Οποιος λαχταρά να «κοινωνήσει» με τη μεγάλη ποίηση του (πεζογραφικού μορφολογικά) έργου του αλησμόνητου Γιώργου Χειμωνά, όποιος θεωρεί αναγκαία (και είναι) κάθε σοβαρή προσπάθεια εντρύφησης στο -μυριάκριβο για τα ελληνικά Γράμματα του 20ού αιώνα- έργο του Χειμωνά, όποιος αγαπά το καλό θέατρο, ας σπεύσει να δει στο «Θέατρο Τέχνης Κ. Κουν» (Φρυνίχου), όπου φιλοξενείται για λίγες ακόμα παραστάσεις, το έργο του Χειμωνά «Ο εχθρός του ποιητή» από το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας. Η Μάγια Λυμπεροπούλου, για δεύτερη φορά, αποπειράται μια ερμηνευτική μύηση σ' αυτό το αριστουργηματικό έργο (η πρώτη ήταν το 1993, στο αρχαίο Ωδείο Πάτρας, όπου το παρουσίασε με μορφή θεάτρου αναλογίου).

«Ο εχθρός του ποιητή» είναι ένα πολύπτυχο, πολυσήμαντο κείμενο και γι' αυτό δύσβατο. Είναι ύμνος στη Μούσα της μεγάλης, διαχρονικής, οικουμενικής Ποίησης κάθε λαού και πολιτισμού, από τον λάτρη της Χειμωνά. Εναν αληθινό ποιητή, που κατατάσσεται στους μεγάλους ιδανικούς αυτόχειρες, ποιητή που «φλεγόταν» από τον καημό, πιστεύοντας ότι δεν τον είχε μυράνει η Μούσα της Ποίησης. Είναι ένα δοξαστικό για τη διανοητική αγρυπνία, την αθεράπευτη ψυχή, βάσανο κάθε αληθινού ποιητή. Είναι έξοχο δοκίμιο περί της φύσης, του ήθους, του λειτουργήματος της Ποίησης και γενικότερα για τον Μύθο του ανθρώπου, την Τέχνη ανά τους αιώνες. Αλλά είναι και κείμενο αυτοβιογραφικό, αυτοψυχαναλυτικό, εξομολογητικό, προφητικότατο για την πορεία και τον πρόωρο χαμό του.

Η Μάγια Λυμπεροπούλου ανήκει σ' αυτούς που αγαπούν το έργο του Χειμωνά, που γεύονται το ποιητικό κάλλος και τη διάνοια του λόγου του. Που διακρίνουν την πολυσημία του, την αλληγορία των προσώπων του, αλλά και την αυτοψυχαναλυτική του χροιά. Η σκηνοθεσία της, με περίσσια αισθαντικότητα, με ρεαλιστική λιτότητα, ευρηματικότητα, μέτρο και λεπτομερειακή επεξεργασία των νοημάτων, συναισθημάτων, συμβολισμών του λόγου, κατέστησε τα πρόσωπα «αναγνώσιμα», ανέδειξε τη δοκιμιακή εμβέλεια, αλλά και το αυτοβιογραφικό υπέδαφος του κειμένου. Αλλά και με την εξαίρετη ερμηνεία της- με πολύ ανθρώπινα «υλικά» πλάθει τον πολύπλευρα αλληγορικό ρόλο της Κυβέλης- αποδείχνει τη σε βάθος δουλιά της. Καθοριστικός συμπαραστάτης της σκηνοθεσίας η υποβλητική μουσική του Θάνου Μικρούτσικου και δημιουργικοί συντελεστές το αφαιρετικό σκηνικό και τα καλόγουστα κοστούμια του Δαμιανού Ζαρίφη, η εκφραστική χορογραφία του Κωνσταντίνου Ρήγου και οι ατμοσφαιρικοί φωτισμοί του Σάκη Μπιρμπίλη. Η σκηνοθεσία, προσπάθησε, αλλά μέχρις ένα βαθμό απέσπασε κάποια αξιόλογα αποτελέσματα από τους -μη μυημένους γενικότερα στο έργο του Χειμωνά- ηθοποιούς Δημοσθένη Παπαδόπουλο (επίπλαστα και ναρκισσιστικά «απλός» και «μελαγχολικός»), Βίκυ Βολιώτη, Λεωνίδα Κακούρη και Ναταλία Καποδίστρια.

Μια από τις καλύτερες παραστάσεις και του φετινού χειμώνα (ανεβάστηκε στο τέλος της περασμένης χειμερινής περιόδου) παρουσιάζει «Η νέα Σκηνή» στο «Θέατρο της οδού Κυκλάδων». Ο Δημήτρης Μαυρίκιος είχε την ιδέα να μεταπλάσει θεατρικά το εξαιρετικό μυθιστόρημα της Ευγενίας Φακίνου «Το έβδομο ρούχο». Ενα μυθιστόρημα που -με αισθαντική γραφή, αλληγορική δύναμη, μυθοπλαστική φαντασία, με αγάπη για το λαό, σεβασμό στους αγώνες, τα πάθη, τους πόθους και τις παραδόσεις του, κατανόηση και συμπόνια για τον ανώνυμο, βασανισμένο, άμοιρο άνθρωπο- συμπυκνώνει την ελληνική τραγωδία από τα νεότερα χρόνια μέχρι και τις πρώτες μέρες της φασιστικής, Απριλιανής δικτατορίας. Ενα μυθιστόρημα με γνήσια λαϊκή «ταυτότητα». Μια ρεαλιστική «ανάγνωση» των διαχρονικών μύθων, θρύλων, πολιτιστικών παραδόσεων. Μια περιδιάβαση στα ήθη, τις αξίες, τις πανάρχαιες παραδόσεις του μικρασιατικού ελληνισμού. Στην τραγωδία της μικρασιατικής καταστροφής. Στους πόνους, τους καημούς, το βιασμό του ξεριζωμού. Στα δράματα της μικρασιακής προσφυγιάς και στη «μητροπολιτική» πατρίδα και στους ποταμούς αιμάτων που πρόσφερε για τη λευτεριά και την προκοπή αυτού του τόπου. Ενα «ταξίδι» αναδρομής στη νεότερη ιστορία μας, με επίκεντρο μια ηλικιωμένη μάνα. Μάνα -μήτρα των παιδιών του λαού. Μια μάνα με τους καημούς της μυθικής Δήμητρας, μια κόρη με τους καημούς της μυθικής Περσεφόνης. Πρόσωπο «αναγεννούμενο» από τα παιδιά και τα εγγόνια της. Πρόσωπο ρεαλιστικό και ταυτόχρονα «ενδεδυμένο» με μυθολογικά ονόματα και αλληγορικές διαστάσεις, φορτωμένο με πένθος βαρύ. Επτά τα ματωμένα ρούχα των αποθαμένων της, με τελευταίο το ματωμένο ρούχο του Παναγιώτη Ελή (του πρώτου νεκρού της χούντας, δολοφονημένου στον Ιππόδρομο). Επτά ματωμένα ρούχα που φυλάει και τιμά. Γιατί, όσο οδυνηρό άλλο τόσο πολύτιμο «φυλακτό» για τα επόμενα παιδιά της «γενιάς» της -γενιά λαού- είναι η μνήμη τους.

Ο Δ. Μαυρίκιος χρησιμοποιώντας τη δομή του «θεάτρου μέσα στο θέατρο», διασκεύασε το μυθιστόρημα με πολλή αγάπη, με ευαισθησία, με φαντασία αλλά και μέτρο στην ανάδειξη των συμβολισμών του, με την ευλύγιστη πυκνότητα και ροή των κινηματογραφικών φλας μπακ, με ψυχογραφική τρυφερότητα για τα πρόσωπα, αλλά και με αίσθηση των αναλογιών του δραματικού και χιούμορ στοιχείου. Εξίσου επιτυχές, απόλυτο στήριγμα της διασκευής του είναι η σκηνοθεσία του. Η παράστασή του προσφέρει αληθινή ψυχική συγκίνηση και αισθητική απόλαυση, με τη συμβολή του ευρηματικού, καλαίσθητου, κινηματογραφικά μεταμορφώσιμου -κατά πολύ χάρη στους άκρως ατμοσφαιρικούς, λεπτότατων αποχρώσεων φωτισμούς του Λευτέρη Παυλόπουλου- σκηνικού και των κοστουμιών της Λίλης Πεζανού, της μουσικής της Φωτεινής Βαξεβάνη, και της εκφραστικής κίνησης της Βάλιας Παπαχρίστου.

Το υψηλής ποιότητας σκηνικό αποτέλεσμα οφείλεται και στην ευεργετική, άκρως λυρική ερμηνεία της Αλέκας Παΐζη. Ερμηνεία ιδανική για το ρόλο της Μάνας. Γιατί η Α. Παΐζη, παράλληλα με την υπέροχη γυναικεία γλυκύτητα που διαθέτει, ψυχή τε και σώματι -στο κύτταρό της- «κουβαλά» τη διάνοια, το ήθος, την ευαισθησία, την ομορφιά, τη λεβεντιά, τους έρωτες, τα όνειρα, τις οδύνες, τους πόθους, τα πάθη, το χυμένο «αίμα», όλες τις ιδιότητες του λαού. Πλάι της, μια εξαιρετικής απλότητας, αμεσότητας, αλήθειας και ευαισθησίας ερμηνεία καταθέτει η Αγγελική Παπαθεμελή. Αξιοι επαίνου για την πολύ σημαντική ερμηνευτική συμβολή τους είναι και οι άλλοι ηθοποιοί: Τατιάνα Παπαμόσχου, Ευγενία Αποστόλου, Νίκος Καραθάνος, Γιάννης Κότσιφας.