Ανάμεσα στα μύρια θύματα, η τέχνη απαθανατίζει την Μπέμπα (Αθανασία Θανούκου), δεκατριάχρονο κοριτσάκι, που κτηνώδεις Παπαδόγκονες εκτέλεσαν στην Τρίπολη (14-8-1944). Τη Βαγγέλα Κλάδου, δασκάλα και καπετάνισσα στο ΔΣΕ Κρήτης: «Να... βλέπεις κείνο το τραπέζι στη γωνία; Πάνω κει αποθέσαν το κεφάλι της Βαγγέλας. Και τα λυτά της καστανά μαλλιά χύνονταν ίσαμε κάτω ποταμός... Εδώ πεινούσε. Παντού κυνηγιόταν (...). Μόνο η περηφάνια κι η φλογερή αγωνιστική πίστη της την κρατούσαν ορθή...». Την Ευρυδίκη Μιχαλοπούλου - Πλουμπίδη, δασκάλα, «ιδανική αυτόχειρα». Για να μην πέσει στα χέρια των φασιστοειδών, αυτοκτόνησε. Αλλά και τη λιονταρίνα έφηβη, που τυφλή από χειροβομβίδα, αιμορραγούσα, σώζει συντρόφους, ψηλαφώντας και σώζεται κι η ίδια. Αργότερα σπουδάζει δυο επιστήμες στις σοσιαλιστικές χώρες με άριστα. Τώρα, μέλος της ΕΕΛ, γράφει με πύρινα στοιχεία για την αντρειοσύνη των συντρόφων της, χωρίς τον ελάχιστο υπαινιγμό για τον εαυτό της. Αυτή είναι η Σοφία Κωνσταντινίδου - Σπάλα: «Ασίγαστη, ανικανοποίητη με τα επιτεύγματά της, επιζητεί νέους τρόπους έκφρασης. Φορτισμένη με τις "καυτές μνήμες" της, αδράχνει την ειδική γραφομηχανή της. Κι όλα τα ωραία και υψηλά που την πυρπολούν, μετουσιώνονται σε ποίηση! Ποίηση ποταμός που ..."αρδεύει το περιβόλι του κόσμου"».

Πόσα ακόμα φωτεινά πρόσωπα - ορόσημα παρελαύνουν με την αγέραστη ομορφιά της θυσίας στον ύψιστο αγώνα. Σπαρταρά η καρδιά με τη ζωντανή εκφραστική παρουσίασή τους από τη συγγραφέα:

«Δεν είναι τούτο πάλεμα σε μαρμαρένια αλώνια...

Η Ελλάδα σέρνει το χορό, ψηλά με τους αντάρτες,

- χιλιάδες δίπλες ο χορός, χιλιάδες τα τραπέζια -

κι είν' οι νεκροί στα ξάγναντα, πρωτοπανηγυριώτες».

(Εκδόσεις «Εντός»).