Ο Κυρ. Μητσοτάκης κατά τη διάρκεια της συζήτησης του φορολογικού νομοσχεδίου προσπάθησε να νομιμοποιήσει στη συνείδηση των εργαζομένων τις διαρκείς θυσίες στο όνομα των «κοινών στόχων» της καπιταλιστικής ανάπτυξης και των «θυσιών όλων» γι' αυτήν, σημειώνοντας ότι «οι κοινωνίες είναι, πλέον, πολύ σύνθετες για να ερμηνεύονται με ταξικούς όρους του 19ου αιώνα». Ας δούμε λοιπόν μερικές πλευρές αυτής της «σύνθετης» πραγματικότητας που δεν μπορούν τάχα να ερμηνευτούν με ταξικούς όρους: Από τα 55 δισ. ευρώ φορολογικών εσόδων του κρατικού προϋπολογισμού, οι μεγάλες επιχειρήσεις πληρώνουν λιγότερα από 3 δισ. ευρώ. Ολα τα υπόλοιπα βγαίνουν από τις τσέπες μισθωτών, αυτοαπασχολούμενων, συνταξιούχων, αγροτών. Την ίδια ώρα μάλιστα που για τα λαϊκά στρώματα η θηλιά των εκβιασμών και πλειστηριασμών σφίγγει, την ίδια ώρα που ο πρωθυπουργός προειδοποιεί το λαό, π.χ. με αφορμή τις ρυθμίσεις για τις 120 δόσεις, να προσέλθουν στο ταμείο γιατί «δεν θα ξαναέχουν τέτοια ευκαιρία», την ίδια ώρα ετοιμάζουν νέες γενναίες φοροελαφρύνσεις στους επιχειρηματικούς ομίλους, ενώ σε πλήρη ισχύ παραμένουν μια σειρά από αίσχη, όπως π.χ. η πλήρης φοροασυλία των εφοπλιστών και η... εθελοντική φορολόγησή τους. Αυτήν την πολύ συγκεκριμένη πραγματικότητα, την ταξική δηλαδή μεροληψία υπέρ του κεφαλαίου και την ταξική «αναισθησία» για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, προσπαθούν να κρύψουν και οι σημερινοί κυβερνώντες, όπως και οι προηγούμενοι της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, που έφταναν να βαφτίζουν «ταξική μεροληψία υπέρ των πολλών» την πολιτική τους που φόρτωσε κι άλλα βάρη στις πλάτες του λαού.