Ο πρωθυπουργός Κυρ. Μητσοτάκης, ανήμερα της 25ης Μαρτίου, έχοντας το βλέμμα στην «επόμενη μέρα» και αφού πρώτα χωρίς ντροπή μίλησε για την «τελική μάχη με την πανδημία» με «ορατή πλέον τη νίκη», ισχυρίστηκε πως «η χώρα μας βγαίνει ισχυρότερη από αυτή την περιπέτεια: Με ενωμένη την κοινωνία, ανθεκτική την οικονομία και αποτελεσματικότερο το κράτος. Και, επιπλέον, με δυνατούς δεσμούς εμπιστοσύνης ανάμεσα στην πολιτεία και τους πολίτες».

Την ίδια βδομάδα οι εργαζόμενοι του ΟΑΣΘ θρήνησαν 2 νεκρούς συναδέλφους τους από την πανδημία, ενώ σε κρίσιμη κατάσταση βρίσκονται και άλλοι συνάδελφοί τους στα νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης... Οι νεκροί αυτοί εργαζόμενοι έρχονται να προστεθούν σαν μια στατιστική στους 6 ήδη νεκρούς εργαζόμενους από την αρχή της πανδημίας, στους δεκάδες οδηγούς που βρέθηκαν θετικοί από την αρχή της πανδημίας, με πολλούς από αυτούς να νοσηλεύονται στα νοσοκομεία, στους χιλιάδες νεκρούς συμπολίτες μας.

Αλλά, βέβαια, μάλλον δεν θα ήταν πολύ προσεκτικοί, μάλλον δεν θα έβαζαν αντισηπτικό και μάσκα, μπορεί και απρόσεκτα να έβγαιναν μια βόλτα στο πάρκο της γειτονιάς τους ή και, ακόμα περισσότερο απρόσεκτα, να συμμετείχαν σε πορείες και διαδηλώσεις που φταίνε, κατά τα λεγόμενα της κυβέρνησης, για την υπερμετάδοση του κορονοϊού. Τελικά μάλλον με δική τους ευθύνη δεν θα είχαν πάρει όλα τα απαραίτητα μέτρα προστασίας της υγείας της δικής τους και των επιβατών του λεωφορείου που οδηγούσαν...

Εναν χρόνο τώρα που βιώνουμε όλη αυτήν την κατάσταση, μάλλον η κυβέρνηση θα μπορούσε να είχε πάρει πολύ περισσότερα μέτρα για να προστατεύσει την υγεία του λαού και να μη ρίχνει το μπαλάκι της ατομικής ευθύνης στους εργαζόμενους.

Η εγκληματική της πολιτική έχει οδηγήσει στον θάνατο χιλιάδων εργαζομένων και λαού, στον πόνο εκατοντάδων οικογενειών, που βλέπουν ότι στην πραγματικότητα η όλη αυτή πολιτική έχει οδηγήσει στο να περνάνε δύσκολες ώρες μέσα στα νοσοκομεία αγαπημένα τους πρόσωπα, ακόμα και να χάνουν τη μάχη με τη ζωή.

Από την αρχή της πανδημίας μέχρι σήμερα, κυβέρνηση και διοίκηση του ΟΑΣΘ δεν έχουν πάρει κανένα ουσιαστικό μέτρο για την προστασία της υγείας και της ζωής των οδηγών και των επιβατών, αλλά αντίθετα:

-- Προμηθεύτηκαν με leasing λεωφορεία χωρίς παράθυρα, άκρως ακατάλληλα και ιδιαίτερα σε περίοδο πανδημίας, που χρειάζεται να αντιμετωπιστεί ο συνωστισμός, καθώς η επιβίβαση και η αποβίβαση των επιβατών γίνονται από μία πόρτα.

-- Σε λεωφορειακές γραμμές με μεγάλο φόρτο επιβατών, όπου θα έπρεπε να υπάρχουν αρθρωτά λεωφορεία (διπλά), κυκλοφορούν μονά.

-- Δεν γινόταν ούτε γίνεται υποχρεωτική θερμομέτρηση των εργαζομένων στην ανάληψη της βάρδιας.

-- Παραμένει συνεχής η μετακίνηση των οδηγών από γραμμή σε γραμμή, γεγονός που καθιστά ακόμα πιο δύσκολο τον περιορισμό της διασποράς και την ιχνηλάτηση των κρουσμάτων, μεγαλώνοντας την αβεβαιότητα για εργαζόμενους και επιβάτες.

-- Παραμένει ελλιπής έως ανύπαρκτη η απολύμανση των χώρων αναμονής των εργαζομένων στα τέρματα και στα λεωφορεία μετά το τέλος της βάρδιας.

Αναδεικνύεται λοιπόν ότι και στα αστικά λεωφορεία, το μοναδικό μέσο μεταφοράς στη Θεσσαλονίκη, η διαχείριση της πανδημίας γίνεται με τον ίδιο τρόπο όπως και στους άλλους χώρους δουλειάς, στα σούπερ μάρκετ, στα μεγάλα εργοστάσια κ.λπ., όπου τα μέτρα προστασίας ήταν και παραμένουν ελλιπέστατα. Η λογική του κόστους - οφέλους είναι αυτή που έχει οδηγήσει σε αυτού του είδους τις πολιτικές, που σε μια έκτακτη και κρίσιμη κατάσταση, όπως αποδείχθηκε η πανδημία που ζούμε, θέτει σε κίνδυνο καθημερινά τις ζωές εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων και λαού.

Η τραγική κατάσταση του ΟΑΣΘ δεν είναι φυσικό φαινόμενο. Διαδοχικές κυβερνήσεις απαξίωσαν μεθοδευμένα τον Οργανισμό, με βασικό εργαλείο την τεράστια μείωση της κρατικής χρηματοδότησης όλα τα τελευταία χρόνια, και έστρωσαν το έδαφος για την είσοδο ιδιωτών επενδυτών. Ο ΣΥΡΙΖΑ ονόμασε απο-ιδιωτικοποίηση τη μεταφορά του έργου από τους μετόχους του ΟΑΣΘ, που με ληστρικές συμβάσεις ξεζούμιζαν το κρατικό χρήμα, σε άλλους μετόχους επενδυτές όπως τα ΚΤΕΛ, ενώ άνοιξε το δρόμο για την εμπλοκή των δήμων και άλλων ενδιαφερόμενων επενδυτών αργότερα, με την ολοκλήρωση του Μετρό.

Με την απαράδεκτη κατάσταση στην οποία παρέδωσε τον Οργανισμό το καλοκαίρι του 2019, ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε την καλύτερη «πάσα» στη ΝΔ για να εμφανίζει ως λύση την περαιτέρω ιδιωτικοποίηση, η οποία συνέχισε παραδίδοντας άλλες 25 γραμμές στα ΚΤΕΛ, φτάνοντας έτσι το 1/3 του μεταφορικού έργου του ΟΑΣΘ να έχει περάσει στους ιδιώτες, άνοιξε το δρόμο για την είσοδο εταιρειών leasing στο «παιχνίδι» και φόρτωσε στους δημότες Θεσσαλονίκης την αγορά μεταχειρισμένων, ακατάλληλων λεωφορείων. Οπως και στο συγκοινωνιακό κομμάτι, έτσι και στα Εργασιακά η κυβέρνηση της ΝΔ μετά τον ΣΥΡΙΖΑ συνέχισε παραπέρα την επίθεση, με νέες μειώσεις στους μισθούς και στα ρεπό των εργαζομένων. Εφτασε σε σημείο να κόψει ακόμα και τη φιάλη γάλα που δινόταν σε όσους εργάζονται στα ΒΑΕ!

Αν τα περίπου 28 εκατ. ευρώ που δίνονται κάθε χρόνο στους ιδιώτες των ΚΤΕΛ και στην εταιρεία ενοικίασης δίνονταν στον ΟΑΣΘ, θα ήταν αρκετά για την ανάταξη του στόλου με την κυκλοφορία εκατοντάδων επιπλέον λεωφορείων, για να προσληφθεί μόνιμο προσωπικό και όχι δεύτερης ταχύτητας απασχολούμενοι (βλ. οδηγοί του ΚΤΕΛ), για να δρομολογηθεί η παραγγελία καινούργιων λεωφορείων, σε αντίθεση με τα εισαγόμενα πρώην παροπλισμένα ή τα μεταχειρισμένα με leasing. Η λογική του κόστους - οφέλους όμως είναι αυτή που εμποδίζει τέτοιου είδους διαχείριση της κατάστασης, που με την πανδημία επιδεινώθηκε και έφερε πολύ άσχημα αποτελέσματα για οδηγούς και επιβάτες.

Oλοένα και περισσότερος εργατόκοσμος, μπουχτισμένος και από όλη αυτήν την κατάσταση, με την ανασφάλεια της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης να του χτυπάει την πόρτα, αναρωτιέται αν υπάρχει εναλλακτική, αν θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι διαφορετικά, ώστε να μην είχαμε φτάσει σε αυτήν την κατάσταση. Αλλωστε βλέπει τεράστια τεχνολογικά και επιστημονικά επιτεύγματα να συμβαίνουν γύρω του, σε μια εποχή με τεράστιες παραγωγικές δυνατότητες, στην οποία φάνηκε με πολύ σκληρό τρόπο ότι λαϊκές και κοινωνικές ανάγκες δεν μπορούν να ικανοποιηθούν. Γιατί στην πραγματικότητα το σύνθημα που έβαζαν οι κομμουνιστές από την πρώτη κιόλας στιγμή της πανδημίας, ότι δηλαδή ο ορατός εχθρός είναι ο καπιταλισμός, έχει επιβεβαιωθεί με όλους τους τρόπους.

Μέσα στον χώρο του ΟΑΣΘ ήταν που με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές οι εργαζόμενοι πάλεψαν και παλεύουν για: Πρόσληψη νέου προσωπικού, πύκνωση των δρομολογίων, επίταξη των ιδιωτικών λεωφορείων που υπάρχουν στην πόλη για όλη τη διάρκεια της πανδημίας, καθημερινή απολύμανση των χώρων αναμονής και των οχημάτων, μαζικό εμβολιασμό όλων των εργαζομένων και ιδιαίτερα των εργαζομένων στην κίνηση οδηγών, ελεγκτών, σταθμαρχών κ.λπ., που έρχονται καθημερινά σε επαφή με εκατοντάδες επιβάτες σε κάθε βάρδια, καθημερινή υποχρεωτική θερμομέτρηση κατά την ανάληψη εργασίας, μαζικά και επαναλαμβανόμενα τεστ σε όλους τους εργαζόμενους στον Οργανισμό, για τον περιορισμό της διασποράς του ιού και την ασφάλεια επιβατών και εργαζομένων, κ.λπ.

Τα αιτήματα αυτά είναι που πραγματικά έχουν ανάγκη οι εργαζόμενοι, και τα οποία θα μπορούσαν - και μπορούν ακόμα, σε μεγάλο βαθμό - να αναχαιτίσουν την κατάσταση.

Οι εργαζόμενοι του ΟΑΣΘ μαζί με όλους τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τους συνταξιούχους, τους νεολαίους κ.λπ., θα μπορούσαν με τον αγώνα τους να βάλουν εμπόδιο στη μετατροπή των αστικών λεωφορείων σε υγειονομικές βόμβες, να σώσουν τελικά ζωές εργαζομένων και επιβατικού κοινού.

Είναι ή δεν είναι ρεαλιστικά αυτά τα αιτήματα από τη σκοπιά της εξυπηρέτησης των λαϊκών αναγκών; Φυσικά και είναι. Η μη ικανοποίησή τους όμως έρχεται να μας αποδείξει για άλλη μια φορά ότι στο σάπιο σύστημα που λέγεται καπιταλισμός το κίνητρο του κέρδους βάζει φρένο στις πραγματικές ανάγκες που έχει ο λαός τον 21ο αιώνα. Οι κυβερνήσεις και τα αστικά κόμματα συναινούν με την πολιτική τους σε αυτήν την κατάσταση και γι' αυτό ακριβώς ακόμα και στο ζήτημα της διαχείρισης της πανδημίας προτείνουν εναλλακτικές λύσεις διαχείρισης της κατάστασης, όπως self tests αυτοδιάγνωσης, καραντίνα διαρκείας κ.λπ., κάνοντας ό,τι μπορούν για να αποκρύψουν τον πραγματικό αντίπαλο.

Η ίδια η ζωή μάς απέδειξε ότι σε αυτό το έργο δεν μπορούμε να μένουμε θεατές αλλά πρέπει να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, δεν έχουμε τίποτα άλλο πια να περιμένουμε από τον καπιταλισμό και τα αστικά κόμματα, γι' αυτό και η πάλη των εργαζομένων στην παραπάνω κατεύθυνση είναι μονόδρομος.

Και επειδή ο ιός κάποια στιγμή θα νικηθεί, χρειάζεται να κρατήσουμε όλα αυτά τα συμπεράσματα που βγάλαμε όλον αυτόν τον χρόνο για την κοινωνία στην οποία ζούμε, και να τα μετατρέψουμε σε κινητήρια δύναμη για την ανατροπή του καπιταλισμού και την πάλη για μια ριζικά διαφορετική κοινωνία.

Στην περίπτωση του ΟΑΣΘ αντανακλάται τελικά με τον πιο οξυμένο τρόπο η αντίθεση ανάμεσα στις υπαρκτές μεγάλες επιστημονικές - τεχνολογικές δυνατότητες και τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες από τη μια, και την τραγική κατάσταση που βιώνουν η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα της πόλης μας από την άλλη. Προβάλλει ως ζωτική ανάγκη η αμφισβήτηση του δρόμου που μας έφερε έως εδώ. Η ανάγκη να ανοίξει μέσα από τη λαϊκή πάλη ένας άλλος δρόμος ανάπτυξης, με το λαό να έχει στα χέρια του τα κλειδιά της οικονομίας και το τιμόνι της εξουσίας. Με τις εγχώριες ενεργειακές πηγές, τις πρώτες ύλες, τα μέσα παραγωγής, μεταφοράς, να αποτελούν κοινωνική κρατική ιδιοκτησία.

Μόνο έτσι η ανάπτυξη θα έχει αποκλειστικό κριτήριο τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες και όχι τα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων. Μόνο έτσι ο κεντρικός σχεδιασμός και στον μεταφορικό - συγκοινωνιακό τομέα θα διασφαλίζει την ανάπτυξη του συγκοινωνιακού έργου για γρήγορη, αξιόπιστη τακτική συγκοινωνία με σύγχρονα μέσα για όλο το λαό, και θα δίνει παράλληλα ώθηση στη μεταποιητική βιομηχανία και στη συνδυασμένη κάλυψη όλων των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών.