Αλλο παράδειγμα είναι όσα γράφει ο Σύρος αξιωματούχος σχετικά με το πώς το τουρκο-λιβυκό μνημόνιο δημιουργεί επικίνδυνο προηγούμενο συνολικά για την περιοχή, σημειώνοντας πως «ένα τέτοιο μνημόνιο σίγουρα θα προκαλέσει νομικά, πολιτικά και πρακτικά προβλήματα στο μέλλον σε περίπτωση συμφωνίας για τον καθορισμό των θαλάσσιων συνόρων μεταξύ Συρίας και Τουρκίας». Αλήθεια, όμως, είναι ή δεν είναι η κυβέρνηση της ΝΔ, με τη «βροντερή» στήριξη ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ, Ελληνικής Λύσης, που όταν πρόκειται για σχεδιασμούς της αστικής τάξης, όπως ο αγωγός «East Med», κωφεύει στις καταγγελίες Λιβάνου και Παλαιστινιακής Αρχής ότι με τη συμφωνία αυτή το Ισραήλ καταπατά τα δικά τους δικαιώματα στην ΑΟΖ; Δέχονται δηλαδή την καταπάτηση δικαιωμάτων σε μια άλλη γωνιά της ίδιας περιοχής, δίνοντας επί της ουσίας «αέρα στα πανιά» της Τουρκίας που κάνει το ίδιο σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο. Επίσης, είναι ή δεν είναι οι ελληνικές κυβερνήσεις που έχουν διακόψει τις διπλωματικές σχέσεις με τη Συρία από το 2012 μέχρι σήμερα; Οι «αλά καρτ» ευαισθησίες βέβαια εξηγούνται, αφού δείχνουν «κατά πού φυσάνε» κάθε φορά τα συμφέροντα της αστικής τάξης και των συμμαχιών της. Ο λαός πάλι χρειάζεται να βγάλει συμπεράσματα χρήσιμα για την πάλη του: Ειρήνη, εξασφάλιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων, αμοιβαία επωφελείς σχέσεις με όλους τους γείτονες λαούς μπορεί να εξασφαλίσουν μόνο η πάλη ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, η απαλλαγή του από την καπιταλιστική εξουσία και οικονομία.