Τελευταία εξέλιξη στη μακριά αλυσίδα της ιδιωτικοποίησης είναι η ολοκλήρωση στις 22/12/20, από την κυβέρνηση, της μεταβίβασης της ΕΛΒΟ στην κοινοπραξία «SK Group» και «Plasan», ισραηλινών συμφερόντων, με την υπογραφή της συμφωνίας με την οποία το Ελληνικό Δημόσιο θα συμμετέχει με ποσοστό μέχρι 21% στο μετοχικό κεφάλαιο της νέας εταιρείας «ΕΛΒΟ 2020».

Ετσι, οι Ισραηλινοί επιχειρηματίες βάζουν στο χέρι τρία οικόπεδα έκτασης άνω των 270.000 τ.μ. στη Βιομηχανική Περιοχή της Σίνδου, κτιριακές εγκαταστάσεις στην ίδια περιοχή, εξοπλισμό και δικαιώματα πνευματικής και βιομηχανικής ιδιοκτησίας, όπως το σήμα και ο διακριτικός τίτλος «ΕΛΒΟ» και κάθε άλλο δικαίωμα βιομηχανικής και πνευματικής ιδιοκτησίας, όπως τεχνογνωσία, σχέδια, άδειες ΙΤ και πατέντες που έχει τυχόν κατοχυρώσει η εταιρεία.

Επιδίωξη των Ισραηλινών επιχειρηματιών είναι να αποκτήσουν τα προϊόντα τους ευρωπαϊκό και ΝΑΤΟικό «διαβατήριο», ενώ φαίνεται πως με την ανακοίνωση του προγράμματος αντικατάστασης οχημάτων του Ελληνικού Στρατού και της Αστυνομίας, εξασφαλίζουν και σίγουρα έσοδα για αρκετά χρόνια. Σύμφωνα με πληροφορίες, η ΕΛΒΟ σχεδιάζεται να κατασκευάζει στρατιωτικά οχήματα, οχήματα ειδικού τύπου και πολιτικά οχήματα.

Η ΤΟ Βιομηχανίας Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ τονίζει ότι η επένδυση που παρουσιάζει η κυβέρνηση ως διέξοδο για τη λειτουργία της επιχείρησης είναι λύση που έχει δοκιμαστεί στο παρελθόν και έχει αποδειχτεί αδιέξοδη για τους εργαζόμενους και το λαό.

«Η ίδια η πείρα της ΕΛΒΟ αποδεικνύει ότι οι ιδιωτικοποιήσεις αποτέλεσαν μοχλό για το τσάκισμα των δικαιωμάτων των εργαζομένων της», σημειώνεται και τονίζεται:

«Το πραγματικό δίλημμα που τίθεται σήμερα είναι: Βιομηχανία οχημάτων με αναβαθμισμένες υποδομές για την ικανοποίηση των αναγκών της κοινωνίας και εργαζόμενους με σύγχρονα δικαιώματα ή παραδομένη στους στόχους του κεφαλαίου που θα παράγει με κριτήριο την κερδοφορία των μετόχων, μακριά από τις ανάγκες του ελληνικού λαού και εργαζόμενους με τσακισμένα δικαιώματα;».

Σημειώνει ότι το ΚΚΕ, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα κόμματα που χαρακτήριζαν την ΕΛΒΟ βαρίδι για το κράτος, αναδεικνύει τις δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα για να τεθεί η επιχείρηση στην υπηρεσία του ελληνικού λαού και προβάλλει αιτήματα για την ανακούφιση των εργαζομένων, όπως το να σταματήσει η ιδιωτικοποίηση, να επανέλθει σε δημόσιο έλεγχο, να διασφαλιστούν οι θέσεις εργασίας με όλα τα δικαιώματα. Επίσης, να ανατεθούν στην ΕΛΒΟ παραγγελίες στρατιωτικών και πολιτικών οχημάτων με βάση την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Ανατροπή της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ενωσης για την «απελευθέρωση» της αμυντικής βιομηχανίας, κατάργηση του νομοθετικού πλαισίου που υλοποιεί τις σχετικές ευρωπαϊκές Οδηγίες. Δραστική μείωση των εισαγωγών και κατάργηση των πολεμικών δαπανών για σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ.

Ταυτόχρονα, υπογραμμίζει ότι για να υπηρετήσει ο σχεδιασμός της αμυντικής βιομηχανίας τη λαϊκή ευημερία πρέπει να απαλλαγεί απ' τους νόμους της αγοράς, τους νόμους του καπιταλιστικού κέρδους.

Τότε «η ΕΛΒΟ θα μπορούσε να δουλεύει με χιλιάδες εργαζόμενους, με πλήρη μισθολογικά, ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα, με ουσιαστικά μέτρα υγιεινής και ασφάλειας, μιας και υπάρχουν τεράστιες ανάγκες σε μεταφορικά μέσα, σε πολιτικά, στρατιωτικά και οχήματα ασφαλείας, που σήμερα ετοιμάζονται να τα προσφέρουν στα εγχώρια και διεθνή μονοπώλια για να αυγατίσουν τα κέρδη τους. Την ίδια στιγμή για να φτιαχτούν αυτά τα οχήματα θα απαιτούνται χάλυβας και άλλες πρώτες ύλες που με την σειρά τους μέσα από τον πανεθνικό κεντρικό σχεδιασμό της παραγωγής θα δημιουργούσαν χιλιάδες θέσεις εργασίας και ταυτόχρονα θα μείωναν την εξάρτηση από τα μονοπώλια.

Η φιλολαϊκή όμως αξιοποίηση των εγχώριων παραγωγικών δυνατοτήτων προς όφελος της κοινωνίας προϋποθέτει ένα εντελώς διαφορετικό σχέδιο στην κοινωνική οργάνωση, στην οικονομία, μια ριζικά διαφορετική εξουσία, στα χέρια των εργαζομένων. Απαιτείται να κοινωνικοποιηθούν τα εργοστάσια, να υπάρξει επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός της παραγωγής. Πάνω σ' αυτό το έδαφος του νέου τρόπου παραγωγής, μπορεί να υπάρξει ένας ενιαίος, αποκλειστικά κρατικός φορέας αμυντικής βιομηχανίας με την ΕΛΒΟ ενταγμένη σε αυτόν, ως εργαλείο της εργατικής εξουσίας, που θα μπορεί να παράγει οχήματα τόσο του στρατιωτικού και του τομέα ασφάλειας όσο και του πολιτικού σε περίοδο ειρήνης. Αυτήν τη λύση τεκμηριώνει μόνο το Πρόγραμμα του ΚΚΕ».