Παλαίμαχος αντιστασιακός ο Νίκανδρος Κεπέσης, παραμένει νέος, άρα ισόβιος αγωνιστής και με αισθαντικότητα ποιητή. Ο ίδιος λέει: «Για το καλό του σύνολου / τα χρόνια μ' όλ' ανάλωσα / τ' ανάλωσα αφειδώλευτα, όποτε θάρθ' η ώρα / πανέτοιμος να φύγω». Να περάσει δηλαδή στην αθανασία του συνόλου που υπηρέτησε με πάθος, εκπληρώνοντας το χρέος του στο ακέραιο, και να τιμήσει με την πένα του τη μνήμη νέων ανθρώπων που έπεσαν σ' αυτό τον τόπο για ένα καλύτερο αύριο.

Ετσι, στη σιωπή όσων πασχίζουν να ξεχαστεί το Πολυτεχνείο, ο Ν. Κ. αντιτάσσει την ποιητική του κραυγή: «Το Πολυτεχνείο ζει». Με στίχους επαναλαμβανόμενους σαν σφυριές στο αμόνι, υπογραμμίζει ότι το Πολυτεχνείο είναι το ακροτελεύτιο σύμβολο που κλείνει μέσα του όλους τους ηρωικούς σταθμούς της Ιστορίας μας απ' την αρχαιότητα ως τις μέρες μας. Ταυτόχρονα μηνά τη συνέχεια της ηρωικής πορείας του λαού μας προς το μέλλον. Συνέχεια αγώνων ιερών για «ψωμί, παιδεία, πνευματική, οικονομικο-κοινωνική και πολιτισμική ελευθερία». Για τον Ν. Κ. το Πολυτεχνείο κλείνει μέσα του τις Θερμοπύλες, τις Πλαταιές, τα Δερβενάκια, την Καισαριανή, τον Υμηττό.

«Πολλά Πολυτεχνεία / θα χρειαστούνε ακόμη σίγουρα / ώσπου να θριαμβεύσει η ανάγκη, η νομοτελειακή», λέει και εξακολουθεί να πολεμάει το χρόνο και την αδικία, εκτοξεύοντας λέξεις πύρινες, που σηματοδοτούν αμείωτη την παρουσία του Ανθρώπου όπου τον καλεί το χρέος για τον Ανθρωπο, όπως τον οραματίζεται ο Κεπέσης: «Λεύτερο, παντοδύναμο στη γη, μα και στο Σύμπαν!». (Εκδόσεις «Μαυρίδη»).