Οι τρεις συμφωνίες ψηφίστηκαν ομόφωνα.

Οσον αφορά την πρώτη συμφωνία, ο Μ. Συντυχάκης σημείωσε πως «θεωρούμε όντως ότι τέτοιες διμερείς συμβάσεις μπορούν να συμβάλουν στον περιορισμό της παράνομης διακίνησης ακίνητων ή κινητών μνημείων της πολιτιστικής κληρονομιάς ή έργων τέχνης, όχι όμως και να την εξαλείψουν», δεν αρκούν δηλαδή από μόνες τους, «γιατί οι αιτίες βρίσκονται στην εμπορευματοποίηση όλων των σφαιρών της κοινωνικής δραστηριότητας, που μετατρέπει κάθε αξία χρήσης σε εμπορευματική αξία με στόχο το κέρδος». Πρόσθεσε ότι «υπάρχει και η πρόσφατη και η παλιότερη ιστορία, που έχει δείξει ότι οι αρχαιότητες αποτελούν προϊόντα κλοπής, όπως τα γλυπτά του Παρθενώνα, αλλά και λεηλασίας σε εμπόλεμες ζώνες ως αποτέλεσμα ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων. Με βάση λοιπόν αυτές τις επισημάνσεις και χωρίς να τρέφουμε αυταπάτες για τη συνολική επίλυση αυτού του προβλήματος, θα ψηφίσουμε θετικά τη συμφωνία».

Σε σχέση με τις συμφωνίες με το Ισραήλ και την Κίνα, o Μ. Συντυχάκης είπε ότι «αφορούν τον οπτικοακουστικό τομέα για συμπαραγωγές κυρίως στον κινηματογράφο, με στόχο όπως αναφέρεται την οικονομική ανάπτυξη της κινηματογραφικής βιομηχανίας και των δύο μερών. Βέβαια, αυτές οι δύο συμφωνίες εστιάζουν αποκλειστικά στην οικονομική σημασία που έχει η κινηματογραφική βιομηχανία και γενικότερα η βιομηχανία του οπτικοακουστικού. Μας προξενεί εντύπωση, βέβαια, το γεγονός ότι σε αυτές τις δύο συμβάσεις η πολιτιστική - να το πω έτσι - διάσταση λείπει».