Τη στιγμή που έγινε αυτό, η Ευρώπη -τουλάχιστον αυτή- γέμισε από παντόφλες που με μανία έψαχναν για Δον Κιχώτες, οι οποίοι, κουρασμένοι πια να μοιράζουν χτυπήματα σε ανεμόμυλους φανταστικούς και μη, δεν μπορούσαν πια να συνεχίσουν τον αγώνα. Το γεγονός ότι ο Δον Κιχώτης πήρε αυτή την απόφαση, να θαφτεί με παντόφλες μέσα στο ένδοξο παρελθόν του, έκανε τους εχθρούς του να γελάνε. Η επιθυμία να θέλει ο Δον να γίνει ανεμόμυλος ήρθε αργότερα, γιατί οι παντόφλες, βλέπετε, ήταν μόνο η αρχή. Και όλη αυτή η μεταστροφή άρχισε να συντελείται λίγο μετά, τη φούσκα του Γαλλικού Μάη.
Αυτό ήταν το θέμα της συζήτησης μεταξύ του Αντρέ Μαλρό και του στρατηγού Ντε Γκολ στο σαλόνι του δεύτερου. «Στρατηγέ μου, ρώτησε ο Μαλρό, ποια είναι η γνώμη σας για τους εχθρούς σας;» Και κείνος, χαϊδεύοντας το γάτο του, απάντησε: «Κατά βάθος, μετά το Μάη, κατάλαβα πως ο μοναδικός μου αντίπαλος είναι ο Τεν Τεν»! (Ο γνωστός ήρωας των παιδικών εικονογραφημένων περιπετειών).
Δεν ξέρω αν είχαν διαβάσει αυτή τη συνομιλία οι Δον Κιχώτες με παντόφλες ή όχι, οι λυσσασμένοι του Παρισιού ή ο Πράσινος πια Καραγκιόζης του Μάη, Κον Μπεντίτ (τον αναφέρω γιατί ο φουκαράς, τη δική του στολή του Δον Κιχώτη δεν την πέταξε, αλλά την πούλησε εν μέσω οδοφραγμάτων). Αλλά και να τα είχαν διαβάσει, ήταν πια αργά - είχαν πνιγεί μες στις παντόφλες,..
Κάπου εκεί κοντά έφτασε και η στιγμή που ο Δον Κιχώτης ένιωσε πως, για να βάλει τις παντόφλες του, πετώντας την πανοπλία, έπρεπε να γίνει ένας άβουλος αριβίστας. Φορώντας ο Δον τις παντόφλες του, πέρασε στο άλλο είδος που αγνοούσε και που σ' εμάς υπάρχει σε αφθονία: από την όχθη της πραγματικότητας ζητωκραύγαζαν τη μεταμόρφωσή του χιλιάδες μικροαστοί. Κανείς δεν πρόσεξε πόσο αδέξια περπατούσε με τις παντόφλες. Οι παντόφλες, το σύμβολο της ευημερίας. Οι παντόφλες, το σύμβολο της δημοκρατίας, Η παντόφλα που θα αντικαταστήσει το σταυρό στη σημαία.