«Η Οδηγία για τον χρόνο εργασίας αποτελεί πολύπλοκο κείμενο». Ετσι ξεκινά η εισαγωγή στο σημείο, που φέρει τον τίτλο «ΙΧ. Παρεκκλίσεις», της ερμηνευτικής ανακοίνωσης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής σχετικά με την Οδηγία 2003/88/ΕΚ για την οργάνωση του χρόνου εργασίας. Είναι ίσως η μόνη ειλικρινής φράση για ένα τερατούργημα, που μέσα από λεκτικές ακροβασίες και εξαιρέσεις κρύβει τη βαρβαρότητα που διαμορφώνει η εφαρμογή του για τους εργαζόμενους.

Χαρακτηριστικό είναι το εξής απόσπασμα της Οδηγίας: «Οταν δεν υπάρχει παρέκκλιση, ο συνεχόμενος χρόνος εργασίας περιορίζεται σε 13 ώρες (...) και πρέπει να ακολουθείται από τουλάχιστον 11 συναπτές ώρες ανάπαυσης»! Και αυτό όταν δεν υπάρχει παρέκκλιση, ενώ οι εξαιρέσεις και οι παρεκκλίσεις είναι ο ...κανόνας στην Οδηγία!

Η Οδηγία ανοίγει το δρόμο για «διευθέτηση» του χρόνου εργασίας με ατομική «συμφωνία» εργοδότη - εργαζόμενου. Στο άρθρο 22, παρ. 1 της Οδηγίας αναφέρεται επίσης ότι «α) ο εργοδότης δεν ζητά από τον εργαζόμενο να εργαστεί περισσότερες από 48 ώρες ανά επταήμερο (...) εκτός αν ο εργαζόμενος συναινεί για την παροχή της εργασίας αυτής»! Παρουσιάζει δηλαδή τον εργαζόμενο όχι μόνο να συναινεί, αλλά να προτείνει και τη «διευθέτηση» που τον ξεχειλώνει!

Οπως διευκρινίζεται, μάλιστα, η συναίνεση του εργαζόμενου δεν χρειάζεται να είναι έγγραφη, αλλά εάν γίνεται ...καλό είναι να υπάρχει: «Παρότι η Οδηγία δεν απαιτεί ρητώς να είναι έγγραφη η συναίνεση του εργαζόμενου, υπό το φως της ανωτέρω νομολογίας, η χρήση έγγραφου εντύπου στο οποίο θα καθορίζεται η ακριβής έκταση της συμφωνίας θα μπορούσε να συμβάλει στην απόδειξη της ρητής και ατομικής συναίνεσης του εργαζόμενου».

Προφανώς η εργοδοσία «διαβάζει» τα μάτια των εργαζομένων και καταλαβαίνει ότι δεν κρατιούνται να δουλέψουν για λογαριασμό της 10ωρα και 13ωρα...