Παρά τις δυσκολίες και τον αρνητικό συσχετισμό, υποδεχόμαστε με αισιοδοξία το 2020. Στις σύγχρονες προκλήσεις, απαντήσεις μπορεί να δώσει η καθημερινή δράση, οι εκτιμήσεις και η πρόταση εξουσίας που καταθέτει το ΚΚΕ στον λαό, ώστε αυτή να γίνει υπόθεση της πάλης του.
Τα «μερίσματα» και οι «μικροελαφρύνσεις» είναι το «περιτύλιγμα» και της σημερινής κυβέρνησης της ΝΔ για να κρύψει τη συνεχιζόμενη ληστεία σε βάρος του λαού, αλλά και το ότι τη μερίδα του λέοντος της «ανάπτυξης» την καρπώνονται οι επιχειρηματικοί όμιλοι και οι λεγόμενοι «επενδυτές». Είναι το «καρότο» για να αποσπάσουν την ανοχή του λαού στη σημερινή βαρβαρότητα, να ρίξουν στα τάρταρα τις απαιτήσεις του, να τον κάνουν να συμβιβαστεί με τα «ελάχιστα».
Αλλωστε, η διαιώνιση και επέκταση της εργασιακής ζούγκλας, της φοροληστείας, των πλειστηριασμών, της υποβάθμισης - ακόμη και κρίσιμων για την ανθρώπινη ζωή - κοινωνικών υπηρεσιών και υποδομών είναι οι απαραίτητες προϋποθέσεις για να στηριχτούν οι επενδύσεις και τα κέρδη του κεφαλαίου, το οποίο απολαμβάνει ακόμη περισσότερα προνόμια. Αυτό απέδειξε και ο κρατικός προϋπολογισμός για το 2020.
Βάζει στο στόχαστρο το δικαίωμα στην απεργία και στη διαδήλωση. Επιστρατεύει τον κοινωνικό αυτοματισμό και τη συκοφάντηση των αγώνων. Θέλει να επιβάλει «σιγή νεκροταφείου», ιδιαίτερα στους χώρους δουλειάς και να υπονομεύσει την οργανωμένη πάλη του εργατικού - λαϊκού κινήματος, γιατί αποτελεί έναν από τους βασικούς όρους και ταυτόχρονα απόδειξη του αντιλαϊκού και άδικου χαρακτήρα της καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Η κυβέρνηση της ΝΔ αξιοποιεί το αντεργατικό - αντιλαϊκό οπλοστάσιο, που διατήρησε και ενίσχυσε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Πάνω απ' όλα αξιοποιεί τη συντηρητικοποίηση και την απογοήτευση που έσπειρε η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, η οποία διέσυρε αγωνιστικές αξίες και εμφάνισε ως «μονόδρομο» την υποταγή στα ευρωενωσιακά μνημόνια διαρκείας, στον αμερικανοΝΑΤΟικό ιμπεριαλισμό, στις απαιτήσεις του κεφαλαίου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αξιοποιεί την κυβερνητική πολιτική, για να υψώσει εκ νέου κάλπικες διαχωριστικές γραμμές, επαναφέροντας τα αλήστου μνήμης περί «κυβέρνησης δημοκρατικών και προοδευτικών δυνάμεων». Βεβαίως, η πείρα της συγκυβέρνησης των «αντιμνημονιακών δυνάμεων», που έγινε η «μνημονιακότερη» όλων, είναι πολύ νωπή και πολύ πικρή. Σήμερα, μιλάνε τα έργα του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο ως κυβέρνηση για 4,5 χρόνια, όσο και ως αξιωματική αντιπολίτευση, με τη μετεξέλιξή του σε ένα τυπικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, μαζεύοντας διάφορα απομεινάρια του αμαρτωλού ΠΑΣΟΚ.
Το χάσμα ανάμεσα στο πώς μπορεί να ζει σήμερα ένας εργαζόμενος και στο πώς τελικά ζει όλο και μεγαλώνει, ακόμα και αν η καπιταλιστική οικονομία βρίσκεται σε φάση ανάπτυξης. Τα σύννεφα μίας νέας κρίσης πυκνώνουν πάνω από τη διεθνή καπιταλιστική οικονομία. Συμμαχίες, όπως η ΕΕ και το ΝΑΤΟ, που μέχρι πρότινος θεωρούνταν ακλόνητες, υφίστανται ανακατατάξεις. Εμπορικοί πόλεμοι και γεωπολιτικές συγκρούσεις τεραστίων διαστάσεων ξεσπούν σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Εκτεταμένες περιβαλλοντικές καταστροφές θέτουν σε κίνδυνο τους λαούς.
Με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων, η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε στρατιωτικό ορμητήριο των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, προετοιμάζεται ακόμα και για αποθήκευση αμερικανικών πυρηνικών όπλων, καθιστώντας «στόχο» τον ελληνικό λαό. Ο ελληνικός λαός πληρώνει το ΝΑΤΟ με 4 δισεκατομμύρια ευρώ το χρόνο. Με τη νέα ελληνοαμερικανική «αμυντική» συμφωνία επεκτείνονται οι αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις στην Ελλάδα και ενισχύεται η εμπλοκή της χώρας μας στους επικίνδυνους σχεδιασμούς.
Το δόγμα αυτής της πολιτικής, που συμπυκνώνεται στο ότι «όσο η Ελλάδα είναι το καλό παιδί των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, τόσο εξασφαλίζει τα σύνορα και τα κυριαρχικά της δικαιώματα», χρεοκοπεί με πάταγο.
Να γιατί είναι ολοκληρωτικά ψεύτικο και επικίνδυνο το δίλημμα «υποχώρηση σε κυριαρχικά δικαιώματα και συνεκμετάλλευση με την Τουρκία ή πολεμική σύγκρουση». Αφενός γιατί μπορεί μία πολεμική εμπλοκή να λειτουργήσει ως καταλύτης για να προχωρήσουν τα σχέδια συνεκμετάλλευσης, τα οποία είναι και εκφρασμένος πόθος των ΗΠΑ. Αφετέρου τα σχέδια συνεκμετάλλευσης φέρουν το σπέρμα μίας επόμενης σύγκρουσης, αφού δεν πρόκειται για συνεργασία λαών αλλά επιχειρηματικών κολοσσών και ισχυρών κρατών, μέσα σε συνθήκες αυξανόμενων ανταγωνισμών διεθνώς.
Η θέση του πρωθυπουργού για προσφυγή στο Δικαστήριο της Χάγης κινείται στο πλαίσιο της καλλιέργειας εφησυχασμού και δεν εγγυάται τη διαφύλαξη των κυριαρχικών δικαιωμάτων. Παραμένουν τα καίρια ερωτήματα για το τι θα περιέχει το «Συνυποσχετικό», μεταξύ των δύο κρατών, παίρνοντας υπόψη τις τουρκικές θέσεις περί «Γκρίζων Ζωνών», δηλαδή την αμφισβήτηση των ελληνικών συνόρων στο Αιγαίο και αβάσιμες διεκδικήσεις στην Ανατ. Μεσόγειο.
Στις αποφάσεις του Δικαστηρίου της Χάγης επιδρούν πολιτικές παρεμβάσεις και γεωστρατηγικές επιδιώξεις, όπως δείχνει η αναγνώριση των αποτελεσμάτων του ιμπεριαλιστικού πολέμου στη Γιουγκοσλαβία και της ανεξαρτητοποίησης του προτεκτοράτου του Κοσόβου.
Μόνο έτσι μπορεί το έμπειρο εργατικό και επιστημονικό δυναμικό της χώρας να αξιοποιηθεί στο έπακρο με κριτήριο την εξασφάλιση της λαϊκής ευημερίας. Μόνο έτσι μπορούν οι αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας να αξιοποιηθούν με στόχο την κάλυψη των συνδυασμένων αναγκών του λαού και της κοινωνίας. Μόνο έτσι ο λαός μπορεί να απολαμβάνει τον πλούτο που παράγει, έχοντας την εξουσία στα δικά του χέρια, εξασφαλίζοντας πραγματική δημοκρατία και μετατρέποντας σε πρωταγωνιστές της κοινωνικής ζωής αυτούς που σήμερα βρίσκονται στο περιθώριο: Τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού και της νεολαίας.
Αθήνα
31/12/2019