Τη δημιουργία συνθηκών αποσταθεροποίησης ενάντια στους δημοκρατικά εκλεγμένους θεσμούς της χώρας κατήγγειλε, χτες, η κυβέρνηση της Βενεζουέλας, του Προέδρου Νικολάς Μαδούρο. Οπως σημειώνει, αυτό επιδιώκουν «διάφορες κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής - δορυφόροι, υποταγμένες στα ιμπεριαλιστικά σχέδια των ΗΠΑ».

Στη σχετική ανακοίνωση του βενεζουελανού ΥΠΕΞ κατονομάζονται οι κυβερνήσεις των Αργεντινής, Βραζιλίας, Καναδά, Χιλής, Κολομβίας, Κόστα Ρίκα, Γουατεμάλας, Ονδούρας, Παναμά, Παραγουάης και Περού που επισήμως καλούν στην ανατροπή του εκλεγμένου Προέδρου, ο οποίος ορκίστηκε στις 10 Γενάρη. Θυμίζουμε ότι ο Ν. Μαδούρο εξελέγη με 68% στις 20 Μάη 2018 (με συμμετοχή στο 47% και αποχή των κύριων κομμάτων της αντιδραστικής αντιπολίτευσης) για νέα 6ετή θητεία, έως το 2025.

Η ανακοίνωση καταλήγει ότι «η κυβέρνηση εφαρμόζει το Σύνταγμα του 1999» και ότι εφόσον συνεχιστούν εχθρικές ενέργειες από αυτές τις κυβερνήσεις θα απαντήσει με ανάλογα μέτρα. Στην ίδια γραμμή, της μη αναγνώρισης της νέας Προεδρίας Μαδούρο, είναι και η ΕΕ, η οποία τον κατηγορεί για «αντιδημοκρατικές αυταρχικές μεθόδους».

Χτες πάντως ο Μαδούρο έκανε τον απολογισμό της κοινωνικής του πολιτικής στη Συνταγματική Συνέλευση ανακοινώνοντας μέτρα στο πλαίσιο του λεγόμενου προγράμματος «οικονομικής ανάκαμψης», ενώ δεν σταματάει να κάνει εκκλήσεις για «διάλογο με την αντιπολίτευση». Η αντιδραστική αντιπολίτευση, που ελέγχει το Κοινοβούλιο από το 2016 - το οποίο έχει ακυρωθεί από το Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο - ετοιμάζει και παρουσιάζει τον 35χρονο Χουάν Γκουαϊδό, τον σημερινό πρόεδρο του Κοινοβουλίου, ως να αναλαμβάνει την Προεδρία της χώρας. Ο νεόκοπος αυτός αστός πολιτικός ανοιχτά καλεί το στρατό σε πραξικόπημα και σε ξένη επέμβαση για μεταβατική κυβέρνηση που υποτίθεται θα εξαγγείλει «ελεύθερες εκλογές». Η αντιδραστική αντιπολίτευση εξήγγειλε διαδηλώσεις στις 23 Γενάρη.

Η πολύ δύσκολη οικονομική κατάσταση για το λαό της Βενεζουέλας, με τον τεράστιο υπερπληθωρισμό, την έλλειψη βασικών αγαθών, είναι αποτέλεσμα των εξωτερικών παρεμβάσεων ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και του σαμποτάζ της εσωτερικής αντίδρασης, αλλά και της σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης του καπιταλισμού, που «ζει και βασιλεύει» στη χώρα, παρά τις μεγάλες διακηρύξεις περί ...σοσιαλισμού του 21ου αιώνα. Η μη σύγκρουση όλα αυτά τα 20 σχεδόν χρόνια, από την άνοδο του Τσάβες στην πολιτική εξουσία, με την πραγματική εξουσία του κεφαλαίου αναπαράγει τα αδιέξοδα για τα λαϊκά στρώματα, σε μια χώρα που έχει τεράστιες παραγωγικές δυνατότητες.