Το κείμενο και η σκηνοθεσία της παράστασης είναι της Ελεάννας Γρηγορίου, η οποία με αφορμή την παράσταση μιλάει σήμερα στον «Ριζοσπάστη». Μουσική για την παράσταση έγραψε ο Νίκος Σκουράκης, τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι συλλογική δουλειά της Θεατρικής Ομάδας «Δυναμό» και παίζουν οι ηθοποιοί: Αφροδίτη Βραχοπούλου, Γιώργος Ζιώγαλας, Βασιλική Μουργελά, Χρήστος Μπαλτάς.

Μιλώντας μας για την υπόθεση του έργου, η Ελεάννα Γρηγορίου περιγράφει:

«Σε μια χώρα, όπου δεν ξέρουμε ακριβώς το πότε και το πώς εγκαταστάθηκε κάποτε μια άγρια φυλή, οι Αραλύκοι. Στη χώρα αυτή των Αραλύκων, όλα ήταν θαμπά και μουντά και κινούνταν με βάση το Μεγάλο Ιερό Βιβλίο, που κρατούνταν καλά φυλαγμένο και δεν το είχε δει ποτέ κανείς. Ολα κινούνταν άναρχα, μηχανικά, το ίδιο και οι κάτοικοι αυτής της χώρας και κανείς δεν μπορούσε να εξηγήσει το γιατί. Κάποια στιγμή ένας από τους κατοίκους της, ο Ριμπάλ, που από μικρός παρατηρούσε με απορία όλα όσα συνέβαιναν γύρω του, δέχεται μια επίσκεψη από τους εισπράκτορες της Μεγάλης Διοίκησης, οι οποίοι ήρθαν για να κατασχέσουν τα υπάρχοντά του. Από εκείνη τη στιγμή ξεκινά μια περιπέτεια για τον ήρωα, που ψάχνει να βρει λύση στο πρόβλημά του. Συναντά αρκετούς από τους κατοίκους της Πόλης και διάφορα εμπόδια, που θα τον οδηγήσουν στο να κατανοήσει καλύτερα τον κόσμο στον οποίο ζει και να φτάσει πιο πέρα από εκεί που ο ίδιος φανταζόταν ότι θα έφτανε».

Αναφορικά με τα μηνύματα που περνάει το έργο στους μικρούς θεατές, η Ελ. Γρηγορίου προσθέτει: «Μέσα από ένα σύγχρονο παραμύθι, με αναφορές στην κοινωνία που ζει το παιδί σήμερα, θέλουμε να του δώσουμε ένα έναυσμα, να σκεφτεί τα όσα ζει, τον κόσμο γύρω του. Το παραμύθι απευθύνεται σε παιδιά 8 - 14 ετών, μια ηλικία όπου αρχίζει το παιδί ολοένα και περισσότερο να διευρύνει την αναζήτησή του για τον κόσμο, τις σχέσεις των ανθρώπων κ.ο.κ. Ο Ριμπάλ π.χ. αναρωτιέται όταν είναι μικρός: "Γιατί οι άνθρωποι κρατούν αυτά που τους χωρίζουν και όχι αυτά που τους ενώνουν;". Νομίζω το σημαντικό πάνω στα ερωτήματα που μπαίνουν από το έργο είναι ότι στο τέλος προβάλλεται η δυνατότητα της αλλαγής αυτής της χώρας και ότι τα πράγματα δεν παραμένουν στάσιμα, αμετάβλητα. Προβάλλεται ότι όλα τα εμπόδια δεν είναι ανυπέρβλητα όπως φαινομενικά μοιάζουν».

«Η σκηνοθεσία του έργου, ακριβώς επειδή πρόκειται για ένα συμβολικό παραμύθι, με αναφορές στο σήμερα, είναι αρκετά αφαιρετική», λέει ακόμα η Ελ. Γρηγορίου και μας μιλάει για τον τρόπο που δουλεύει η Θεατρική Ομάδα «Δυναμό» στην προκειμένη περίπτωση: «Χρησιμοποιούμε πολύ λίγα κουστούμια και σκηνικά αντικείμενα, που εναλλάσσουν οι ηθοποιοί ανάμεσα στην αφήγηση και στους ρόλους. Οι ηθοποιοί είναι πάνω στη σκηνή σε όλο το έργο, κάνοντας τις αλλαγές μπροστά στο κοινό. Χρησιμοποιούμε αρκετές τεχνικές όπως π.χ. παντομίμα και προσπαθούμε ιδιαίτερα, κυρίως μέσα από την κινησιολογία και την απόδοση των τύπων - χαρακτήρων, να αποδώσουμε τα νοήματα, με στόχο να εξάπτουμε τη φαντασία του παιδιού, αποφεύγοντας το να γινόμαστε περιγραφικοί. Μας ενδιαφέρει και ο μικρός θεατής να είναι πιο ενεργός κατά τη διάρκεια της παράστασης».