Το έργο ανήκει στον «Θηβαϊκό Κύκλο». Η γενιά των Λαβδακιδών, που βασίλευσε στη Θήβα, ενέπνευσε και τους τρεις τραγικούς. Ο Σοφοκλής δίδαξε την «Αντιγόνη» το 442 π.Χ., κερδίζοντας την πρώτη του νίκη.

Ο Σ. Στρούμπος σημειώνει μεταξύ άλλων στο σκηνοθετικό του σημείωμα για το σκεπτικό της παράστασης: «Βλέπουμε την "Αντιγόνη" ως τραγωδία για τη διεκδίκηση της ζωής. Η ακατάβλητη επιθυμία της Αντιγόνης να θάψει τον νεκρό αδερφό της, παρά τις διαταγές του Κρέοντα, δεν τη συνδέει μονάχα με τον κόσμο των νεκρών της και της οικογένειάς της. Ξεκινώντας από τη διεκδίκηση της ταφής απέναντι στην κρατική εξουσία, οδηγείται στη διεκδίκηση νέων όρων για την επανεκκίνηση της ζωής στην πόλη μετά τον πόλεμο. Η Αντιγόνη επιχειρεί να ενώσει μνήμη και πόλη, ύπαρξη και Ιστορία, εξέγερση και κοινωνία». Και καταλήγει: «Δεν μπορεί κανείς να είναι ήσυχος, αναθέτοντας την ευθύνη πολιτών και πόλης σε κάποιον θεό ή σωτήρα: "'Η θα είμαστε ήσυχοι ή θα είμαστε ελεύθεροι", έγραφε ο Θουκυδίδης».

Μετάφραση: Δημήτρης Δημητριάδης.

Παίζουν: Εβελυν Ασουάντ, Κωνσταντίνος Γώγουλος, Ελλη Ιγγλίζ, Ανδρομάχη Φουντουλίδου, Γιάννης Γιαραμαζίδης, Ρόζυ Μονάκη, Στέλιος Θεοδώρου - Γκλίναβος.