Το μέτρο αυτό, όμως, δεν αφορά την πλειοψηφία των βιοπαλαιστών αγροτών, που στενάζουν από την κυβερνητική πολιτική, πληρώνονται με ψίχουλα από τους εμπόρους και τις βιομηχανίες για τα προϊόντα τους, το κόστος παραγωγής είναι δυσβάσταχτο, δεν αποζημιώνονται από τον ΕΛΓΑ για τις ζημιές στην παραγωγή τους. Το γεγονός ότι τα προγράμματα αυτά δεν απευθύνονται στη μεγάλη πλειοψηφία φαίνεται και από το ότι στα «Σχέδια Βελτίωσης» του τρέχοντος ΠΑΑ δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής το 66% των αγροτοκτηνοτροφικών εκμεταλλεύσεων της χώρας μας, επειδή βρίσκονταν κάτω από το απαιτούμενο κατώτερο όριο ακαθάριστων εσόδων.

Αντίθετα, τα προγράμματα αυτά και το «ζεστό» κρατικό χρήμα που δίνεται, έχουν ως βασικό κριτήριο την υπηρέτηση της κατεύθυνσης για παραπέρα συγκέντρωση της παραγωγής, της εμπορίας και της μεταποίησης, με τη διαμόρφωση «βιώσιμων» καπιταλιστικών αγροτικών εκμεταλλεύσεων.

Εξασφαλισμένη θα είναι και η κερδοφορία των τραπεζών, που θα χορηγούν δάνεια με μεγαλύτερες εγγυήσεις, ενώ αυξημένες πωλήσεις και κερδοφορία θα έχουν και τα μονοπώλια που παράγουν και εμπορεύονται αγροτικό εξοπλισμό.

Από τα παραπάνω προκύπτει καθαρά πως η πάλη του οργανωμένου αγροτικού κινήματος χρειάζεται να στοχεύει τον πραγματικό αντίπαλο, τους μονοπωλιακούς ομίλους, τους μεγαλοαγρότες - καπιταλιστές, την ΚΑΠ, τις κυβερνήσεις και τα κόμματα που τους υπηρετούν. Μαζί με τον αγώνα για την ικανοποίηση των άμεσων και ζωτικών αιτημάτων, σε συμπόρευση με την εργατική τάξη σε μια πλατιά κοινωνική συμμαχία, χρειάζεται να μπει στο προσκήνιο η ανάγκη να γίνει ο λαός πραγματικά αφέντης του πλούτου που παράγει, με μια διαφορετική οργάνωση της αγροτικής παραγωγής στη χώρα μας, μακριά από τα δόκανα της ΚΑΠ της ΕΕ και του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, ώστε να καλύπτονται με επάρκεια, με φθηνά και ποιοτικά προϊόντα, όλες οι διατροφικές ανάγκες του λαού μας.