Σε μια αναζήτηση αλλαγής πορείας προς τα ...αριστερά δηλώνει ότι βρίσκεται το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας (SPD), πασχίζοντας να διαφοροποιηθεί από την αντιλαϊκή λαίλαπα, στην οποία έχει πρωταγωνιστήσει από τον περασμένο αιώνα, ξορκίζοντας το «αμαρτωλό» παρελθόν, με επιδίωξη να εγκλωβίζει τους εργαζόμενους και στο μέλλον. Κίνητρο για την «προγραμματική ανανέωση», που επικαλείται το SPD, είναι η κατρακύλα των εκλογικών ποσοστών και η κρίση που περνάει συνολικά η σοσιαλδημοκρατία στην Ευρώπη, αλλά κυρίως οι αναγκαίες προσαρμογές στις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου, που παρουσιάζονται και ως δήθεν συμφέρουσες για τους εργαζόμενους.

Αξίζει να θυμίσουμε ότι το SPD έχει ταυτιστεί με τα πιο σκληρά αντεργατικά - αντιασφαλιστικά μέτρα της διαβόητης «Ατζέντας 2010» του σοσιαλδημοκράτη καγκελάριου Γκέρχαρντ Σρέντερ, με τις μαζικές περικοπές σε προνοιακές και κοινωνικές παροχές («Χαρτζ 4»), με τη φτωχοποίηση μεγάλων τμημάτων του γερμανικού λαού, είναι το κόμμα που συγκυβερνά με τους Χριστιανοδημοκράτες/Χριστιανοκοινωνιστές (CDU/CSU) για τρίτη φορά στον «μεγάλο συνασπισμό» και εκατομμύρια εργαζόμενοι, άνεργοι, νέοι, κ.λπ. του γυρίζουν την πλάτη.

Να, λοιπόν, τι «ένωσε» όλους αυτούς τους «αριστερούς» ηγέτες, που βρέθηκαν το περασμένο Σαββατοκύριακο στο Βερολίνο στο «φόρουμ συζήτησης» του SPD, όπου διατυπώθηκαν προτάσεις για την προγραμματική του «ανανέωση». «Συμμάχους στην πορεία αυτή το SPD έχει επιτυχημένους αριστερούς ηγέτες στην Ευρώπη», σημειώθηκε, εννοώντας δηλαδή τον Ελληνα πρωθυπουργό, Αλέξη Τσίπρα, και τον Πορτογάλο πρωθυπουργό, Αντόνιο Κόστα, που ήταν επίτιμοι προσκεκλημένοι. Μάλιστα, ο Αλ. Τσίπρας χρησιμοποίησε το βήμα για να «ξεπλύνει» και την αμαρτωλή γερμανική σοσιαλδημοκρατία και την ΕΕ και να εμφανίσει την ένωση της παλιάς και νέας σοσιαλδημοκρατίας που εκπροσωπεί, ως δήθεν αντίδοτο στον νεοφιλελευθερισμό και την ακροδεξιά ...«για να σωθεί το κοινό ευρωπαϊκό σπίτι». Η «αριστερή» δε πολιτική του, που τσακίζει τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, χαιρετίζεται από τους εκπροσώπους του κεφαλαίου που θωρακίζουν τα συμφέροντά τους.

Από τα βασικά θέματα συζήτησης ήταν η προσαρμογή της εργασίας και της κοινωνικής πολιτικής σε συνθήκες «ψηφιοποίησης», όπου οι νέες τεχνολογίες κάνουν επιτακτική την ακόμη πιο ευέλικτη και πιο φτηνή εργασία, για την ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων.

Η πρόεδρος του SPD και υπουργός Εργασίας στην προηγούμενη κυβέρνηση «μεγάλου συνασπισμού», Αντρέα Νάλες, που πριν λίγους μήνες έδωσε μάχη μέσα στο κόμμα της για συμμετοχή του και στον σημερινό «μεγάλο συνασπισμό» με τους Χριστιανοδημοκράτες, σημείωσε χαρακτηριστικά:

«Το SPD θέλει να προσαρμόσει το κοινωνικό κράτος της Γερμανίας στο μέλλον (...) Αφήνουμε πίσω το "Hartz 4" (σ.σ. του σοσιαλδημοκράτη και πρώην μέλους του συνδικάτου IG Metall, Πέτερ Χαρτζ) και προχωράμε για τη "Μεταρρύθμιση του κράτους δικαίου 2025" (...) Να εξημερώσουμε τον ψηφιακό καπιταλισμό».

Η Νάλες τόνισε πως στην ψηφιακή εποχή είναι «δικαίωμα» των εργαζομένων να «αυτοπροσδιορίζουν» τον χρόνο εργασίας τους. Η κρισιμότητα του «αυτοπροσδιορισμού του εργάσιμου χρόνου» και της «συναινετικής ευελιξίας» στην εποχή της ψηφιοποίησης αναφέρεται συχνά από την καγκελάριο, Αγκ. Μέρκελ, ενώ προβλέπεται στην κυβερνητική συμφωνία του σημερινού «μεγάλου συνασπισμού».

Μια ιδέα για το τι σημαίνει, μας δίνει η ΣΣΕ που υπέγραψαν οι σοσιαλδημοκράτες του συνδικάτου «IG Metall» πέρυσι. Ανάμεσα σε άλλα, ορισμένοι εργαζόμενοι που έχουν μικρά παιδιά, αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα υγείας ή φροντίζουν ηλικιωμένο, από το 2019 θα έχουν από 6 μήνες έως και για 2 χρόνια ...δικαίωμα σε μειωμένο ωράριο έως και 28 ώρες τη βδομάδα (από 35), εννοείται με αντίστοιχη μείωση αποδοχών. Ετσι το καπιταλιστικό κράτος θα εξοικονομεί και δαπάνες για το κεφάλαιο (φορτώνοντας τις υπηρεσίες Πρόνοιας στους ίδιους τους εργαζόμενους).

O γγ του SPD, Λαρς Κλινγκμπάιλ, πρότεινε το λεγόμενο «έτος βασικού εισοδήματος», μια (ακόμη χειρότερη) παραλλαγή της πρότασης της Νάλες, όταν ήταν υπουργός Εργασίας της Μέρκελ, για έναν «λογαριασμό ευκαιριών». Για κάθε χρόνο (πλήρους) εργασίας, ο εργαζόμενος θα δικαιούται ένα μήνα άδεια από τη δουλειά του. Ετσι, μετά από έξι ή δώδεκα χρόνια συνεχόμενης δουλειάς, ο εργαζόμενος θα δικαιούται άδεια έξι και δώδεκα μήνες αντίστοιχα και θα πληρώνεται με ένα κρατικό επίδομα 1.000 ευρώ καθαρά το μήνα, δηλαδή στο όριο της φτώχειας. Στόχος είναι σε αυτό το διάστημα οι εργαζόμενοι, που «πλήττονται» από την ψηφιοποίηση, επειδή θα καταργηθούν θέσεις εργασίας ή ακόμη και ολόκληροι κλάδοι, να έχουν την «ευκαιρία» να μετεκπαιδευτούν, να αλλάξουν επάγγελμα ή να ξεκινήσουν μια δική τους δουλειά. Επίσης, για να έχουν την «ευκαιρία» να κάνουν κοινωνική «εθελοντική εργασία»!

Δηλαδή η προσαρμογή των εργαζομένων στις νέες συνθήκες παραγωγής θεωρείται ατομική ευθύνη του καθένα - και παρουσιάζεται ως «ευκαιρία» (!) - και μάλιστα ο εργαζόμενος θα πρέπει να βρει και τα χρήματα γι' αυτό. Επιπλέον, η πλειοψηφία των εργαζομένων αποκλείεται ακόμη και από αυτό το μέτρο - κοροϊδία του SPD. Αποκλείονται οι εκατομμύρια άνεργοι, εργαζόμενοι με μερική απασχόληση, mini jobs, συμβάσεις ορισμένου χρόνου, μπλοκάκι, εργολαβικοί κ.λπ. Αποκλείονται οι χαμηλόμισθοι, αφού για να ζήσει ένα άτομο στη Γερμανία με 1.000 ευρώ το μήνα - πόσο μάλλον αν έχει οικογένεια ή για να ξεκινήσει δική του δουλειά - θα πρέπει σίγουρα να έχει οικονομίες στην άκρη.

Τελικά, το «έτος βασικού εισοδήματος» αφορά τους εργαζόμενους πλήρους απασχόλησης που εργάζονται για χρόνια σε μια επιχείρηση, καλύπτονται πιθανά από μια ΣΣΕ και έχουν έναν καλό μισθό. Φυσικά η «άδεια» θα δίνεται σε συνεννόηση με την επιχείρηση, που ουσιαστικά θα επιδοτείται από το κράτος για να κάνει απολύσεις, να γλιτώσει μισθούς, να προσλάβει πιο φτηνούς εργαζόμενους στη θέση των ...αδειούχων.