Οι πιο πολλοί άνθρωποι θυμόμαστε πώς γνωρίσαμε κάποιον άλλον ή πώς αρχίσαμε να μαθαίνουμε να αγαπάμε την κλασική μουσική ή την ποίηση. Στο σπίτι μας ερχόταν ένας εύσωμος και ψηλός άνθρωπος, που κρατούσε πάντα καλά διπλωμένο στο αριστερό του χέρι, από τον αγκώνα μέχρι τον καρπό, το σακάκι του. Η μαμά μου του έλεγε να το αφήσει, έστω στην καρέκλα που καθόταν, για να ξεκουραστεί, αλλά εκείνος την απέκρουε. Το σακάκι του το χρειαζόταν, οποιαδήποτε στιγμή μπορούσε να συλληφθεί, επειδή τα κελιά είναι κρύα και υγρά, και αν δεν ήταν, το δίπλωνε και το έβαζε για προσκεφάλι. Ημασταν το μόνο σπίτι που τον δεχόμαστε, δηλαδή του παρείχαμε άσυλο και κάποια ψυχική ηρεμία, αν και δε φαινόταν καθόλου νευρικός. Εμείς, οι τρεις αδελφές, τον λέγαμε θείο, αλλά δεν ήταν ούτε εξ αγχιστείας. Ο θείος ήταν φιλόλογος, αλλά δεν ήταν γιατί δε δίδασκε σε κανένα γυμνάσιο, ούτε στην Καλλιθέα, ούτε αλλού. Και τι καθηγητής ήταν αφού τον είχα ακούσει να λέει στη μαμά μου ότι ποτέ δεν έβαζε πουθενά την υπογραφή του. Μερικές φορές μας έκανε διάφορες ερωτήσεις, σαν αυτές στο σχολείο, για να τις απαντήσουμε. Μια φορά τον ρώτησε κάτι η μαμά μου για μένα, κι εκείνος είπε, ομολογουμένως...

Υστερα τον χάσαμε. Μέχρι που ήρθε ένα δελτάριο, με μια σφραγίδα με κόκκινα γράμματα: λογοκρίθηκε, που απευθυνόταν σ' εμένα. Η μαμά είπε: Είναι από το θείο Γιάννη Φερέτο, από κάποιο νησί. Εχει βάλει την υπογραφή του, είπα. Αναγκαστικά, απάντησε η μαμά μου. Ο θείος μού συνιστούσε να βρω και να διαβάσω το ποίημα Κεριά του Καβάφη. Το όνομα μου ήταν άγνωστο. Ρώτησα τις συμμαθήτριές μου αν τον ήξεραν, αν είχαν βιβλία του, το όνομα κυκλοφόρησε ανάμεσά μας μέχρι που μας έφερε ένα βιβλίο με ποιήματα ο γιος του διοικητή του Αστυνομικού Τμήματος Καλλιθέας. Ηταν γνωστό πως ήταν ο καλύτερος μαθητής, πως διάβαζε πολύ και θα πήγαινε στο Πανεπιστήμιο. Θα τον θαυμάζαμε περισσότερο αν δεν ήταν χοντρός με πεταχτά δόντια, αλλά δεν πείραζε.

Πήρα το βιβλίο, διάβασα το ποίημα τόσες φορές, που το έμαθα απέξω, χωρίς να καταλαβαίνω τι εννοούσε και επέστρεψα το βιβλίο. Ομως, μέσα μου ένιωθα πως είχα μάθει κάτι σπουδαίο. Ακολούθησε και άλλο δελτάριο, πάλι σ' εμένα. Αυτή τη φορά ο θείος μού έγραφε να διαβάσω το ποίημα Μονότονα του Καβάφη. Ξαναζήτησα το βιβλίο, έμαθα και αυτό το ποίημα απέξω, χωρίς και αυτή τη φορά να καταλαβαίνω το νόημα, αλλά να νιώθω πως επρόκειτο για κάτι σπουδαίο. Σκεφτόμουν περισσότερα κάποιο απόγευμα καθώς άκουγα τη διάλεξη και την ανάγνωση των ποιημάτων του Καβάφη, στη μετάφρασή του από τον ελληνιστή καθηγητή Ντάνιελ Μάντελσον, στη Νέα Υόρκη.