Ο Αλκαίος με τους Θ. Μικρούτσικο, Μ. Δημητριάδη και Βλ. Μπονάτσο στο εμβληματικό «Εμπάργκο»

Ο Α. Αλκαίος, κατά κόσμον Βαγγέλης Λιάρος, γεννήθηκε το 1949. Η πρώτη του εμφάνιση ως δημιουργού, μπορούμε να πούμε ότι πραγματοποιήθηκε το 1967 με ένα δοκίμιο για τον ποιητή Κώστα Καρυωτάκη. «Ετσι ξεκίνησα. Με ένα πεζό για έναν ποιητή». Kαι από αυτή τη διάλεξη αρχίζει να φαίνεται η αντίληψη που είχε ο Αλκαίος για την τέχνη, τον ρόλο της, τι καλούνταν να υπηρετήσει. Μια αντίληψη που διακρίνεται σε όλη του την ποιητική διαδρομή. «Τα έργα τα αληθινά, η γνήσια ποίηση, εκφράζουν τον άνθρωπο τον αληθινό». Αργότερα, γίνεται πολύ πιο συγκεκριμένος και γράφει το 1981 στον «Ριζοσπάστη»: «Η τέχνη τότε μονάχα είναι πραγματικά προοδευτική, πρωτοπόρα και καινοτόμα, όταν γεννιέται και εξελίσσεται μέσα στην κοχλάζουσα χοάνη των καθολικών αιτημάτων των καιρών».

Κατά τη διάρκεια της 7ετίας, σπουδάζει στη Νομική. Συνελήφθη και για μήνες υπέστη φρικτά βασανιστήρια. Τα βασανιστήρια, μαζί με ένα αυτοάνοσο νόσημα που είχε, του δημιουργούν σοβαρότατα προβλήματα υγείας για όλη του τη ζωή. Μετά τη μεταπολίτευση γίνεται μέλος του ΚΚΕ, στην Οργάνωση των Δικηγόρων.

Από το 1977 ξεκινά η συνεργασία του με την εφημερίδα μας, τον «Ριζοσπάστη». Δημοσιεύει ποιήματα, αλλά και σκέψεις γύρω από ζητήματα τέχνης. Mε το βαθιά διεθνιστικό ποίημα του «Φλεβάρης 1848», ξεκινά και «επίσημα» η στιχουργική του σταδιοδρομία. Αναφέρει χαρακτηριστικά ο Θάνος Μικρούτσικος: «Το 1978 διάβασα τον "Ριζοσπάστη" και έπεσε το μάτι μου σε ένα ποίημα... Μέσα σε δυο μέρες το είχα μελοποιήσει, με τίτλο "Φλεβάρης 1848". Εψαχνα να τον βρω... Μου έδωσε την άδεια και ξεκίνησε μία σχέση ζωής. Μια σχέση στην οποία θα έλεγα, ξεκινώντας από το 1978 και κυρίως, όταν μετά από τέσσερα πρώτα χρόνια συνεργασίας όπου είχα γράψει 40 τραγούδια πάνω σε στίχους του, βγάλαμε το "Εμπάργκο" και αυτόματα ο Αλκης Αλκαίος, ο Βαγγέλης Λιάρος, καθιερώθηκε ως η ανερχόμενη δύναμη στον στίχο».

Η δημιουργική συμπόρευση με τον Θάνο Μικρούτσικο μάς χάρισε μερικά από τα πιο ωραία και διαχρονικά έντεχνα λαϊκά τραγούδια, που όπως σημειώνει ο συνθέτης, «ξεκλειδώνουν κι εκφράζουν τη δραματική συγκυρία, είτε πρόκειται για το ατομικό, είτε για το όλον. Οι στίχοι του αφορούν τον καθένα από εμάς ξεχωριστά, αλλά και όλους μαζί». Χαρακτηριστικοί είναι οι δίσκοι «Εμπάργκο», «Στου αιώνα την παράγκα» και «Υπέροχα Μονάχοι». Εμβληματικές είναι οι συνεργασίες του και με τον Μάριο Τόκα, που γέννησε τον δίσκο «Εντελβάις», τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, τον Σωκράτη Μάλαμα, τον Μίλτο Πασχαλίδη, τον Μπάμπη Στόκα και άλλους.

Τα προβλήματα υγείας του χρόνο με το χρόνο γίνονται όλο και πιο σοβαρά, το κλείσιμο στο σπίτι γίνεται όλο και πιο επιτακτικό, αφού για μεγάλα χρονικά διαστήματα αναγκάζεται να είναι καθηλωμένος στο κρεβάτι. Ομως ακόμα κι έτσι δημιουργεί. Γράφει σαν να είναι παρών στα γεγονότα, αφουγκράζεται τον καιρό του, με βαθιά κοινωνική διάθεση. Μέσα από τα τραγούδια του, ζει τη ζωή... Και όπως λέει ο Μ. Πασχαλίδης, «Μπορεί να ήταν κλεισμένος σ' ένα δωμάτιο, αλλά το δωμάτιο αυτό είχε παράθυρα σ' όλον τον κόσμο».

Αφησε πίσω του τραγούδια που συνεχίζουν να τραγουδιούνται και να αγαπιούνται, μιας και είναι ένας από τους λίγους στιχουργούς που σημάδεψαν τόσο έντονα το σύγχρονο έντεχνο λαϊκό τραγούδι.