Αλλοτε με φωνές και φασαρία, και άλλοτε με εκκλήσεις για διάλογο, η πορεία που ακολουθούν οι ελληνοτουρκικές σχέσεις οδηγεί ταχύτατα σε επικίνδυνες διευθετήσεις και σε συνεκμετάλλευση του Αιγαίου και της Ανατ. Μεσογείου, με αμερικανοΝΑΤΟικό καπέλο. Για παράδειγμα, την ίδια ώρα που η ελληνική κυβέρνηση παρουσιάζει τη συμφωνία με την Αίγυπτο ως σφήνα στις επιδιώξεις και τις αμφισβητήσεις της Τουρκίας, η κυβέρνηση Ερντογάν και ο ΥΠΕΞ της γείτονος σχεδόν την ...καλωσορίζουν, σημειώνοντας τη μειωμένη επήρεια που συμφωνήθηκε για ορισμένα νησιά στον καθορισμό της ΑΟΖ. Αυτό σε τίποτα δεν εμποδίζει βέβαια την τουρκική αστική τάξη να παρουσιάζεται θιγμένη τάχα από τη «μονομερή» ενέργεια της ελληνικής κυβέρνησης να ανακηρύξει τμηματικά ΑΟΖ με την Αίγυπτο και να κλιμακώνει τις προκλήσεις με το ερευνητικό στην Ανατ. Μεσόγειο, επιδιώκοντας νέα τετελεσμένα και κατηγορώντας την ελληνική πλευρά ότι δυναμιτίζει το διάλογο. Αλλά και η ελληνική κυβέρνηση, από τη μια, παρουσιάζει τις κινήσεις της στη διπλωματική σκακιέρα ως ακύρωση των τουρκικών αμφισβητήσεων και την ίδια ώρα διεξάγει ήδη μυστικές συνομιλίες με την κυβέρνηση Ερντογάν, υπό τη σκέπη της Γερμανίας, των ΗΠΑ κ.τ.λ., με στόχο να υπάρξει διευθέτηση των θαλάσσιων ζωνών στην περιοχή με τρόπο που θα ικανοποιείται η Τουρκία. Με άλλα λόγια, με εντάσεις και με υφέσεις, με απειλές και εκκλήσεις για διάλογο, με διπλωματία και πολεμικές ιαχές, το παζάρι ανάμεσα στις δυο πλευρές βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, στο «τραπέζι» που στρώνουν ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ για τις αστικές τάξεις των δυο χωρών, με στόχο έναν επικίνδυνο συμβιβασμό, που στη μαρκίζα θα γράφει «συνεκμετάλλευση», για το καλό των μονοπωλίων και όχι βέβαια των λαών.