Συνεχίζουμε με τον ίδιο πάντα ξεναγό το γιορτινό οδοιπορικό μας. Καλό μας ταξίδι

Γενεύη:

Ζεσταμένη απ' τις πρωινές χειμωνιάτικες ηλιαχτίδες η Γενεύη, όμορφη και αριστοκρατική, με γαλλική κοκεταρία, καθρεφτίζεται στα γαλάζια νερά της λίμνης Λεμάν. Μας υποδέχεται χαρωπή και γελαστή και μας υπόσχεται πως δε θα το μετανιώσουμε που την επισκεφτήκαμε.

Το πούλμαν κυλάει αργά αργά πλάι στη λίμνη - tue de lac - ανάμεσα σε χαριτωμένα σπιτάκια με πλουμιστούς κήπους και διάφορα μικρομάγαζα.

Καλότυχη τούτη η λίμνη, που τη φροντίζει με τα νερά του ο Ροδανός, γιατί δεν παγώνει ποτέ. Κι ακόμα γιατί στα σωθικά της διατηρεί και ταΐζει κάπου τριάντα είδη ψαριών κι ένα σωρό αγριόπαπιες και ψηλόλαιμους κύκνους.

Ετσι που την κοιτούσα αναθυμήθηκα τον Ζαν- Ζακ Ρουσό, που αποτραβηγμένος κοντά σε τούτη τη λίμνη ριχνόταν σε στοχασμούς κι όλο αναμασούσε: «Εδώ δε φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι λεύτερος».

Καθώς προχωράμε προς το κέντρο της πόλης, ανταμώνουμε με το όμορφο πάρκο Αριάν, μπαίνουμε στο δρόμο της Ειρήνης (A de la paie) για να επισκεφτούμε το μέγαρο της ΚτΕ (Κοινωνίας των Εθνών) και φτάνουμε στη Συνοικία των Διεθνών Οργανισμών, κοντά στην πλατεία των Εθνών.

Στην περιοχή αυτή υπάρχουν και διάφορα σουίτερ-μάρκετ.

Η παράδοση λέει πως εμπνευστής τους ήταν ένας Ελβετός που μισούσε την εκμετάλλευση των καταναλωτών από τους εμπόρους καπιταλιστές.

Δυστυχώς, όμως, αυτός ο όμορφος θεσμός της προσφοράς διαφόρων αγαθών πρώτης ανάγκης σε τιμές χαμηλές δεν κράτησε πολύ. Σιγά σιγά τα σούπερ-μάρκετ, που σήμερα έχουν διαδοθεί σ' όλο τον κόσμο, πέσανε στα χέρια των κερδοσκόπων και ξέφυγαν από τον προορισμό τους.

Ευτυχώς που οι γυναίκες μας δε δείξανε και μεγάλο ενδιαφέρον για αγορές κι έτσι μπήκαμε ξανά στο πούλμαν και κινήσαμε για την παλιά πόλη.

Καθώς περνάμε τη μεγάλη γέφυρα του Ροδανού αφήνω το βλέμμα μου ξέμακρα να χαϊδολογήσει το Λευκό Ορος με τις χιονισμένες βουνοκορφές του. Ομως, δεν προφταίνω ν' αποχορτάσω το θέαμα γιατί το πούλμαν χώθηκε στην οδό Ρον με τα πολυτελή μαγαζιά, Dior, Hermes κλπ.

Υστερα από μια μικρή ξενάγηση σε τούτο το δρόμο, πιάσαμε την οδό Didey με τα χτίρια του 18ου αιώνα.

Μπροστά η ξεναγός και ξοπίσω η ομάδα μας, φτάσαμε στην πλατεία Bouy-de-Four, την πιο παλιά της Γενεύης.

Τούτη η πλατεία, με τη φοντάνα της του 18ου αιώνα, τα μαγαζιά των αντικέρ και τα μπιστρό, είναι η πιο ευχάριστη νότα της περιοχής.

Εντυπωσιακό είναι το χτίριο της Οπερας, μικρογραφία εκείνης του Παρισιού, καθώς και το Ωδείο.

Εδώ κοντά βρίσκεται και η Βιβλιοθήκη, που στα χρόνια της εξορίας του περνούσε τις πιότερες ώρες του ο Λένιν. Μάλιστα, λένε πως ο βιβλιοθηκάριος τον είχε τόσο συνηθίσει, ώστε όταν χάθηκε για δυο μέρες ανησύχησε και φοβήθηκε μήπως «ο δασκαλάκος» αρρώστησε. Δεν άργησε όμως να ξαφνιαστεί όταν είδε στις εφημερίδες τη φωτογραφία του να φιγουράρει ως αρχηγός της Οχτωβριανής Επανάστασης.

Πιότερο σταθήκαμε και χαζέψαμε στο Δημαρχείο. Τούτο το χτίριο είναι του 15ου αιώνα και φυσικά παρουσιάζει κάποιο ενδιαφέρον μάλλον για τους ειδικούς, έτσι η ξεναγός περιορίστηκε να μας εξηγήσει ότι στο ισόγειο υπάρχει η αίθουσα Αλαμπάμα, όπου στις 22 του Αυγούστου 1864 υπογράφηκε η πρώτη σύμβαση δημιουργίας του Ερυθρού Σταυρού. Ακόμα σ' αυτό το χτίριο υπάρχει κι η αίθουσα του Μεγάλου Συμβουλίου.

Με την επιμονή της ξεναγού πήγαμε να επισκεφτούμε τη Μητρόπολη του Αγίου Πέτρου. Βλέπετε, οι εκκλησίες και τα μοναστήρια κάθε χώρας έχουν γίνει κι αυτά τουριστικά αξιοθέατα, που σώνει και καλά πρέπει ο τουρίστας να τα επισκεφτεί. Τούτη η εκκλησιά του Αγίου Πέτρου, που άρχισε να χτίζεται στα 1160 και τέλειωσε στα 1232, αρχικά είχε έναν ρομαντικό ρυθμό. Και οι τρούλοι της μάλλον γοτθικοί.

Αργότερα, το 18ο αιώνα, προστέθηκε μια πρόσοψη κορινθιακού ρυθμού και ένας θόλος σ' απομίμηση του Πανθέου της Ρώμης.

Σε κάποια στιγμή βρεθήκαμε μπροστά σ' ένα σπίτι με μαυρισμένη πρόσοψη. Ηταν ένα παλιό χτίριο του 12ου αιώνα, σπίτι κάποιου Ταβέλ, πλούσιου κατοίκου της Γενεύης, που μια και διατηρήθηκε το μετατρέψανε σε Μουσείο της παλιάς πόλης. Τα εκθέματα που υπάρχουν μέσα σε τούτο το «Σπίτι Ταβέλ» αναφέρονται κυρίως στην ιστορία της Γενεύης και στην καθημερινή ζωή των κατοίκων της από τον 15ο αιώνα ίσαμε τον 19ο.

Για ώρα πολλή γυροφέραμε στα γραφικά δρομάκια της παλιάς πόλης παρά το τσουχτερό κρύο, για να καταλήξουμε σ' ένα από τα χαριτωμένα μπιστρό για να ξαποστάσουμε και να ζεσταθούμε.

Στη συνέχεια, σαν ξεκουραστήκαμε, πήγαμε να επισκεφτούμε το χτίριο του «Ναύσταθμου». Στον 15ο αιώνα χρησιμοποιήθηκε ως σιταποθήκη, στα 1720 ως αποθήκη όπλων και στις μέρες μας για να φυλάνε τα αρχεία της Γενεύης.

Στον σκεπαστό χώρο του κτιρίου έχουν τοποθετήσει πέντε παλιά κανόνια του 17ου αιώνα και στον τοίχο υπάρχουν τρία μωσαϊκά του καλλιτέχνη A. Cingria. Το ένα από αυτά παριστάνει την άφιξη του Ιουλίου Καίσαρα στη Γενεύη, το άλλο τα μεσαιωνικά πανηγύρια και το τρίτο την υποδοχή των προσφύγων. Στη Γενεύη ανάμεσα στα διάφορα αξιοθέατα που δείχνουν στους τουρίστες είναι και ο «όρμος» στη λίμνη. Η ξεναγός μάς λέει: «Αν ο Ροδανός είναι η ραχοκοκαλιά της Γενεύης, ο όρμος είναι το πασίγνωστο πρόσωπό της», με τον περίφημο πίδακά του, που προσπαθεί να σ' εντυπωσιάσει φτάνοντας σε 145 μ. ύψος. Γενικά η «παραλία» της Γενεύης είναι γραφική κι εντυπωσιακή. Τα λουλουδιασμένα παρτέρια της, τα πάρκα της, οι ναζιάρες πάπιες που πηγαινοέρχονται, οι καμαρωτοί κύκνοι κι οι ανήσυχοι γλάροι τραβάνε την προσοχή όλων όσοι περνούν από τον Ορμο.

Αυτή ήταν κι η τελευταία ανάμνηση που πήραμε απ' τη Γενεύη μια και το πρωί θα φεύγαμε για το Μοντρέ.