωποι που δεν έχουν κάπου ν' ακουμπήσουν, που δεν έχουν κάτι να ελπίζουν, που δεν έχουν έστω ένα τετραγωνικό για να μπορέσουν να "χτίσουν" έστω κι ένα όνειρο, έχουν μια περηφάνια που σε ξαφνιάζει. "Δε θέλουμε ελεημοσύνη...

1202 λέξεις, σελ.: 12

Είναι μόλις 26 χρόνων. Με έξυπνα μάτια και γρήγορες κινήσεις, που μαρτυρούν τη διάθεσή της να ζήσει. Με σωστή δόση τσαμπουκά και με όνειρα που δεν πρόλαβαν ακόμα να τσαλαπατηθούν στους βρώμικους...

510 λέξεις, σελ.: 12

41 λέξεις, σελ.: 12

92 λέξεις, σελ.: 12