Στις κινητοποιήσεις αυτές, που κερδίζουν μεγάλη προβολή από τα ΜΜΕ, τα συνθήματα και τα αιτήματα ποικίλλουν, από τα γενικόλογα «σταματήστε την κλιματική αλλαγή», «σώζουμε τον πλανήτη μας, σώζουμε το μέλλον μας», μέχρι τα πιο στοχευμένα, που προβάλλουν ορισμένους πιο «φιλόδοξους» στόχους για τη μείωση των εκπομπών ρύπων, τον περιορισμό των δραστηριοτήτων εξόρυξης υδρογονανθράκων, ενώ θέτουν και το ζήτημα ενός «Πράσινου New Deal».

Ειδικά σε ό,τι αφορά το πρώτο, σύμφωνα με στοιχεία από την ιστοσελίδα των διοργανωτών, τις δράσεις τους σε 161 χώρες στήριξαν την περασμένη Παρασκευή συνολικά 820 οργανώσεις της «κοινωνίας των πολιτών» (ΜΚΟ, όπως η Διεθνής Αμνηστία, Oxfam κ.ά., επαγγελματικές ενώσεις, όπως η δημοσιογραφική EFJ, αλλά και το American Sustainable Business Council).

Δίπλα σ' αυτούς και 3.024 επιχειρήσεις (σχετικά δημοσιεύματα αναφέρουν μεταξύ άλλων την αυτοκινητοβιομηχανία «Scania Group», την αλυσίδα καταστημάτων ρούχων «Patagonia», τη βιομηχανία καλλυντικών «Lush Cosmetics», την «Ben & Jerry's», τη «Soda Stream» της «PepsiCo» κ.ά.), αρκετές από τις οποίες φέρεται να παρέμειναν κλειστές τη μέρα των κινητοποιήσεων για να διευκολύνουν τη συμμετοχή των εργαζομένων, χωρίς να τους κρατήσουν το μισθό. Στους υποστηρικτές της συγκεκριμένης διοργάνωσης για το περιβάλλον και την κλιματική αλλαγή, οι διοργανωτές προσμετρούν επίσης 7.371 ιστοσελίδες.

Σε ό,τι αφορά τα κόμματα, έντονα φαίνεται να δραστηριοποιήθηκαν οι διάφοροι «Πράσινοι», ενώ σε πολλές περιπτώσεις στήριξη παρείχαν σοσιαλδημοκρατικά και οπορτουνιστικά κόμματα, κυρίως μέσα από συνδικαλιστικές οργανώσεις και άλλους φορείς.

Ως προς τη σύσταση του κόσμου που διαδηλώνει, φαίνεται πως αποτελείται κατά κύριο λόγο από νεολαία (ιδιαίτερα μαθητές), αλλά και μικρομεσαία στρώματα. Ανταποκρίσεις Μέσων Ενημέρωσης από τις διάφορες ευρωπαϊκές κυρίως πόλεις αναφέρουν ότι η απήχηση του καλέσματος για συμμετοχή στις κινητοποιήσεις είναι μικρότερη σε εργατικές περιοχές και φτωχογειτονιές.

Καθόλου τυχαία, στην πλειοψηφία τους όλοι αυτοί αντιπαραθέτουν την «πράσινη ανάπτυξη», ένα «Πράσινο New Deal», ως απάντηση τάχα στην ανάπτυξη της οικονομίας που βασίζεται σε «παραδοσιακές» μορφές Ενέργειας, όπως το πετρέλαιο, ο λιγνίτης και άλλα. Σ' αυτή την κατεύθυνση αξιοποιούν τις δίκαιες ανησυχίες κυρίως της νεολαίας για το περιβάλλον, για να υπερασπιστούν τα συμφέροντα και τα «πράσινα» κερδοφόρα σχέδια απέναντι στους ανταγωνιστές τους.

Στο πλαίσιο όμως της καπιταλιστικής οικονομίας, η χρήση και των λεγόμενων «πράσινων» μορφών Ενέργειας δεν γίνεται με σχεδιασμό και κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες ή την προστασία του περιβάλλοντος. Οποιο χρώμα και αν έχει, «μαύρο», «μπλε» ή «πράσινο», η καπιταλιστική ανάπτυξη δεν μπορεί να προστατέψει ούτε το περιβάλλον ούτε την ανθρώπινη ζωή από καταστροφές, αφού κριτήριο παραμένει το καπιταλιστικό κέρδος και βασικό της χαρακτηριστικό η αναρχία στην παραγωγή.