Σε νέα φάση μπαίνουν τα παζάρια γύρω από την τύχη των Ναυπηγείων Ελευσίνας, με τους εκατοντάδες εργαζόμενους να κλείνουν πλέον μια δεκαετία καθυστερήσεων στους μισθούς, απληρωσιάς και ανασφάλειας. Η εργοδοσία χρωστάει σε κάθε εργαζόμενο δεκάδες χιλιάδες ευρώ, ενώ η κυβέρνηση και οι εργοδοτικές - κυβερνητικές συνδικαλιστικές δυνάμεις δείχνουν στους εργαζόμενους ως διέξοδο την έλευση του νέου επενδυτή, της αμερικανικών συμφερόντων ΟΝΕΧ, που έχει πάρει και τα Ναυπηγεία Σύρου. Πρόκειται για εξελίξεις που εντάσσονται στο σχεδιασμό της γεωστρατηγικής αναβάθμισης, της «στρατηγικής συμφωνίας» Ελλάδας - ΗΠΑ που ξεκίνησε ο ΣΥΡΙΖΑ και συνεχίζει η ΝΔ, μπλέκοντας το λαό και τη χώρα στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Για τις εξελίξεις που τρέχουν, τις θέσεις του ΚΚΕ και τη στάση των άλλων δυνάμεων μιλάει στον «Ριζοσπάστη» ο Παναγιώτης Καραμαγκιόλας, μέλος της ΤΕ Βιομηχανίας της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ.

-- Ποιες είναι οι πιο πρόσφατες εξελίξεις στα ναυπηγεία και ποια η στάση της κυβέρνησης;

-- Δεν είναι η πρώτη φορά που οι εργαζόμενοι στα Ναυπηγεία Ελευσίνας έρχονται αντιμέτωποι με την απληρωσιά, την αβεβαιότητα για το μέλλον τους, τη σεναριολογία για το ιδιοκτησιακό καθεστώς, την αναζήτηση του «σωτήρα επενδυτή», την αγωνία για το αν θα υπάρχει δουλειά κ.λπ.

Η διεθνής και η εγχώρια κατάσταση στην οικονομία, η επιτάχυνση της κρίσης, με καταλύτη την πανδημία, ο εμπορικός πόλεμος ΗΠΑ - Κίνας, το άνοιγμα της διώρυγας του Σουέζ, ο ρόλος «προκεχωρημένου ΝΑΤΟικού φυλακίου» που αναλαμβάνει η Ελλάδα, η γεωγραφική της θέση και η μετατροπή της σε κόμβο διαμετακόμισης, καθώς και η ανάγκη του κεφαλαίου για επενδύσεις σε τομείς υψηλής κερδοφορίας, με βάση και τις νέες τάσεις και κατευθύνσεις, είναι σίγουρα κάποιοι βασικοί παράγοντες που κάνουν πιο επιτακτική την ανάγκη να λυθεί και το ζήτημα του ιδιοκτησιακού των Ναυπηγείων. Ετσι εξηγείται η έντονη κινητικότητα του τελευταίου διαστήματος.

Η κυβέρνηση προσπαθεί να προωθήσει τις εξελίξεις στα Ναυπηγεία Ελευσίνας, λέγοντας ότι είναι «ύψιστη προτεραιότητα να βρεθεί λύση στην Ελευσίνα». Ενταγμένοι μέχρι τα μπούνια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ, επιλέγουν να προχωρήσουν με την ΟΝΕΧ, που επαναλειτούργησε και το Ναυπηγείο της Σύρου, δημιουργώντας ουσιαστικά άλλη μια αμερικανική βάση στη μέση του Αιγαίου. Ετσι, με αφορμή και την ολοκλήρωση άλλης μιας 3μηνης παράτασης, που αναμένεται για ψήφιση στη Βουλή για το πρόγραμμα του Πολεμικού Ναυτικού που «τρέχει» τώρα στα Ναυπηγεία, πιέζει τον σημερινό ιδιοκτήτη Ταβουλάρη να παραδώσει τις μετοχές στην αμερικανικών συμφερόντων ΟΝΕΧ και τον Ξενοκώστα.

-- Για τους εργαζόμενους τι μπορεί να σημαίνουν αυτές οι εξελίξεις;

-- Δεν χωράει καμία αυταπάτη ότι οι σχεδιασμοί αυτοί «τρέχουν» με κριτήριο τα συμφέροντα των εργαζομένων. Η κυβέρνηση προσπαθεί με κάθε μέσο, βάζει λυτούς και δεμένους, να τελειώσει με το θέμα των Ναυπηγείων, όχι γιατί την πήρε ο πόνος για τους εργάτες που ζουν εδώ και χρόνια με την ανασφάλεια, αλλά γιατί αυτό απαιτεί η στρατηγική συμμαχία με τις ΗΠΑ, γιατί από την αναβάθμιση της συνεργασίας με τις ΗΠΑ έχει να λαμβάνει ανταλλάγματα η ελληνική αστική τάξη. Οι εργαζόμενοι έχουν πείρα: Το ξεπούλημα λιμανιών, η Συμφωνία Ελλάδας - ΗΠΑ για τις στρατιωτικές βάσεις, οι νόμοι για την Κοινωνική Ασφάλιση, ο συνδικαλιστικός νόμος, το χτύπημα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά, στη δουλειά με δικαιώματα, οι πρόσφατες Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου δεν αφήνουν περιθώρια για να αμφιβάλλει κανείς για τις προθέσεις της κυβέρνησης.

-- Η κυβέρνηση προβάλλει ως πρότυπο επένδυσης το Νεώριο της Σύρου, που ξαναλειτούργησε...

-- Το μοντέλο «Σύρου» που εξυμνεί η κυβέρνηση και φέρνει σαν παράδειγμα, έχει επιπτώσεις στα εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων. Μόνιμη και σταθερή δουλειά δεν υπάρχει, οι εργαζόμενοι δουλεύουν μέσω εργολάβων, αμείβονται με την ώρα, με ατομικές συμβάσεις, δεν έχουν συγκροτημένα δικαιώματα, όπως αμοιβή υπερωριών, άδειες, επιδόματα, Δώρα, οι σταθερές σχέσεις εργασίας είναι άπιαστο όνειρο... Ταυτόχρονα χαρίστηκαν στον επενδυτή τεράστια χρέη που είχε η εταιρεία απέναντι στους εργαζόμενους, προκειμένου να προχωρήσει η πώληση.

Στα παραπάνω πρέπει να προστεθεί ότι το Νεώριο, όπως και όλες οι εγκαταστάσεις - βάσεις των ΗΠΑ στην Ελλάδα, αποτελεί μαγνήτη επιθέσεων, στο πλαίσιο των σφοδρών ανταγωνισμών ΗΠΑ - Ρωσίας, ΗΠΑ - Κίνας κ.ο.κ. Το πιο προκλητικό είναι ότι η κυβέρνηση, όπως άλλωστε έκανε και ο ΣΥΡΙΖΑ, παρουσιάζει αυτήν την πολιτική, της βαθιάς εμπλοκής στα ΝΑΤΟικά σχέδια που μυρίζουν μπαρούτι, ως «εξασφάλιση σταθερότητας και ειρήνης» για την Ελλάδα και την περιοχή. Η επένδυση σε τέτοιους χώρους στρατηγικής σημασίας, από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, σημαίνει το αντίθετο για τους εργαζόμενους, εγκυμονεί κινδύνους, αφού μετατρέπονται σε στόχους.

-- Πώς σχολιάζουν οι εργαζόμενοι τα παραπάνω;

-- Οι εξελίξεις αυτές επηρεάζουν αρκετά τους εργαζόμενους. Η προπαγάνδα της αστικής τάξης, της κυβέρνησης και των επιτελείων τους, των εργοδοτικών συνδικαλιστών στόχο έχει να σπείρει το φόβο, να διευκολύνει την ενσωμάτωση και τη συντηρητικοποίηση, τη στράτευση τελικά με τους επικίνδυνους σχεδιασμούς. Συναντάμε π.χ. και σε συναδέλφους μας αντιλήψεις όπως: «Ευτυχώς που υπάρχουν αυτές οι συμφωνίες και έχουμε δουλειά, με επισκευές σε πυραυλάκατους κ.λπ.» ή ερωτήματα όπως «γιατί το ΚΚΕ μιλάει για ιμπεριαλιστική εμπλοκή; Δεν θέλει την "αξιοποίηση των ναυπηγείων";». Επίσης, ότι «πρέπει να πιέσουμε τους μετόχους - ιδιοκτήτες να παραιτηθούν και να μας πάρει η ΟΝΕΧ», ή «καθίστε να μας πάρουν και μετά κάνουμε απεργία», μη διώξουμε τον επενδυτή κ.ά.

Η Οργάνωση του Κόμματος σωστά παρεμβαίνει με όλες τις μορφές, συζητάμε με τους εργαζόμενους, βοηθάμε να βλέπουν τη «μεγάλη εικόνα», να βγαίνουν συμπεράσματα. Να εστιάζει η σκέψη του εργαζόμενου στο ποια είναι η πραγματική αιτία για την ανασφάλεια που ζει διαρκώς, αλλά και ποια είναι η διέξοδος σήμερα.

Οι εξελίξεις απαιτούν επαγρύπνηση και ένταση της πάλης. Οι εργαζόμενοι πρέπει να απορρίψουν τους εκβιασμούς, να διεκδικήσουν ανυποχώρητα τα δικαιώματά τους, να βάλουν φρένο στις αντεργατικές μεθοδεύσεις, να μη δεχτούν να θυσιάσουν κατακτήσεις τους στο όνομα του ερχομού του επενδυτή.

Να διεκδικήσουν την ολοσχερή εξόφληση των δεδουλευμένων τους, την εξασφάλιση του δικαιώματος στη μόνιμη και σταθερή δουλειά, με συγκροτημένα δικαιώματα, όποια κι αν είναι η εξέλιξη των παζαριών. Να μη δείχνουν αναμονή, αντίθετα να οργανώσουν τον αγώνα τους, απαιτώντας από την κυβέρνηση να υλοποιήσει τα δίκαια αιτήματά τους. Μέσα από το κλαδικό τους συνδικάτο να έχουν κοινό βηματισμό με όλους τους μεταλλεργάτες, τους εργαζόμενους στα άλλα ναυπηγεία, αφού όλοι είναι θύματα της ίδιας πολιτικής, που εναλλάσσει την ένταση της εκμετάλλευσης με την ανεργία και τις απολύσεις. Αυτός είναι ο δρόμος για να αποτραπούν νέες θυσίες, για να περάσουμε στην αντεπίθεση.

-- Οι άλλες δυνάμεις τι στάση κρατάνε;

-- Να σημειώσουμε ότι σε όλες τις παραπάνω εξελίξεις υπάρχει σοβαρή παρέμβαση από την ίδια την αμερικάνικη πρεσβεία, αφού τους «καίει» η υπόθεση. Επίσης, από τον σημερινό μεγαλομέτοχο του Ναυπηγείου Ελευσίνας, Ταβουλάρη, και από μικρομετόχους που παζαρεύουν τις θέσεις τους, από τον ίδιο τον «επενδυτή» της ΟΝΕΧ Ξενοκώστα, και προφανώς, εκτός από την κυβέρνηση, στην ίδια κατεύθυνση παρεμβαίνουν τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ κ.λπ.

Βαρύτατες είναι οι ευθύνες που φέρουν οι δυνάμεις του εργοδοτικού συνδικαλισμού, ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ. Λένε ξεδιάντροπα «Ναι στον επενδυτή άνευ όρων», με στόχο να αφοπλίσουν τους εργαζόμενους! Μπροστά σε αυτές τις σοβαρές εξελίξεις δεν συγκαλούν ούτε καν Γενική Συνέλευση του επιχειρησιακού σωματείου. Πώς θα ενημερωθούν οι εργάτες για όλα τα ζητήματα που αφορούν το μέλλον τους; Πώς θα πουν τη γνώμη τους. Πώς θα αποφασίσουν τη στάση τους. Πώς θα οργανώσουν την πάλη τους; Θα την αναθέσουν απλά στο ΔΣ ή μέσω facebook;

Η ΔΑΚΕ ξεκάθαρα καλεί τους εργαζόμενους να παλέψουν να έρθει η ΟΝΕΧ, κάνει πράξη αυτά που δεν έχει περάσει ακόμα ούτε η κυβέρνηση. Η ΠΑΣΚΕ, από την άλλη, καλλιεργεί την αναμονή - προσμονή, γεμίζοντας με ψεύτικες ελπίδες τους εργαζόμενους, καθηλώνοντάς τους. Λέει «αφήστε εμάς να σας λύσουμε το πρόβλημα, δεν χρειάζεται να κάνουμε κινητοποιήσεις και Γενικές Συνελεύσεις γιατί χάνουμε ώρες και χρήματα». Οποτε αποφασίσουν να κάνουν έστω και την παραμικρή κίνηση, είναι αποτέλεσμα πίεσης που ασκούν οι ταξικές δυνάμεις του Συνδικάτου και ο συνδυασμός των συνδικαλιστών που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ. Τέτοια πρωτοβουλία ήταν π.χ. η τελευταία κινητοποίηση: Ενώ το κλαδικό Συνδικάτο Μετάλλου και Ναυπηγοεπισκευαστικής Βιομηχανίας πήρε την πρωτοβουλία για κινητοποίηση στο υπουργείο Ανάπτυξης, και οι εργαζόμενοι τη στήριξαν, αυτοί καθ' υπόδειξη του Αδ. Γεωργιάδη και μέσω facebook οργάνωσαν «αντικινητοποίηση» στο σπίτι του Ταβουλάρη, απαιτώντας να δώσει τις μετοχές στον Ξενοκώστα! Είχαν μάλιστα το θράσος να κατηγορήσουν ως «διασπαστές» τις ταξικές δυνάμεις...

-- Ποιες είναι οι θέσεις του ΚΚΕ για τα Ναυπηγεία;

-- Εχουμε ως αφετηρία ότι το πρόβλημα για τη Ναυπηγική Βιομηχανία της χώρας μας δεν είναι ούτε θέμα διαχείρισης ούτε πολιτικής βούλησης ή μείγματος πολιτικής, το αν «έχει δουλειά» ή όχι, όπως λένε οι άλλες πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις. Είναι βαθύτερο θέμα και δείχνει ότι τα εργοστάσια τα ανοιγοκλείνουν οι καπιταλιστές και το κράτος τους, ζυγίζοντας το ποσοστό του κέρδους, τους ανταγωνισμούς, ακόμα και τους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς, όπως συμβαίνει σε στρατηγικούς κλάδους, π.χ. στα Ναυπηγεία.

Εχει να κάνει με το γεγονός ότι δεν υπάρχει κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία με βάση τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες, το ότι τα μέσα παραγωγής ανήκουν σε μια χούφτα καπιταλιστές και τα λειτουργούν με κριτήριο τη μεγιστοποίηση του κέρδους τους, κάτι που φέρνει όλο και περισσότερα βάρη στην εργατική τάξη και το λαό.

Εμείς καλούμε τους εργαζόμενους να συνειδητοποιήσουν, βλέποντας και την ίδια τους την πείρα, ότι τίποτα δεν έχουν να κερδίσουν αν παλεύουν κάτω από ξένες σημαίες, αν αξιοποιούνται ως «τροχονόμοι» επιχειρηματικών συμφερόντων από τις κυβερνήσεις και τους συνδικαλιστές τους. Κανένας εργάτης δεν πρέπει να εξυμνεί σήμερα το κράτος, επειδή τάχα μέσω του Πολεμικού Ναυτικού, τους δίνει δουλειά, ούτε και «μεσσίες» του αύριο, όπως την ONEX, που τάχα θα τους «βγάλουν από το αδιέξοδο».

Η Οργάνωση του Κόμματος στα Ναυπηγεία κάνει προσπάθεια, με συνεχείς παρεμβάσεις, κομματικές περιοδείες, διακίνηση ανακοινώσεων, συσκέψεις κ.λπ., να δείξει στους εργαζόμενους το τι φταίει, που ενώ τα Ναυπηγεία έχουν τεράστιες παραγωγικές δυνατότητες, ενώ υπάρχουν ανάγκες για σύγχρονα και ασφαλή πλοία, οι εγκαταστάσεις υπολειτουργούν, κυριαρχούν η απληρωσιά και η ανασφάλεια για το αύριο.

Αυτή η μεγάλη αντίφαση δείχνει και τη διέξοδο: Μόνο όταν η εργατική τάξη πάρει την εξουσία στα χέρια της, όταν πραγματοποιήσει την κοινωνικοποίηση των μέσων μεταφοράς, των πλοίων και των συναφών υποδομών, μπορεί να οργανωθεί και να αναπτυχθεί η οικονομία, και η ναυτιλία, με κεντρικό και επιστημονικό σχεδιασμό στην υπηρεσία του λαού, με εργατικό - κοινωνικό έλεγχο, με κριτήριο τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και όχι του κεφαλαίου. Με αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, ώστε να αναπτυχθούν αμοιβαία επωφελείς σχέσεις με άλλα κράτη.

Σε αυτήν την οικονομία - εξουσία, ο Ενιαίος Κρατικός Φορέας Ναυπηγικής Βιομηχανίας θα λειτουργεί προς όφελος του λαού, για τις ανάγκες της χώρας, με εργατικό έλεγχο, προσφέροντας σταθερή δουλειά με δικαιώματα, συμβάλλοντας στην κοινωνική, πολιτιστική και οικονομική ανάπτυξη της νησιωτικής περιφέρειας και όλου του λαού.

Η αξιοποίηση και ανάπτυξη των Ναυπηγείων σε συνδυασμό με την ολόπλευρη ουσιαστική αναβάθμιση του ρόλου του εργάτη στην παραγωγή και στον εργατικό - κοινωνικό έλεγχο θα αποτελούν βασικές προτεραιότητες. Οι αποκλειστικά σύγχρονες και ασφαλείς, κρατικές ναυπηγοεπισκευαστικές μονάδες θα εξασφαλίζουν την άρτια εκπαίδευση των εργαζομένων με αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Εκπαίδευση και μετεκπαίδευση, με πρόγραμμα σπουδών, τεχνικά μέσα και πρακτική άσκηση που ανταποκρίνονται στις μεγάλες απαιτήσεις της επιστήμης και της τεχνολογίας.

Ετσι θα δώσουν ώθηση και θα συμβάλουν σχεδιασμένα με σύγχρονες - ασφαλείς υπηρεσίες, στην κατασκευή, επισκευή και συντήρηση πλοίων, με επέκταση και σε άλλους τομείς, των μεταφορών, της εθνικής άμυνας, της χαλυβουργίας, των ηλεκτρονικών συσκευών ώστε να υπηρετηθούν οι ανάγκες της ναυπηγοεπισκευαστικής βιομηχανίας και της ναυτιλίας.

Πιο χειροπιαστά και με βάση την ίδια τους την πείρα, πλέον, μπορούν οι εργάτες στα Ναυπηγεία να καταλάβουν αυτό που λέει το ΚΚΕ και επιβεβαιώνεται στη ζωή: Ο καπιταλισμός δεν είναι μονόδρομος, μόνη διέξοδος είναι η ανατροπή του, η πάλη για το σοσιαλισμό.