Αν και η κατάληξη σε αυτήν τη φάση ήταν ασαφής, καθώς προγραμματίζονταν διαρκώς νέες «έκτακτες» συναντήσεις, παραπάνω από σαφές είναι το πλαίσιο εντός των οποίων αναζητούνται οι «λύσεις» αυτές, που καμία δεν θα είναι δίκαιη για τα συμφέροντα του λαού της Κύπρου.

Από την πρώτη στιγμή άλλωστε φάνηκε ότι το πλαίσιο αυτό οριοθετούν τα σχέδια για τη διασφάλιση της αμερικανοΝΑΤΟικής συνοχής απέναντι στα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, την ώρα που οι ανταγωνισμοί οξύνονται. Συνοχής που αφορά και την προσπάθεια διατήρησης της Τουρκίας στο αμερικανοΝΑΤΟικό στρατόπεδο, με τα ανάλογα ανταλλάγματα, την αξιοποίηση της Κύπρου ως στρατιωτικού ορμητηρίου για ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, με το «βλέμμα» στη Μ. Ανατολή, και βέβαια τα συμφέροντα των μονοπωλίων για την εκμετάλλευση του ενεργειακού πλούτου της περιοχής, την ώρα που το Κυπριακό αποτελεί κρίκο και για τις υπόλοιπες διευθετήσεις που προωθούνται στην περιοχή, μεταξύ άλλων ανάμεσα στις αστικές τάξεις Ελλάδας - Τουρκίας.

Αυτές είναι και «οι νέες πραγματικότητες στο νησί αλλά και σε όλη την περιοχή» για τις οποίες όλες οι εμπλεκόμενες πλευρές τόνιζαν την ανάγκη να ληφθούν υπόψη, όπως επίσης αναφέρονταν για άλλη μια φορά στην ανάγκη για «ρεαλισμό» αλλά και «διάθεση για συμβιβασμό», για «ευελιξία» αλλά και «δημιουργικότητα», ούτως ώστε να εξεταστούν τα περιθώρια αμοιβαίων παραχωρήσεων, με δεδομένες τις σημαντικές διαφορές που παραμένουν.

Με βάση αυτά, το παζάρι επικεντρώθηκε στην κατεύθυνση ενός συμβιβασμού ανάμεσα στη συνομοσπονδιακή «λύση» των δύο συνιστώντων κρατών, που μόνο τυπικά και συγκυριακά θα έχουν κάποια στοιχεία ομοσπονδίας, από τη μια, και στην κάθετη διχοτόμηση που πρότεινε η τουρκική πλευρά, από την άλλη.

Στο πλαίσιο αυτό, σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες και «διαρροές» συζητήθηκαν οι συνθήκες συνεργασίας των δύο πλευρών σε μια επανενωμένη Κύπρο, με πολλές εναλλακτικές για το χαρακτηρισμό της «ισότητάς» τους (πολιτική, κυριαρχική κ.λπ.), που αφορούν ένα σύνθετο αλισβερίσι για τα πεδία του συντονισμού και την έκταση της «αυτονομίας» τους, οι «διασφαλίσεις» που και οι δύο πλευρές αναζητούν, μεταξύ άλλων για τη δημιουργία πολυεθνικής αστυνομικής δύναμης (όπως έχει προταθεί και στο παρελθόν, με εμπλοκή διαφόρων ιμπεριαλιστικών οργανισμών, όπως ο ΟΑΣΕ), αλλά και τα σχέδια για σύναψη «Συμφώνων Φιλίας» (όπως έχει επίσης κατατεθεί ξανά, για σχήματα συνεργασίας και στον άξονα Ελλάδας - Τουρκίας - Κύπρου).

Από την άλλη πλευρά, σε μια περίοδο που μονοπωλιακοί κολοσσοί από όλο τον κόσμο συγκεντρώνουν την προσοχή τους στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, το δικό τους βάρος στις συζητήσεις στη Γενεύη είχαν και οι προτάσεις για την οικοδόμηση Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ), όπως το «πακέτο Βαρώσι - Τύμπου» (δηλαδή το άνοιγμα της περίκλειστης πόλης που τώρα επιδιώκουν να αξιοποιήσουν μόνοι τους η Τουρκία και το ψευδοκράτος, και η επίσημη επαναλειτουργία του αεροδρομίου, που μετά την τουρκική εισβολή αξιοποιούν οι κατοχικές αρχές) υπό τη διοίκηση των Ηνωμένων Εθνών, «άνοιγμα του λιμανιού της Αμμοχώστου υπό τους κανόνες της ΕΕ», αλλά και «δημιουργία καταπιστεύματος για τους Τουρκοκυπρίους από τα έσοδα του φυσικού αερίου με δυνατότητα ανάληψης και πριν από τη λύση» του Κυπριακού.

Σχολιάζοντας τη Διάσκεψη, η Αμερικανίδα πρέσβειρα στην Κύπρο Τζούντιθ Γκάρμπερ εξέφρασε την ελπίδα ότι «όλες οι πλευρές θα προσεγγίσουν τις συνομιλίες (...) εποικοδομητικά και με επαρκή πραγματισμό και ευελιξία, για να καταστούν εφικτές η εξεύρεση κοινού εδάφους και η επανέναρξη των επίσημων διαπραγματεύσεων».

Το ΥΠΕΞ της Γαλλίας ενθάρρυνε «τους εμπλεκόμενους να εκμεταλλευτούν πλήρως αυτήν την ευκαιρία και να επιδείξουν την πολιτική βούληση και το πνεύμα του συμβιβασμού που απαιτείται, για να ξεπεράσουν τις διαφορές τους».

Το δε Λονδίνο περιέγραψε τη Διάσκεψη ως «μια ευκαιρία για την επανέναρξη των διαπραγματεύσεων με στόχο μια δίκαιη και διαρκή λύση για το Κυπριακό», εκφράζοντας ελπίδα «ότι όλες οι πλευρές θα προσεγγίσουν τις νέες διαπραγματεύσεις με δημιουργικότητα και ευελιξία».

Από την πλευρά της ΕΕ - που δεν προσκλήθηκε τελικά στη Διάσκεψη - ο επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας Ζοζέπ Μπορέλ, σε τηλεφωνική του συνομιλία με τον Κύπριο ΥΠΕΞ Ν. Χριστοδουλίδη, μεταξύ άλλων «αντάλλαξε απόψεις για το μέλλον των ευρωτουρκικών σχέσεων, που είναι άμεσα συνυφασμένο με τις εξελίξεις στο Κυπριακό», την ώρα που η ελληνική κυβέρνηση διαλαλούσε σε όλους τους τόνους, πριν και κατά τη διάρκεια των συνομιλιών, ότι «απαράγραπτος όρος» είναι η όποια «λύση» να είναι «συμβατή» με το «ευρωπαϊκό κεκτημένο».

Αυτά την ώρα ακριβώς που οι ίδιες οι εξελίξεις στο Κυπριακό διαψεύδουν «πανηγυρικά» τους μύθους που τα αστικά κόμματα καλλιέργησαν όλα τα προηγούμενα χρόνια, όταν διακήρυτταν ότι η ένταξη στην ΕΕ, η εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων από τα μονοπώλια και το «δέσιμο» με τα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια θα έφερναν ευημερία, ειρήνη και δίκαιη επίλυση του ζητήματος.

Το ακριβώς αντίθετο αποδείχθηκε, ότι αυτά γεννούν όλο και μεγαλύτερους κινδύνους και απομακρύνουν από τη μοναδική δίκαιη λύση για τα συμφέροντα του κυπριακού λαού: Μια λύση δηλαδή που θα διασφαλίζει μία Κύπρο, ενιαία - ένα και όχι δύο κράτη - ανεξάρτητη, με μία και μόνη κυριαρχία, μία ιθαγένεια και διεθνή οντότητα, χωρίς ξένες βάσεις και στρατεύματα, χωρίς ξένους εγγυητές και προστάτες, προς την κατεύθυνση στην οποία παλεύει το ΚΚΕ, που βρίσκεται σταθερά και σθεναρά στο πλευρό του λαού του νησιού.