Ηταν πριν έντεκα χρόνια όταν ο σημαντικός μας γλύπτης ο Νίκος Περαντινός (1910 - 1991), δώριζε στο δήμο της Πάρου και στη Μάρπησσα Πάρου, εκατόν ενενήντα δύο του έργα, προκειμένου η δημιουργία του να μείνει κοντά στους κατοίκους του νησιού από το οποίο καταγόταν. Λίγο αργότερα, το παλαιό Δημοτικό Σχολείο παραχωρήθηκε από την τότε κοινότητα Μάρπησσας, με σκοπό, αφού επισκευαστεί και διαμορφωθούν κατάλληλα οι χώροι, να αποτελέσει μια φιλόξενη γωνιά για τη μόνιμη παρουσίαση αυτών των έργων. Το «Μουσείο Γλυπτικής Μάρπησσα Πάρου "Νίκος Περαντινός"» άνοιξε τις πύλες του στο κοινό, στεγάζοντας σε μία μόνο επισκευασμένη αίθουσα του σχολείου, 15 γλυπτά και μετάλλια μαζί με 34 σχέδια του καλλιτέχνη. Τα σχέδια για τη διαμόρφωση των υπόλοιπων αιθουσών έχουν ήδη γίνει από το ΔΣ του δήμου Πάρου και περιμένουν την οικονομική ενίσχυση του υπουργείου Πολιτισμού, για να στεγάσουν συνολικά τα έργα που δώρισε ο καλλιτέχνης λίγο πριν το θάνατό του. Τα τελευταία τρία χρόνια το ΥΠΠΟ σταμάτησε και την πενιχρή (1 εκατ. δραχμές) χρηματοδότηση του Μουσείου. Το ποσό αυτό, που δεν αρκεί ούτε για την κάλυψη των ανελαστικών δαπανών, διατίθεται από το δήμο Πάρου. Ετσι, η «διαθήκη» του μεγάλου μας γλύπτη, με ευθύνη της πολιτείας, παραμένει ουσιαστικά ανεκπλήρωτη με την πλειοψηφία των έργων του να βρίσκεται μακριά από τους Παριανούς.

Τα γλυπτά της δωρεάς του Περαντινού (εκτός των 15 που εκτίθενται στη Μάρπησσα Πάρου), φιλοξενούνται, έως ότου υλοποιηθεί το Μουσείο, στο μουσειακό χώρο Ν. Περαντινού (παράρτημα Αθηνών) στην Ευφορίωνος 14 στο Στάδιο, όπου ήταν το εργαστήρι του καλλιτέχνη στην Αθήνα. Καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου, στο μουσειακό αυτό χώρο γίνονται εκπαιδευτικά προγράμματα, σεμινάρια γλυπτικής κλπ.

Σημαντικό ρόλο στην προσπάθεια ανάδειξης του έργου του Ν. Περαντινού, αλλά και στη δημιουργία του Μουσείου στη Μάρπησσα, παίζουν «Οι φίλοι του Μουσείου Γλυπτικής Νίκος Περαντινός». Τους καλοκαιρινούς μήνες (Ιούλη, Αύγουστο), το εργαστήρι του καλλιτέχνη στην Παροικιά μετατρέπεται σε μια φωλιά εικαστικής έκφρασης. Με πρωτοβουλία τους, γίνονται εικαστικές εκθέσεις και προγράμματα γλυπτικής στο χώρο που δημιουργήθηκε από τον ίδιο τον καλλιτέχνη το 1966 και που από αυτόν πέρασαν σημαντικοί Ελληνες και ξένοι γλύπτες και ζωγράφοι. Μάλιστα από το 1974, ο Ν. Περαντινός δίδασκε στο εργαστήρι αυτό δωρεάν σε παιδιά. Το καλοκαίρι που μας πέρασε, παράλληλα με την έκθεση έργων έξι σημαντικών γλυπτών, πραγματοποιήθηκε και το σεμινάριο «Το εκμαγείο ενός γλυπτού». Οι φετινές εκδηλώσεις θα κινηθούν γύρω από τον άξονα «Γλυπτική - κόσμημα».

Ο Ν. Περαντινός γεννήθηκε στην Αθήνα το 1910, από γονείς Κυκλαδίτες. Σπούδασε γλυπτική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας (1928 - 1933) με δάσκαλο το Θωμά Θωμόπουλο. Αποφοιτώντας του απονεμήθηκε το «Χρυσοβέργειο βραβείο». Κοντά στον πρωτομάστορα των μαρμαρογλυπτών, Ελευθέριο Πανούση, έμαθε την τέχνη του μαρμάρου. Κατά τη δεκαετία του '30 εργάστηκε στο εργαστήριο του Κ. Δημητριάδη και από το 1935 σε εκείνο του Μ. Τόμπρου. Τα έργα του είχαν προκαλέσει την προσοχή των τεχνοκριτών από τις πρώτες συμμετοχές του στις εκθέσεις του σωματείου «Ελεύθεροι Καλλιτέχνες» το 1935 και 1936. Το 1941 διορίστηκε μόνιμος γλύπτης του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου και στη διάρκεια της μακροχρόνιας υπηρεσίας του αποκατέστησε με επιτυχία σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα (Κούρος του Σουνίου, Αριστόδικος, Ιππος του Αρτεμισίου κ.α.). Το 1947 με υποτροφία της Γαλλικής Ακαδημίας Αθηνών, πηγαίνει στο Παρίσι και παρακολουθεί μαθήματα στην Ακαδημία Ζουλιάν και στη Σχολή Καλών Τεχνών και το 1948 και 1949 έργα του γίνονται δεκτά στο «Σαλόν» του φθινοπώρου, στο Παρίσι. Οταν επέστρεψε στην Αθήνα, συνέχισε την εργασία του στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο και παράλληλα ανέλαβε τη φιλοτέχνηση πλήθους δημόσιων και ιδιωτικών παραγγελιών, προτομών, ανδριάντων, μνημείων, μεταλλίων κ.α. Για τη συμβολή του στην τέχνη το 1972 τιμήθηκε με το Α' Εθνικό Βραβείο Εικαστικών Τεχνών και το 1991 με το Αριστείο Καλών Τεχνών της Ακαδημίας Αθηνών.

Το έργο του Ν. Περαντινού μπορούμε να το διαιρέσουμε σε δύο μεγάλες περιόδους. Κατά την πρώτη, μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '50, εμπνεόμενος από υψηλά πρότυπα, διακρίνεται για τη μεγάλη δημιουργική του διάθεση, σε μελέτες από μοντέλο και σε ελεύθερα σε φυσικό μέγεθος έργα. Κατά τη δεύτερη περίοδο, μέχρι το θάνατό του, περιορίζεται κυρίως σε παραγγελίες και άλλες επαγγελματικού χαρακτήρα γλυπτικές εργασίες, συχνά υπερφυσικών διαστάσεων.

«Οι μεγάλες πλαστικές ικανότητές του» σημειώνουν οι μελετητές του έργου του, «διακρίνονται περισσότερο αδρές και συγκεντρωμένες κυρίως στα νεανικά του έργα. Σε αυτά είναι σαφής η πρόθεσή του να αναλύσει τις φόρμες και να προσδώσει ενότητα στα απλά επίπεδα, να αρθρώσει τους όγκους αρμονικά, αποφεύγοντας κάθε περιττό στοιχείο, δίνοντας πλαστικότητα στο θέμα του και ταυτόχρονα μια φυσική απλή υπόσταση. Παρέμεινε από τις πρώτες του δημιουργίες μέχρι τέλους, κλασικιστής στις αισθητικές του αντιλήψεις και στην τεχνοτροπία. Η κορώνη αυτών των απόψεών του μπορεί να αναζητηθεί στα πυκνά σε γλυπτικές αξίες έργα του των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων».

«Ο Νίκος Περαντινός» σημειώνει ο Στέλιος Λυδάκης «παρέμεινε ουσιαστικά πιστός καθ' όλη τη μακρόχρονη καλλιτεχνική του πορεία στα ιδεώδη που τον γαλούχησαν. Ηταν τα ιδεώδη μιας ανθρωποκεντρικής τέχνης κλασικής αντίληψης (...) Πρόκειται για έναν από τους λίγους Νοέλληνες δημιουργούς, που όχι από συντηρητισμό, αλλά από αίσθημα ευθύνης δεν παρέκκλιναν από το δρόμο τον οποίο επέλεξαν και ο οποίος είχε διανοιγεί και διαμορφωθεί ήδη από τους κλασικούς του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα. Την παραμονή του στο δρόμο αυτόν την ενίσχυσε η απασχόλησή του με την αρχαία ελληνική γλυπτική και η μελέτη των αρχών της, που ουσιαστικά ήταν και θα παραμείνουν αξεπέραστες (...). Ο Περαντινός ξεχωρίζει στον ελληνικό καλλιτεχνικό χώρο γιατί μεταφέρει άσβεστο ως τις ημέρες μας τον πυρσό που παρέλαβε από τους άξιους προκατόχους του, από τους αρχαίους δημιουργούς, αλλά και από τους νεότερους: από εκείνη την πραγματικά μεγάλη γενιά των Φιτάληδων, του Φιλιππότη, του Χαλεπά, του Μπονάνου, του Θωμά Θωμόπουλου...».