Αξιοποιώντας το αντεργατικό μνημονιακό οπλοστάσιο, το οποίο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο διατήρησε άθικτο, αλλά το βάθυνε ακόμα παραπέρα και συνεχίζει να το εφαρμόζει με στοχοπροσήλωση και στη... «μεταμνημονιακή» περίοδο, ο ΣΕΒ προχώρησε την περασμένη βδομάδα σε μια νέα παρέμβαση ενδεικτική της... «κανονικότητας», βάζοντας ουσιαστικά ζήτημα για τη διαμόρφωση του νέου κατώτατου μισθού, τον τρόπο εφαρμογής του μνημονιακού νόμου 4172/2013 και ειδικά το θέμα των τριετιών.

Συγκεκριμένα, ο ΣΕΒ, σε κοινή επιστολή του με άλλους περιφερειακούς συνδέσμους βιομηχάνων προς την υπουργό Εργασίας, ισχυρίζεται ότι η υπουργική εγκύκλιος για τον κατώτατο μισθό και την αντίστοιχη προσαρμογή των τριετιών (προϋπηρεσία) δεν είναι «σωστή», γιατί τροποποιεί τον νόμο 4172/2013 (τον περιβόητο μνημονιακό νόμο Βρούτση - Αχτσιόγλου, τον οποίο έβαλε για πρώτη φορά σε εφαρμογή η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ)...

Οι βιομήχανοι αξιώνουν προκλητικά στον νέο κατώτατο μισθό να μην περιλαμβάνεται καθόλου χρόνος προϋπηρεσίας, δηλαδή να μην πληρώνεται καμία τριετία. Οπως χαρακτηριστικά αναφέρουν, «το υπουργείο Εργασίας τροποποιεί την ισχύουσα νομοθεσία μέσω μιας λανθασμένης υπουργικής εγκυκλίου».

Με την εγκύκλιο που υπέγραψε στα μέσα Φλεβάρη η υπουργός Εργασίας, Εφη Αχτσιόγλου, αναφορικά με την εφαρμογή της αναπροσαρμογής του κατώτατου μισθού και ημερομισθίου σε σχέση με την προϋπηρεσία (τριετίες), η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ άφησε απέξω από οποιαδήποτε προσαύξηση λόγω προϋπηρεσίας τη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων που αμείβονται με τον κατώτατο μισθό και ημερομίσθιο, αφού διατήρησε ανέγγιχτη τη διάταξη του μνημονιακού νόμου 4093/2012 που προβλέπει το «πάγωμα» των τριετιών από τον Φλεβάρη του 2012 και μετά και μέχρι η ανεργία να πέσει κάτω από το 10%. Ετσι, ο χρόνος προϋπηρεσίας μετά το 2012 δεν προσμετράται και άρα δεν επιφέρει καμία αύξηση στον κατώτερο μισθό.

Πατώντας πάνω σε αυτό ακριβώς το αντεργατικό πλαίσιο που εφαρμόζει ο ΣΥΡΙΖΑ, έρχονται τώρα ο ΣΕΒ και συνολικότερα οι καπιταλιστές και αμφισβητούν τις τριετίες και πριν τον Φλεβάρη του 2012, επιχειρώντας να «σβήσουν» την όποια αύξηση προβλέπεται στον κατώτατο μισθό και για εργαζόμενους με τέτοια προϋπηρεσία. Αν μάλιστα επεκταθεί αυτή η αξίωση, της συνολικής αμφισβήτησης των τριετιών, ειδικά οι εργαζόμενοι οι οποίοι αμείβονται με τον κατώτατο μισθό και μέχρι τον Φλεβάρη του 2012 είχαν συμπληρώσει δεύτερη και τρίτη τριετία, που προσαύξανε τον μισθό τους μέχρι και 30%, κινδυνεύουν όχι μόνο να μη δούνε αύξηση στο μισθό τους, αλλά να έχουν ακόμα και μείωση στις αποδοχές τους!

Σε σχετικό «ενημερωτικό σημείωμα» που εξέδωσε ο ΣΕΒ, ισχυρίζεται ευθέως ότι «οι τριετίες έχουν καταργηθεί όσον αφορά τον νομοθετημένο κατώτατο μισθό και το κατώτατο ημερομίσθιο βάσει του άρθρου 103 του ν.4172/2013 όπως ισχύει, και μετά την προσθήκη με το άρθρο πρώτο υποπαρ. ΙΑ.6 περ. 2 του Ν.4254/2014...».

Σημειώνεται ότι η προσθήκη του νόμου 4254/2014 - ενός ακόμα μνημονιακού νόμου που διατηρεί άθικτο ο ΣΥΡΙΖΑ και μετά το «τέλος του μνημονίου» - την οποία επικαλείται ο ΣΕΒ, αφορά μια διατύπωση που ως κατώτατο μισθό όριζε πως «ως τέτοιος νοείται μία μοναδική αξία (ποσό) αναφοράς». Υπενθυμίζεται ότι το ΚΚΕ είχε χτυπήσει έγκαιρα καμπανάκι για τη συγκεκριμένη διάταξη, ήδη από την ώρα ψήφισής της το 2014, υπογραμμίζοντας ότι πρόκειται για μια Κερκόπορτα που ανοίγει το δρόμο στην απογύμνωση του κατώτατου μισθού από κάθε άλλο επίδομα, μεταξύ αυτών και των τριετιών.

Επιδιώκοντας να εμφανιστεί ως υπέρμαχος τάχα των εργατικών συμφερόντων, το υπουργείο Εργασίας, με ανακοίνωσή του για την παρέμβαση του ΣΕΒ, σημειώνει πως «το τι ισχύει έχει καταστεί ξεκάθαρο από το υπουργείο Εργασίας τόσο με την Υπουργική Απόφαση (...) όσο και με τη σχετική εγκύκλιο για την εφαρμογή της αύξησης και τις τριετίες...».

Στην πραγματικότητα, βέβαια, κυβέρνηση και μεγάλο κεφάλαιο ράβουν παρέα το αντεργατικό κοστούμι.

Αυτό που επιβεβαιώνουν όλα τα παραπάνω - πέρα από την προκλητικότητα των βιομηχάνων - είναι ο ρόλος της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στην κλιμάκωση της αντεργατικής επίθεσης. Μπορεί η κυβέρνηση να φορά σήμερα (...και όχι μόνο στο καρναβάλι!) τη μάσκα του «προστάτη των εργαζομένων», αλλά κρατώντας σε ισχύ όλο το αντεργατικό πλαίσιο, εξοπλίζει τη μεγαλοεργοδοσία, της δίνει τη δυνατότητα να προβάλλει τις νέες βάρβαρες αξιώσεις της για τη διασφάλιση της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητάς της.

Την ίδια ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ εμπαίζει τους εργαζόμενους μιλώντας για «τέλος της λιτότητας» και για «μπαράζ θετικών μέτρων», η διατήρηση και εφαρμογή του μνημονιακού οπλοστασίου είναι η βραδυφλεγής βόμβα που προετοιμάζει το έδαφος για τα νέα χτυπήματα στο εισόδημα και τα δικαιώματα των εργαζομένων και του λαού.

Η ίδια η περίπτωση του καθορισμού του κατώτατου μισθού αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα. Διαφημίζοντας ως «τυράκι» την αύξησή του στα 650 ευρώ, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο απέρριψε το δίκαιο αίτημα των εργαζομένων για επαναφορά του στα 751 ευρώ, αλλά «έστησε και τη φάκα»: Εβαλε σε εφαρμογή τον καραμπινάτο μνημονιακό νόμο 4172/2013, με βάση τον οποίο καταργούνται μόνιμα οι συλλογικές διαπραγματεύσεις για τον κατώτατο μισθό, ο καθορισμός του οποίου θα γίνεται με υπουργική απόφαση και με βασικά κριτήρια την «ανταγωνιστικότητα» και την παραγωγικότητα, την «κατάσταση της οικονομίας», δηλαδή με βάση τις ανάγκες και τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Ο μηχανισμός αυτός, στα θεμέλια του οποίου βρίσκονται οι αξιώσεις της μεγαλοεργοδοσίας, θα λειτουργεί ως μόνιμη πρέσα συμπίεσης όχι μόνο του κατώτατου μισθού, αλλά συνολικά των μισθών, καθώς όσο χαμηλότερο είναι το «κατώφλι» των μισθών, τόσο συμπιέζεται ολόκληρη η μισθολογική κλίμακα του ιδιωτικού τομέα.

Αυτή η τακτική και στάση της κυβέρνησης δεν αφορά μόνο τη διαμόρφωση του κατώτατου μισθού. Αφορά το σύνολο των εργασιακών σχέσεων και των εργατικών δικαιωμάτων. Το ίδιο κάνει και στην περίπτωση των κλαδικών Συλλογικών Συμβάσεων, πίσω από όσα διαφημίζει περί δήθεν «επέκτασής» τους και περί «επαναφοράς των συλλογικών διαπραγματεύσεων». Είναι χαρακτηριστικό πως μέχρι τώρα έχουν «επεκταθεί» μόνο δέκα ΣΣΕ (από τις 20 και πλέον που είναι σε ισχύ), ενώ ακόμα και εκεί που έχει γίνει «επέκταση», εξακολουθεί να μένει εκτός ένα τεράστιο τμήμα εργαζομένων που δουλεύουν με «ευέλικτες» σχέσεις. Πολύ περισσότερο, το νομοθετικό πλαίσιο που εξακολουθεί να βρίσκεται σε ισχύ, κατοχυρώνει στις εργοδοτικές ενώσεις την «ελευθερία» να μην υπογράφουν Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας. Αποτέλεσμα αυτής της αθλιότητας είναι το γεγονός ότι το 90% των εργαζομένων δεν καλύπτεται από καμία Συλλογική Σύμβαση!

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, μάλιστα, δεν περιορίστηκε στη διατήρηση του μνημονιακού οπλοστασίου, αλλά πρόσθεσε όλα τα προηγούμενα χρόνια κομβικές αντεργατικές «πινελιές» που συνέβαλαν στην παραπέρα μείωση και καθήλωση μισθών, στην εμβάθυνση της εργασιακής ζούγκλας.

Μεταξύ άλλων:

-- Βάθυνε το χτύπημα στην κυριακάτικη αργία, θεσπίζοντας το άνοιγμα των καταστημάτων όλες τις Κυριακές, από το Μάη μέχρι τον Οκτώβρη, στις «τουριστικές περιοχές» σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη κ.α.

-- Διευκόλυνε τη λειτουργία των «δουλεμπορικών» γραφείων, καταργώντας διατάξεις που - όπως η ίδια η κυβέρνηση ανέφερε - συνιστούσαν «αδικαιολόγητο περιορισμό στο πλαίσιο της άσκησης των δραστηριοτήτων του Ιδιωτικού Γραφείου Ευρέσεως Εργασίας»!

-- Ψήφισε νόμο που επιτρέπει και πρακτικά επιβάλλει την αύξηση του χρόνου εργασίας των νοσοκομειακών γιατρών μέχρι και τις 60 ώρες τη βδομάδα, στο πλαίσιο της «διευθέτησης», με επιπτώσεις στους ίδιους τους γιατρούς και τους ασθενείς.

-- Διευκόλυνε τη διαδικασία των ομαδικών απολύσεων. Με το νόμο 4472/2017 κατάργησε ακόμα και αυτόν τον ελάχιστο περιορισμό της λεγόμενης «διοικητικής έγκρισης» από τον εκάστοτε υπουργό Εργασίας, αντικαθιστώντας τον με μια τυπική και χωρίς ουσία «διαδικασία κοινοποίησης» των ομαδικών απολύσεων από τις μεγάλες επιχειρήσεις προς το Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας (ΑΣΕ).

-- Για να στριμώξει παραπέρα την εργατική τάξη και τη δράση των συνδικάτων, λύνοντας ακόμα περισσότερο τα χέρια του κεφαλαίου, χτύπησε περαιτέρω το δικαίωμα στην απεργία. Στο νόμο 4512/2018 περιέλαβε διάταξη που υπερδιπλασίασε τον αριθμό των εργαζομένων που απαιτείται για την προκήρυξη απεργίας από ένα πρωτοβάθμιο σωματείο, χτυπώντας το απεργιακό δικαίωμα μέσα στους χώρους δουλειάς, ακριβώς δηλαδή στο επίπεδο όπου εντείνονται οι εργοδοτικές πιέσεις, οι εκβιασμοί και οι διώξεις ενάντια στους εργάτες που σηκώνουν κεφάλι.

Στην αντεργατική συμπαιγνία κυβέρνησης και ΣΕΒ ήρθε να προστεθεί τις προηγούμενες μέρες και η Ευρωπαϊκή Ενωση, ως μόνιμος θεματοφύλακας της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου.

Στην πρόσφατη Εκθεση... «μεταμνημονιακής» «αξιολόγησης», η Κομισιόν «προειδοποιεί», μεταξύ άλλων, για τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει η αύξηση του κατώτατου μισθού στην απασχόληση των νέων, αλλά και ευρύτερα στη διαμόρφωση της κλίμακας των μισθών. Με τα ίδια αντεργατικά κριτήρια που στην πράξη καθοδηγούν τις παρεμβάσεις της κυβέρνησης και τις αξιώσεις των εργοδοτικών ενώσεων, η Κομισιόν στην έκθεσή της συνιστά στην κυβέρνηση να παρακολουθεί τις συνέπειες που θα έχει η αύξηση του κατώτατου μισθού ευρύτερα στις συλλογικές διαπραγματεύσεις και στις αποφάσεις της διαιτησίας (ΟΜΕΔ), ώστε οι όποιες εξελίξεις να ληφθούν υπόψη για τις μελλοντικές αναθεωρήσεις του κατώτατου μισθού, από τον Ιούνη του 2020 και μετά.

Γίνεται λοιπόν φανερό ότι από κοινού, εργοδοτικές ενώσεις, κυβέρνηση και ΕΕ, παρά τους επιμέρους χρωματισμούς στις δημόσιες τοποθετήσεις τους - με βάση και το «φιλεργατικό» προφίλ που επιχειρεί να προβάλει η κυβέρνηση - λειτουργούν με την ίδια «πυξίδα», τον διακηρυγμένο στόχο της «θωράκισης» της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου από τις διεκδικήσεις των εργατών, εξασφαλίζοντας ότι οι μισθοί διαχρονικά θα μένουν συμπιεσμένοι στα όρια που θέτει αυτός ο στενός «κορσές».

Μπροστά σε αυτό το αντιδραστικό μονομπλόκ, οι εργαζόμενοι χρειάζεται πιο αποφασιστικά να δώσουν τη μάχη για την αναπλήρωση των τεράστιων απωλειών τους, για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους.

Απάντηση στην αντεργατική επίθεση δεν είναι καμία λογική του τάχα «μικρότερου κακού», καμία αυταπάτη περί «προοδευτικών συμμαχιών» που θα διασφαλίσουν την περιβόητη «δίκαιη ανάπτυξη».

Απάντηση είναι η ενίσχυση της πάλης, για ξήλωμα όλων των αντεργατικών μνημονιακών νόμων, για άμεση επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ, για κατάργηση του νόμου Βρούτση - Αχτσιόγλου, ο οποίος συνεχίζει να αποκαλύπτει τις αντεργατικές «ουρές» του, για Συλλογικές Συμβάσεις για όλους, με αυξήσεις μισθών και δικαιώματα. Η απάντηση βρίσκεται στην ανασύνταξη του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήματος, ενάντια στον πραγματικό αντίπαλο, τα μονοπώλια, τις κυβερνήσεις και τις λυκοσυμμαχίες τους, η αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ παντού για να δοθεί ο αγώνας αυτός από καλύτερες θέσεις, για να μπουν αποφασιστικά στο προσκήνιο οι ανάγκες των εργαζομένων και του λαού.