Ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει το τέταρτο και τελευταίο μέρος της συζήτησης με τον σ. Κώστα Σαραντίδη (Νγκουιέν Βαν Λαπ), τον Ελληνα Βιετμίνχ. Στο τελευταίο μέρος της συζήτησης ο σ. Κώστας Σαραντίδης σχολίασε τις σύγχρονες εξελίξεις.

Χτες εχθρός, σήμερα «φίλος»

Σου λέει «θα μας προστατέψουν οι Αμερικανοί». Οπως προστάτεψαν την Κύπρο; Οι Αμερικανοί κάνουν τη δουλειά τους. Ετσι είναι ο καπιταλισμός, αυτός είναι ο προορισμός του, να κυριέψει τον κόσμο. Και λυπάμαι πολύ για την Κίνα. Εάν στην Κίνα υπήρχε πράγματι ένα Κομμουνιστικό Κόμμα, με την ψυχή, με την έννοια του κομμουνιστή, θα είχε το Βιετνάμ σαν αδερφό, θα είχε την Καμπότζη και το Λάος σαν αδερφό, θα είχε όλες αυτές τις χώρες γύρω της υπό προστασία. Οχι προς όφελός του, αλλά σαν προστασία του λαού. Δυστυχώς, η Κίνα κάνει σήμερα ό,τι και η Αμερική. Και βλέπεις τώρα τους Αμερικανούς να εμφανίζονται ως προστάτες της Ασίας. Οι Αμερικανοί να είναι «προστάτες» του Βιετνάμ. Χτες ο εχθρός, σήμερα ο «φίλος». Καμιά φορά τα σκέφτομαι και γελάω. 92 χρονών, δεν σπούδασα, γραμματική δεν ξέρω, τετάρτη Δημοτικού τελείωσα. Αλλά από τα τόσα που πέρασα, από τα τόσα που είδα... Γι' αυτό λέει ότι τα γράμματα δεν κάνουν τον άνθρωπο.

Η νεολαία είναι το μέλλον

Η νεολαία εδώ στην Ελλάδα κάτι κάνει. Να σου πω λυπάμαι. Τόσες σφαλιάρες εκεί δεν ξυπνάνε; Τόσο ελκυστικά είναι τα καφενεία και οι ταβέρνες; Τόσο ζαμανφουτισμός, που λένε και οι Γάλλοι; Κοιτάζουν το σήμερα, δεν κοιτάζουν το αύριο. Δεν σκέφτονται το μέλλον των παιδιών τους; Ηρθε τώρα ο Μητσοτάκης, θα κάνει ό,τι έκανε κι ο ΣΥΡΙΖΑ. Θα έρθει ο ένας, θα έρθει ο άλλος και τα χρόνια περνάνε... Στεναχωριέμαι. Εγώ λέω πως θα ξυπνήσει η νεολαία. Το θέμα εκεί είναι. Η νεολαία μας πρέπει να κάνει κάτι εμπράκτως. Τότε στο Βιετνάμ, σε μια διαφορετική, ωστόσο, κοινωνία, κάθε Κυριακή οι νέοι βοηθούσαν όπου χρειαζόντουσαν χέρια.

Αυτός ήταν ο λαϊκός στρατός

Δεν ξέρω πώς είναι τώρα στο στρατό. Σε ποιο στρατό βρισκόμαστε; Στον καπιταλιστικό στρατό. Εχεις και τα καψόνια. Τα δοκίμασα κι εγώ στη λεγεώνα, τα ξέρω. Είναι βαρβαρότητα. Και φυσικά όλοι μας ήμασταν αγανακτισμένοι. Οταν ένας στρατός έχει τέτοιες περιπτώσεις, τέτοιες σκέψεις, τι περιμένεις από το στρατό; Εκεί στο Βιετνάμ ο λοχίας, παραδείγματος χάρη, «η μάνα του στρατιώτη», φρόντιζε για τον στρατιώτη. Δεν έπαιζε το ρόλο του αξιωματικού. Η πειθαρχία, πειθαρχία. Ο κανόνας, κανόνας. Εκτός τούτου τα βλέπεις όλα να είναι αδέλφια. Εγώ ποτέ δεν έκανα χρήση του αξιωματικού. Ολοι μαζί παίζαμε, μαλώναμε, δίναμε αγάπη, συμπόνια αναμεταξύ μας, γιατί μαζί θα πολεμήσουμε, μαζί θα σκοτωθούμε. Αυτός είναι ο λαϊκός στρατός.