Πριν από 18-19 χρόνια στην παρουσίαση του βιβλίου μου «Η μάνα του καλοκαιριού» από την Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών στα πλαίσια του Αυγέρειου Κύκλου και στο τέλος της εκδήλωσης, με πλησίασε μια άγνωστη κυρία. Μια σοβαρή και καλοστεκούμενη αρχοντογυναίκα και μ' έκανε πολύ ευτυχισμένο. Μου μίλησε με στοργή, με ζέστη, με μητρική αγάπη και πολύ ενδιαφέρον σα να με γνώριζε από καιρό. Φυλάω ακόμα μες την καρδιά μου σα φυλακτό τα λόγια της άγνωστης γυναίκας που μ' αναπτέρωσε το ηθικό και μ' έδωσε δύναμη και κουράγιο να συνεχίσω. Θέλησα να συγκρατήσω τ' όνομά της και τη ρώτησα... Με πολύ ταπεινότητα σα να μην άξιζε τον κόπο - μου είπε:- Ναταλία Αποστολοπούλου.

Ετσι γνώρισα τον υπέροχο αυτό Ανθρωπο... Τη γλυκιά, ευγενική, υπομονετική, χαμηλόφωνη και πάντα με τον καλό λόγο συντρόφισσα, την αγαπημένη για το ήθος, τη συνέπεια, την αγωνιστικότητα, αλλά και το πολύ σπουδαίο έργο της Ναταλίας.

Το περίφημο «Δε δουλώνω... δεν απογράφω "Περήφανες κι αδούλωτες"». Λεβεντογυναίκες, ανυπότακτες, απροσκύνητες και με περίσσευμα καρδιάς, αγωνίστριες στην εξορία. «Γροθιά στο σκοτάδι», «Μύρα και Χοές» και πολλά άλλα. Τη βλέπω πάντα στο πλάι μου στις συνεδριάσεις της ΚΟΒ. Ηπια, συμβουλευτική, ήρεμη, γλυκομίλητη.

Τι έζησε και τι πέρασε η σπουδαία αυτή γυναίκα; Με τα δυο παιδιά στο χέρι - καθ' ότι δασκάλα κι επικίνδυνη για το καθεστώς - με επαναστατικές ιδέες κι ενέργειες. Μάρτυρας κι ήρωας. Τραβήχτηκε από εξορία σε εξορία, από ξερονήσι σε ξερονήσι. Χίος, Τρίκερι, Μακρόνησος και πάλι Τρίκερι. Είδε, υπέφερε και έζησε πολλά. Πάντα υπομονετική, πάντα ακούραστη, πάντα πιστή κι αδιάλλακτη. Κράτησε ψηλά τη σημαία των ιδανικών και οραμάτων του ΚΚΕ. Αγωνίστρια με την κυριολεκτική σημασία της λέξης. Και το πλήρωσε με τεράστιο προσωπικό κόστος. «Δε δούλωσε και δεν απόγραψε...». Δεν υπέκυψε.

Στην εξορία - μαζί μ' άλλες παιδαγωγούς συντρόφισσες - έκανε σπουδαίο και εποικοδομητικό έργο. Ανοιξε σχολειό και μάθαινε γράμματα στις αναλφάβητες αγωνίστριες... Καθώς και μουσική, θέατρο, χορό, ζωγραφική, ποίηση. Γι' αυτό την αγαπούσανε και τη λάτρευαν όλες. Τι καλά που θα ήτανε... Ανθρωποι σαν τη Ναταλία να μην πέθαιναν ποτέ. Αφησε όμως τα σημάδια της. Κρατάμε ένα έργο που θα μείνει αξέχαστο, ανεπανάληπτο και παντοτινό.