Συνεχίζοντας την παρουσίαση της 10ης Πανελλαδικής Συνάντησης του ΜΑΣ, ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει σήμερα αποσπάσματα από την ομιλία της Νίκης Λιμαράκη, προέδρου του Συλλόγου ΣΕΥΠ του πρώην ΤΕΙ Δυτικής Ελλάδας, η οποία αναφέρθηκε στο ζήτημα των χιλιάδων φοιτητών που εργάζονται παράλληλα με τις σπουδές τους:

«Κατά την περίοδο της κρίσης και μέχρι σήμερα, ο αριθμός των εργαζόμενων φοιτητών αυξήθηκε, και τώρα που επιστρέψαμε στην "κανονικότητα", όπως λένε, συντηρείται στα υψηλά ποσοστά (περίπου 50%). Ετσι, λοιπόν, εμείς που δώσαμε μάχη τα προηγούμενα χρόνια για να μπορούμε να περάσουμε σε μια σχολή, εμείς που σπουδάζουμε στη "δημόσια και δωρεάν" Παιδεία που οι γονείς μας έχουν χιλιοπληρώσει, αναγκαζόμαστε να βάζουμε βαθιά το χέρι μέσα στην τσέπη. Και ενώ θα έπρεπε να σπουδάζουμε απρόσκοπτα, αναγκαζόμαστε να δουλεύουμε.

Κάποιοι λένε "εντάξει, φοιτητής είσαι, προλαβαίνεις να δουλέψεις, δεν είναι κάτι"... Σκεφτείτε όμως με τι έρχεται αντιμέτωπος ένας εργαζόμενος φοιτητής. Ακόμα και με ημιαπασχόληση να δουλεύεις, που οι περισσότεροι έτσι δουλεύουμε, το εβδομαδιαίο μας πρόγραμμα είναι εξαντλητικό. Δεν υπάρχει χρόνος ξεκούρασης, καθώς η ζωή μας είναι σχολή - δουλειά και αντίστροφα. Με το να μας μπαίνει το δίλημμα κάθε μέρα "μάθημα ή ξεκούραση", ή ακόμα μπορεί να χρειάζεται να παρατάμε μαθήματα γιατί εκείνη την ώρα δουλεύουμε, ακόμα και εξεταστικές για να μην απολυθούμε επειδή θα ζητήσουμε άδεια. Κάποιοι καθηγητές λένε "οι θεωρίες δεν είναι υποχρεωτικές, δεν παίρνεις παρουσίες άρα δεν έχεις πρόβλημα". Το ζήτημα είναι ότι περάσαμε σε μια σχολή επειδή αγαπάμε το αντικείμενό της και θέλουμε να πάρουμε το σύνολο της γνώσης, η οποία και αυτή δίνεται κουτσουρεμένη με την κατάσταση που επικρατεί και τη συζητάμε και σήμερα. Δεν αρκούμαστε στο να μας δίνονται απλά σημειώσεις και να τις διαβάζουμε μόνοι μας.

Αλλοι μας λένε "επιλογή σου είναι να δουλέψεις" ή "δεν μπορείς να δουλεύεις και να σπουδάζεις ταυτόχρονα, διάλεξε". Δεν είναι επιλογή μας, αν είχαμε αυτήν την επιλογή δεν θα δουλεύαμε. Είναι ανάγκη για να μπορούμε να ζήσουμε. Γιατί οι οικογένειές μας δεν έχουν τη δυνατότητα, στην κατάσταση που τις έχουν φέρει, με μνημόνια, μέτρα κ.λπ., να μας συντηρούν. Γιατί η Παιδεία δεν είναι, στην τελική, δωρεάν, αλλά πανάκριβη. Γιατί όλες οι κυβερνήσεις, η ΕΕ, τα προηγούμενα χρόνια συρρίκνωσαν τη χρηματοδότηση κατά 80%.

Ετσι, ακόμα και η φοιτητική μέριμνα δεν είναι για όλους, αλλά για πάρα πολύ λίγους φοιτητές. Ενα χρόνιο αίτημα των φοιτητών είναι να δημιουργούνται ειδικά ωράρια και αναπληρώσεις μαθημάτων για τους εργαζόμενους φοιτητές με σκοπό να μη χάνουν το μάθημά τους. Το πρόβλημα αυτό είναι μεγαλύτερο σε σχολές που έχουν υποχρεωτικά μαθήματα, όπως τα πρώην ΤΕΙ, σε σχολές σαν τη δική μου, τη Νοσηλευτική, που έχει και κλινικές, που διαρκούν πάνω από 4 ώρες. Αυτές οι διευκολύνσεις δεν υπάρχουν, με αποτέλεσμα να χάνεις το εξάμηνό σου αν δουλεύεις την ίδια μέρα που έχεις και κλινική ή ένα εργαστήριο. (...)

Αυτά και άλλα πολλά αντιμετωπίζουμε οι εργαζόμενοι φοιτητές, που δεν προλαβαίνουμε ούτε να αρρωστήσουμε, καθώς σε ένα τέτοιο πιεσμένο πρόγραμμα αυτό θα μας δυσκόλευε ακόμα περισσότερο. Βλέποντας λοιπόν φέτος όλες τις ανακοινώσεις της κυβέρνησης, την επιστολή Κεραμέως προς τις διοικήσεις των Ιδρυμάτων, δεν είδαμε πουθενά να απασχολεί ένα τόσο σημαντικό θέμα.

Τι είδαμε όμως; Διαγραφές φοιτητών όταν θα περνάνε τα ν+2 έτη φοίτησης. Μέτρο - ταφόπλακα για όλους τους φοιτητές και ειδικά για εμάς. Μέτρο που κάνει την Παιδεία ακόμα πιο δύσβατη, για λιγότερους, και που μας πετάει έξω από τα πανεπιστήμια, στρέφοντάς μας στην κατάρτιση, όπου θα παρακολουθούμε διετή προγράμματα σπουδών, που θα πρέπει κάθε τρεις και λίγο να παρακολουθούμε και άλλα διετή και να τρέχουμε για όλη μας τη ζωή σε σεμινάρια. Να μην τολμήσουν να περάσουν το νομοσχέδιο για το ν+2! Την ίδια ώρα που ετοιμάζουν διαγραφές φοιτητών με το ν+2, δεν είναι τυχαίο που αυξάνουν τα προγράμματα κατάρτισης και μαθητείας, που βγάζουν γρήγορα φθηνούς και "ευέλικτους" εργαζόμενους, με ελάχιστα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα, κατά παραγγελία επιχειρήσεων, που ζητούν πιο γρήγορα αποφοίτους με συγκεκριμένα κομμάτια γνώσης τους οποίους θα μπορούν να εκμεταλλεύονται όπως θέλουν. (...)

Η σημερινή κυβέρνηση προωθεί και θα περάσει ασφαλιστικό νομοσχέδιο που ουσιαστικά καταργεί τον κοινωνικό χαρακτήρα της Ασφάλισης και γίνεται ατομική υπόθεση του καθενός. Ας μην πιάσουμε ζητήματα σύνταξης που γίνεται πλέον χαρτζιλίκι. Μοντέλο δοκιμασμένο φυσικά και σε άλλες χώρες, όπως οι ΗΠΑ. Μοντέλο που έχει ως σκοπό την ελάφρυνση του κεφαλαίου από το "κοστοβόρο πρόβλημα" της Κοινωνικής Ασφάλισης και αυτό να γίνει υπόθεση ατομική. Το πρόβλημα έχει φανεί και στις χώρες όπου έχει εφαρμοστεί. (...)

Με βάση όλα τα παραπάνω, γίνεται επιτακτική ανάγκη το δυνάμωμα και η συμπόρευση του φοιτητικού κινήματος με το ταξικό εργατικό κίνημα, τα σωματεία και το ΠΑΜΕ, γιατί μόνο μέσα από αυτήν τη συμπόρευση και τον συλλογικό αγώνα, μέσα από τους Συλλόγους μας και τα Σωματεία μας, θα γκρεμίσουμε τα εμπόδια που μας βάζουν. Να μην ξεχνάμε πως το ΠΑΜΕ έχει σταθερά στον προσανατολισμό του τους φοιτητές, τους πρακτικάριους που εργάζονται. Αναδεικνύει συνέχεια ζητήματα και αιτήματα, αλλά και το τι αντιμετωπίζουν αυτοί. Οπως μέσα στο καλοκαίρι "σήκωσε" το ζήτημα του πρακτικάριου που δούλευε στην Κέρκυρα και πέρα από ζητήματα εντατικοποίησης αντιμετώπιζε και ζητήματα ωμής βίας από την εργοδοσία. (...)

Οι εργαζόμενοι και οι φοιτητές έχουμε κοινό συμφέρον να παλέψουμε μαζί για δουλειά και ζωή με δικαιώματα. Εχουμε τις ίδιες ανάγκες και πρέπει να ενώσουμε τις διεκδικήσεις μας. Καλώντας τα Σωματεία και τις Ομοσπονδίες για περιοδείες στις σχολές μας, ώστε να ενημερωθούν ακόμα περισσότεροι εργαζόμενοι φοιτητές για την κατάσταση στους κλάδους μας, για τα αιτήματα και τις δράσεις των Σωματείων. Διοργανώνοντας από κοινού συσκέψεις και ημερίδες με θέμα το μέλλον των αποφοίτων των σχολών μας. Να στηρίζουν και να συμμετέχουν οι Φοιτητικοί Σύλλογοι όπου ανήκουμε σε απεργίες και κινητοποιήσεις από τα Εργατικά Κέντρα, από Σωματεία και Ομοσπονδίες. Οι Φοιτητικοί Σύλλογοι πρέπει να βρίσκονται στο πλάι των φοιτητών και των εργαζομένων που τα βάζουν με την εργοδοσία και την τρομοκρατία της, απέναντι σε όλες τις κυβερνήσεις, στην ΕΕ. Που δεν συμβιβάζονται και ούτε τρώνε τα παραμύθια της εκάστοτε κυβέρνησης περί ανάπτυξης "δίκαιης" και "για όλους". Με τους Συλλόγους μας και τα Σωματεία μας βγαίνουμε στην αντεπίθεση ενάντια στο χτύπημα των δικαιωμάτων μας και παλεύουμε από κοινού με τους εργαζόμενους γονείς μας για σύγχρονες ανάγκες, για σπουδές, δουλειά και ζωή με δικαιώματα.

Οι Φοιτητικοί μας Σύλλογοι πρέπει να αποτελούν το αποκούμπι του κάθε φοιτητή. Το επόμενο διάστημα δημιουργούμε Επιτροπές Εργαζομένων μέσα στις σχολές μας. Οι εργαζόμενοι φοιτητές μεταφέρουμε πείρα από τον τρόπο λειτουργίας των ταξικών σωματείων στους Συλλόγους μας, καθώς δείχνουν το πώς θα πρέπει να λειτουργούμε και εμείς μέσα σε αυτούς. Να μεταφέρονται τα αιτήματα από τα Συνδικάτα στους Φοιτητικούς Συλλόγους. Να βάλουμε στόχο ακόμα περισσότεροι φοιτητές να έρθουν σε επαφή με το σωματείο τους, να γραφτούν σε αυτό, να συμμετέχουν στις μαζικές του διαδικασίες.

Οι εργαζόμενοι φοιτητές πρέπει να διεκδικήσουμε με τους Συλλόγους μας πρόσθετες εξεταστικές περιόδους για μας, ώστε να μην μπαίνουμε σε κάθε εξεταστική στη διαδικασία να σκεφτόμαστε από πού θα κόψουμε ώστε να μη μείνουμε χωρίς δουλειά γιατί αλλιώς δεν θα μπορούμε να αντεπεξέλθουμε, αλλά ούτε και να μένουμε πίσω στις σπουδές, που τόσο πολύ θέλουμε να ολοκληρώσουμε. Δεν θα χαρίσουμε σε κανέναν τα όνειρά μας και δεν θα αφήσουμε κανέναν να μας υψώσει άλλα εμπόδια».