Πρώτο όνομα. Αϊβατζίδ-ηηης Γεώργιος. (...) Μόλις ακούει τ' όνομα, πετιέται ένας άντρας. - Γεια σας αδέρφια, φωνάζει, και σηκώνει τη γροθιά του ψηλά. Ο κατάλογος εξακολουθεί. Ενας - ένας π' ακούει, πετιέται στη μέση. Γροθιές παντού ανεμίζανε, σα νάτανε σημαίες. Ακουες τις φωνές τους να φωνάζουνε: "Ζήτω το ΕΑΜ! ΕΛΑΣ! ΚΚΕ!". Μα το κυριότερο ήταν: "Γεια σας - γεια σας - εκδίκηση"...» (από το βιβλίο της Μέλπως Αξιώτη, «Πρωτομαγιές 1886-1945»).

Καθώς τα καμιόνια προχωρούν, ο δρόμος γεμίζει με σημειώματα. Τα ρίχνουν οι μελλοθάνατοι. Μερικά απ' αυτά είχαν καρφιτσωθεί σε κάποιο ρούχο που πετάχτηκε κι αυτό στο δρόμο. Αλλα τα παρέλαβαν, κόκκινα απ' το αίμα, οι συγγενείς. Πέντε αράδες το πολύ το καθένα. Κι ένα ονοματεπώνυμο.

«Πρωτομαγιά. Γεια σας όλοι, πάμε στη μάχη. ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΡΚΑΣ 1-5-44», λέει το ένα. «Παύλος Καρατζάς. Εξόριστος από το 1936. Με πήραν για εκτέλεση, 1η Μαΐου 1944», το άλλο. «Η τελευταία μου σκέψη μαζί σου», γράφει ο Ναπολέων Σουκατζίδης στην αγαπημένη του. «Η αδελφούλα μου να πάρει τη θέση μου στο ΚΚΕ», γράφει ο Σ. Σαββόπουλος, που απ' το '37 ήταν στην Ακροναυπλία.

Στις 12 το μεσημέρι αρχίζουν οι πρώτες ριπές. Ανά εικοσάδες, στήνονται στον τοίχο. Γράφει ο Νίκος Καραντηνός: «Οι εκτελέσεις άρχισαν με τον ήλιο ψηλά. Ολη την ώρα που τουφέκιζαν στο ματωμένο τοίχο της Καισαριανής οι καμπάνες χτυπούσαν λυπητερά. Και ο τηλεβόας με τα λόγια του άναβε τις καρδιές και υποσχόταν εκδίκηση» (Νίκος Καραντηνός, «Ριζοσπάστης» 30/4/1988).

Στις δύο το μεσημέρι, τελειώσαν. «Ο κόσμος πήρε το ξοπίσω τα καμιόνια που φεύγανε με τα νεκρά κορμιά. Οι άντρες βγάζανε στο πέρασμά τους τα καπέλα, οι γυναίκες τρέχανε και όλοι ήταν θαρρείς σαν υπνωτισμένοι απάνω από τις σταγόνες το αίμα τους, που 'τρεχε κι έπηζε, κι η γης δεν το έπινε και γινόταν αυλάκια» (αφήγηση του αγωνιστή «Θανάση», από το βιβλίο της Μ. Αξιώτη).

Την επόμενη μέρα, ο λαός της Καισαριανής αψηφά την τρομοκρατία και μετονομάζει το δρόμο που κύλησε το αίμα, την οδό Σκοπευτηρίου, σε «ΟΔΟ ΗΡΩΩΝ».