Η επίδραση της πανδημίας στην κινηματογραφική αίθουσα έχει αφήσει πλέον έντονα τα σημάδια της τόσο σε παγκόσμιο όσο και σε εθνικό επίπεδο και οι φωνές διαμαρτυρίας πληθαίνουν.

Τα μεγάλα στούντιο αναβάλλουν το ένα μετά το άλλο τις πρεμιέρες τους στο ακαθόριστο μέλλον του 2021. Τα τρανταχτά μπλοκμπάστερς για την κινηματογραφική βιομηχανία «Dune», «No time to die», «The Batman» αφήνουν τους κινηματογράφους ολόκληρο τον χειμώνα του 2020 χωρίς κοινό σε παγκόσμιο επίπεδο. Μεγάλες πολυεθνικές αλυσίδες κινηματογραφικών αιθουσών, για παράδειγμα η «Cineworld», αναστέλλουν τη λειτουργία τους, και αυτό μεταφράζεται σε περισσότερες από 700 κλειστές αίθουσες σε ΗΠΑ και Βρετανία και 45.000 ανθρώπους στην αβεβαιότητα.

Στην ελληνική πραγματικότητα, την έντονη απόγνωση και ανασφάλειά τους εκφράζουν εδώ και καιρό οι μικροί αιθουσάρχες. Και η αλήθεια είναι ότι η μονή, ανεξάρτητη αίθουσα είναι αυτή που προβάλλει κατά κύριο λόγο ανεξάρτητες παράγωγες που αξίζει να παρακολουθήσει κανείς από τον παγκόσμιο και εγχώριο κινηματογράφο. Με τις χειμερινές αίθουσες κλειστές προς το παρόν, το ρητορικό ερώτημα που τίθεται, είναι πώς η πολιτεία στηρίζει τη μονή, ανεξάρτητη αίθουσα. Αυτό βέβαια αποτελεί διαχρονικό προβληματισμό, πόσο δε μάλλον κάτω από αυτές τις συνθήκες, με κλειστές αίθουσες από τον Μάρτη, πλην ελαχίστων διαλειμμάτων.

Στα θερινά λοιπόν, για όσο ακόμα επιτρέπει ο καιρός, αυτήν τη βδομάδα έχουμε ενδιαφέρουσες προτάσεις με δυο «ενήλικα» animation και μια ανεξάρτητη παραγωγή να προτείνουμε. Το κινούμενο σχέδιο που απευθύνεται σε ενήλικες, ανήκει στα κινηματογραφικά είδη που δυστυχώς δεν λαμβάνει την αποδοχή και την αναγνωσιμότητα που του αξίζουν. Κι όμως αυτή η κατηγορία ασχολείται πολύ συχνότερα με κοινωνικά και πολιτικά θέματα απ' όσο νομίζουμε...

Καλοκαίρι του 1998 στην Καμπούλ, υπό την κυριαρχία των Ταλιμπάν... Ολα τα επιτεύγματα σε κοινωνικό και πολιτιστικό επίπεδο που άφησε πίσω της η επιρροή της Σοβιετικής Ενωσης έχουν γκρεμιστεί. Κάθε μορφή έκφρασης φιμώνεται, δημόσιοι λιθοβολισμοί και εκτελέσεις πραγματοποιούνται σε καθημερινή βάση, ο φόβος έχει τρυπώσει στην καρδιά και στο μυαλό των ανθρώπων. Οι γυναίκες αντιμετωπίζονται ως αντικείμενα και όχι ως ανθρώπινα όντα. Οι γυναίκες δεν έχουν πρόσωπο, δεν έχουν σώμα, καλύπτονται από τη φρικτή μπλε μπούργκα. Δεν δουλεύουν, δεν μορφώνονται, δεν τολμούν να βγουν έστω και έξω από το σπίτι ασυνόδευτες...

Ανάμεσα στα ερείπια του πολέμου, η Ζουνάιρα και ο Μόσεν είναι νέοι και ερωτευμένοι. Μέσα στην καθημερινή βία, την απόγνωση και τη σκληρή πραγματικότητα, ο έρωτας αντιστέκεται και τους δίνει τη δύναμη να ελπίζουν σε ένα καλύτερο μέλλον. Μια μέρα, ένα ατύχημα τους «φέρνει στην αγκαλιά του φιδιού»...

Πρόκειται για εξαιρετική μεταφορά του ομότιτλου μπεστ σέλερ του Αλγερινού συγγραφέα Γιασμίνα Χάντρα. Αξίζει να αναφέρουμε και λίγα στοιχεία για τον τρόπο που γυρίστηκε η ταινία κινουμένων σχεδίων: «Ηχογραφούσαμε τις ατάκες των ηθοποιών και τους ενθαρρύναμε να πατάνε με τις κινήσεις του προσώπου τους πάνω στους μορφασμούς, ήταν μια παραδοσιακή (ή και όχι) 2D τεχνική που παρέμενε στην animation εκδοχή αυτού που θέλαμε να κάνουμε. Οι μορφασμοί και οι αρχικές κινήσεις τους ήταν και εκείνες που έμειναν ως σκίτσα στην τελική μορφή της ταινίας».

Ο σπουδαίος καρτουνίστας της «Le Monde», Ορελιέν Φρομά, εμπνέεται από ένα σημαντικό ιστορικό ζήτημα που απασχολεί μέχρι και σήμερα τη γαλλική κοινωνία και τους ιστορικούς μελετητές. Με την επιλογή του να αναφερθεί στη στάση της γαλλικής κυβέρνησης έναντι των μαχητών του Ισπανικού Εμφυλίου που πέρασαν ηττημένοι στο έδαφός της το 1939, είναι ίσως και ένας τρόπος να αναφερθεί και στο σήμερα και τη στάση που κρατούν οι αστικές κυβερνήσεις απέναντι στους πρόσφυγες του πολέμου. Μιλώντας για ένα υπαρκτό ιστορικό πρόσωπο, τον Γιοσέπ Μπαρτολί, και τη σχέση του με τον Γάλλο αξιωματικό, που στην πραγματικότητα ρίσκαρε τη ζωή του ώστε να τον βοηθήσει, δείχνει τη στάση που πρέπει να κρατήσει κάθε προοδευτικός άνθρωπος διαχρονικά, πόσο μάλλον αυτή την εποχή των τεράτων.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Φρομά ασχολείται με τον ιστορικό κινηματογράφο. Το 2011 έφτιαξε τη μικρού μήκους ταινία «Octobre Noir», η οποία αναφερόταν στη σφαγή στο Παρίσι του 1961, όταν χιλιάδες Αλγερινοί που ζούσαν στο Παρίσι προσπάθησαν να διαδηλώσουν ενάντια στην απαγόρευση κυκλοφορίας που τους είχε επιβάλει η Αστυνομία, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν δεκάδες...

Το 1939, περίπου 500.000 Ισπανοί δημοκρατικοί, κομμουνιστές και ξένοι εθελοντές των Διεθνών Ταξιαρχιών, που πολέμησαν στον Ισπανικό Εμφύλιο, έφυγαν κυνηγημένοι μετά τη νίκη των φασιστικών στρατευμάτων του Φράνκο προς τα γαλλικά σύνορα. Η γαλλική κυβέρνηση τους έκλεισε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου οι συνθήκες κράτησής τους ήταν απάνθρωπες. Οι πρόσφυγες έχτισαν τους δικούς τους στρατώνες, τρέφονταν με τα κουφάρια των αλόγων που τους μετέφεραν εκεί και πέθαιναν ανά εκατοντάδες λόγω της έλλειψης τροφής, υγιεινής και νερού. Σε ένα από αυτά τα στρατόπεδα, δύο άνδρες, χωρισμένοι από τα συρματοπλέγματα, θα γίνουν φίλοι μεταξύ τους. Ο ένας είναι Γάλλος αστυνομικός, ο άλλος είναι ο Ισπανός πρόσφυγας Γιοσέπ Μπάρτολι...

Μια ιδιαίτερα τρυφερή και συγκινητική ταινία... Η σχέση μεταξύ δύο διαφορετικών ανθρώπων, του Τάιλερ, ενός μικροκακοποιού και του Ζακ, ενός νέου με συνδρόμου down που ονειρεύεται να γίνει παλαιστής. Ο Ζακ το σκάει από το ίδρυμα που ήταν κλεισμένος και ξεκινά το ταξίδι για το όνειρο με τη βοήθεια του Τάιλερ, ο οποίος δεν τον αντιμετωπίζει σαν αδύναμο, αλλά σαν ίσο προς ίσο.

Μια ταινία για την ανθρώπινη δύναμη, μια ταινία που μιλά απευθείας στις καρδιές των θεατών. Η ταινία δίνει έμφαση σε αυτά που ενώνουν τους δύο ήρωες και ίσως είναι αυτό που έχει και τη μεγαλύτερη σημασία...