Εκθεση σκηνογραφίας του Φαίδωνα Πατρικαλάκι εγκαινιάζεται την Τετάρτη στην αίθουσα τέχνης «Αστρολάβος - Δεξαμενή» (Ξανθίππου 11). Πολύπλευρος δημιουργός ο Φ. Πατρικαλάκις (ζωγράφος, γλύπτης, σκηνογράφος, ενδυματολόγος και συγγραφέας), θα παρουσιάσει στην τωρινή του έκθεση σκηνικά, θεατρικές μακέτες, πήλινες μάσκες, καθώς και μικρά και μεγάλα θεατρικά γλυπτά. Επίσης, σκηνικά και κοστούμια από παραστάσεις που παρουσιάστηκαν στο Εθνικό Θέατρο, στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, στο Θέατρο Κουν, καθώς και στα περιφερειακά θέατρα Ιωαννίνων, Καλαμάτας, Κομοτηνής και Βέροιας.

Η εικαστική δημιουργία του Φ. Πατρικαλάκι επικεντρώνεται στην ανθρώπινη μορφή και το τοπίο, ιδωμένα μέσα από το λεξιλόγιο της παιδικής ζωγραφικής, της τέχνης των ειδωλίων και της λαϊκής αγιογραφίας. Εχει εμπνευστεί από το Θέατρο Σκιών και από τη λαϊκή ζωγραφική του Θεόφιλου. Οπως σημειώνουν για το έργο του: «Ο έντονος χρωματισμός και ο επιδέξιος γραφισμός του σχεδίου δίνει σχηματοποιημένες μορφές που τείνουν προς την αφαίρεση. Η ζωγραφική του δεν επιμένει στο σκιοφωτισμό, την ανάπτυξη χρωματικών τόνων και την πλαστικότητα, πράγμα που της προσδίδει το χαρακτήρα της ηθελημένης επιπεδότητας».

Με τη σκηνογραφία, ο Φ. Πατρικαλάκις ασχολήθηκε από το 1960, δουλεύοντας αρχικά στην Alliance Francaise το «Ματωμένο Γάμο» του Φ. Λόρκα και το 1961 - 1964 στο Παρίσι. «Το θεατρικό κοστούμι», σημειώνει ο καλλιτέχνης, «το αντιμετωπίζω σαν προέκταση χρώματος. Οπως η ζωγραφική μου, η φιγούρα με ενδιαφέρει να καλύπτει ολόκληρη την επιφάνεια του πίνακα και να μοιάζει με τον πληθωρικό χρωματικό της όγκο σαν γλυπτική επινόηση ή μεταφυσικό τοπίο. Με τον ίδιο τρόπο το θεατρικό ρούχο φροντίζω να δηλώνει αυτή την έννοια του χρωματικού όγκου, της πληθωρικότητας, της μεγέθυνσης. Ο ενδυματολόγος πρέπει να τολμά, να καταπιάνεται με τα πιο ανόμοια υλικά, να εξαντλεί τους πιο τολμηρούς συνδυασμούς και να συνταιριάζει με μέταλλα ή πλαστικές ύλες τα πιο διαφορετικά είδη υφασμάτων. Το ζωντανό θέατρο θέλει τόλμη, φαντασία, δυναμισμό, απαιτεί καινούρια έκφραση, καινούριους τρόπους, καινούρια υλικά, τίποτα δεν πρέπει να δεσμεύει, να εμποδίζει την ανήσυχη οντότητά του, τις δημιουργικές του αναζητήσεις. Το σύγχρονο ζωντανό θέατρο είναι ανήσυχο, πολεμικό, επιδρά στο κοινό σαν σοκ και γροθιά, σαν μυστήριο και συλλαλητήριο, σαν διαμαρτυρία κι αγανάκτηση. Οταν εγκαταλείπουμε μια ζωντανή παράσταση, πρέπει να νιώθουμε μουδιασμένοι, σχεδόν μεταφυσικοί». Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 13 του Φλεβάρη.