Οι θλιβερές εικόνες με τις συνέπειες των χιονοπτώσεων λίγο πριν αλλάξει ο χρόνος ήταν μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Κι αυτό γιατί 25 συνολικά άνθρωποι πλήρωσαν με τη ζωή τους το 2019 τις τραγικές ελλείψεις σε μέτρα και υποδομές προστασίας του λαού από φυσικά φαινόμενα. Από τις πλημμύρες της Κρήτης και της Πελοποννήσου μέχρι την πολύνεκρη καταιγίδα της Χαλκιδικής και από τις πυρκαγιές σε διάφορες περιοχές μέχρι τους δηλητηριασμένους από τα αυτοσχέδια μαγκάλια μετανάστες πριν από λίγες μέρες, αποκαλύπτεται σε όλο της το μεγαλείο η εγκληματική γύμνια του κρατικού μηχανισμού. Μια «γύμνια» την οποία βεβαίως πληρώνουν οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά νοικοκυριά, θρηνώντας δικούς τους ανθρώπους και χάνοντας περιουσίες που έχτισαν με κόπο. Μια «γύμνια» που είναι άκρως «επιλεκτική», αφού δεν αφορά τα συμφέροντα των βιομηχάνων, των μεγαλεμπόρων, των ξενοδόχων, των τραπεζιτών, για τα οποία το κράτος δεν λογαριάζει κόστος. Μόνο μπροστά στις λαϊκές ανάγκες επιστρατεύεται η ζυγαριά «κόστους - οφέλους», με την ΕΕ μάλιστα να «συμβουλεύει» ότι συμφέρει περισσότερο να αποδίδονται μερικές ψωροαποζημιώσεις στα θύματα παρά να υπάρχει ουσιαστική πρόληψη και προστασία. Οσο κι αν τα αστικά επιτελεία αξιοποιούν προπαγανδιστικά τα «ακραία φαινόμενα», όσο κι αν φορτώνουν κάθε τέτοιο έγκλημα στην κλιματική αλλαγή και στην ατομική ευθύνη, οι ένοχοι για το γεγονός ότι εν έτει 2020 κάθε κακοκαιρία αφαιρεί ανθρώπινες ζωές έχουν όνομα: Κυβερνήσεις, κράτος και κεφάλαιο, που αντιμετωπίζουν την προστασία του λαού, όπως και κάθε του ανάγκη, σαν «κόστος». Εκεί πρέπει να στοχεύει και η πάλη των εργαζομένων, για να πάψει να θεωρείται πολυτέλεια ακόμα και η στοιχειώδης προστασία από φυσικά φαινόμενα και καταστροφές.