ΜΕΡΙΚΕΣ φορές είναι κάποια ακούσματα, μια φράση, δυο λόγια, που τα θυμάσαι, τα βαστάς στη μνήμη με το χάραγμα που είχε η πρώτη εκείνη στιγμή. Μ' αυτή τη φρεσκάδα τα μετράς, τα μελετάς και τα 'χεις δίπλα σου όταν οι αναθυμιάσεις από τις «χωματερές» των ειδησεογραφικών δελτίων του «τίποτα», του ευτελισμού και της αποχαύνωσης... κατακλύζουν σχεδόν τα πάντα.

Ο ΛΟΓΟΣ για τα χρόνια της Αντίστασης, για εκπομπές που έφερναν στις άκρες του κόσμου όλα τα νέα από τον τιτάνιο αγώνα των λαών για να συντρίψουν το χιτλερικό θεριό, και μάλιστα ύστερα από την εισβολή στη Σοβιετική Ενωση.

ΗΤΑΝ, θυμάμαι, το βράδυ της Πρωτοχρονιάς του 1942. Οι νιφάδες ασταμάτητα έπεφταν κι είχαν καλύψει την Αθήνα. Βαρυχειμωνιά με πολλά χιόνια, που λίγες φορές είχε γνωρίσει η πρωτεύουσα. Με το πρώτο σκοτάδι έφτανα στο φιλόξενο εκείνο σπίτι της οδού Τιμοθέου (Παγκράτι), όπου, με συντροφική καλοσύνη, ήμουν σχεδόν τακτικός επισκέπτης και «παράνομος» ακροατής στο ραδιόφωνο. Κι έτσι καταφέραμε να 'χουμε για τις νεολαιίστικες εφημερίδες της ΟΚΝΕ, του ΕΑΜ Νέων κι έπειτα της ΕΠΟΝ κανονικό δελτίο ειδήσεων, αλλά κι άλλα σημαντικά ειδησεογραφικά υλικά (άρθρα, σχόλια, ρεπορτάζ κλπ.), που εμείς, ανάλογα με τις ανάγκες, αλλά και το χώρο του εντύπου μας, τα αξιοποιούσαμε, χωρίς να χάνουμε βέβαια το στοιχείο της επικαιρότητας.

ΕΙΔΗΣΕΟΓΡΑΦΙΚΑ πλούσια η βραδιά της Πρωτοχρονιάς, καθώς ο ραδιοσταθμός του Μπι-Μπι-Σι μαζί με τις άλλες ειδήσεις για τις νίκες του Κόκκινου Στρατού, έξω από τη Μόσχα, μετέδωσε επίσης και μια συνέντευξη του Σοβιετικού πρεσβευτή στο Λονδίνο, Ιβάν Μαΐσκι, ο οποίος είχε συνοδέψει την αγγλική αντιπροσωπεία μ' επικεφαλής τον Ιντεν στις σημαντικές συνομιλίες που 'γιναν με τον Στάλιν στη Μόσχα το Δεκέμβρη του 1941.

ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ, αλλά και πυκνή σε νόημα, η φράση του Σοβιετικού διπλωμάτη, που ανάμεσα στ' άλλα έλεγε: «Ομίχλη τυλίγει το μέλλον. Κάθε προφητεία δεν είναι σίγουρη. Και ωστόσο τα γεγονότα του περασμένου χρόνου (1941) μας παρέχουν ορισμένες ενδείξεις για την πορεία των πραγμάτων στον καινούριο χρόνο, το 1942, που μόλις αρχίζει. Ο πόλεμος, υπογράμμιζε ο Μαΐσκι, έγινε παγκόσμιος, έγινε πιο ευδιάκριτος ο διαχωρισμός ανάμεσα στα δυο μεγάλα στρατόπεδα, στο στρατόπεδο της ελευθερίας και στο στρατόπεδο της σκλαβιάς και της καταπίεσης, που συγκεντρώνει τις πιο μαύρες δυνάμεις της αντίδρασης, που εμφανίστηκαν ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας. Κύριος μέτοχος στο παγκόσμιο μέτωπο η χώρα μου, η Σοβιετική Ενωση»...

ΓΙΑ τους χιτλερικούς, σημείωνε ο Μαΐσκι, σπουδαιότατο όπλο τους, δίπλα στα τανκς και στα αεροπλάνα, ήταν μέχρι σήμερα ο μύθος ότι είναι αήττητοι. Αλλά ο μύθος αυτός, σήμερα, τέλη του 1941, εξανεμίστηκε στο πεδίο των μαχών κοντά στη Μόσχα, το Λένινγκραντ, το Ροστόβ, την Κριμαία, καθώς και στη Λιβύη...».

ΚΑΙ η συμπερασματική κατάληξη: «Οσα έγιναν τους τελευταίους μήνες στο μέτωπό μας αποτελούν στροφή στην πορεία του σοβιετογερμανικού πολέμου και γενικά στην πορεία όλου του πολέμου. Δεν πρέπει να πέφτουμε σε υπερβολική αισιοδοξία. Την αλήθεια πρέπει να τη βλέπουμε κατάματα. Εχουμε μπροστά μας πολλές, μεγάλες δυσκολίες... Ο δρόμος ως τη νίκη είναι μεγάλος και δύσκολος...».

ΤΑ ΠΡΩΤΑ όμως ευχάριστα νέα φτάνανε, κατηφόριζαν από τη μεγάλη τη χώρα του Λένιν. Ο μύθος για το αήττητο του γερμανικού στρατού είχε εξανεμιστεί μπροστά στη Μόσχα. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνιέται πως «...ομίχλη τυλίγει το μέλλον και πως κάθε προφητεία δεν είναι σίγουρη... Ωστόσο η ελπίδα ζέσταινε πια γερά την καρδιά της ανθρωπότητας... Πολλές, πολλές οι δυσκολίες και μεγάλος και δύσκολος ο δρόμος ως τη νίκη, με τεράστιες θυσίες του σοβιετικού λαού». Κι έτσι ήταν. Αυτή ήταν η αλήθεια της πανανθρώπινης αιμοδοσίας και τιτανικής προσφοράς της ΕΣΣΔ για τη συντριβή της φοβερής εκείνης στρατιωτικής δύναμης σε μια παλλαϊκή μάχη για την υπεράσπιση της Μεγάλης Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης.