«Συναδέλφισσες και συνάδελφοι,

Ο απεργιακός εορτασμός της Πρωτομαγιάς, στις 6 Μάη, με επίκεντρο το νέο αντεργατικό νομοσχέδιο είναι ένα πολύ σημαντικό γεγονός στην κλιμάκωση του αγώνα μας.

Η απεργία ήταν πετυχημένη. Μας γεμίζει αισιοδοξία, μας οπλίζει με αντοχή και αποφασιστικότητα για τη συνέχεια του αγώνα μας.

Γιορτάσαμε τη μέρα της εργατικής τάξης ανταποκρινόμενοι στο περιεχόμενο που συμβολίζει και οργανώνοντας τον αγώνα μέσα σε δύσκολες και σύνθετες συνθήκες.

Η ίδια η επιτυχία της απεργίας επιβεβαιώνει τις δυνατότητες που υπάρχουν όταν τα ζωντανά Σωματεία, οι Ομοσπονδίες, τα Εργατικά Κέντρα, παίρνουν στα χέρια τους την πρωτοβουλία της οργάνωσης του αγώνα και των διεκδικήσεων της εργατικής τάξης, κόντρα στον υπονομευτικό ρόλο της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, που από καιρό πασχίζει να δώσει στήριγμα στην εκάστοτε κυβέρνηση και στον ΣΕΒ. (...)

Η εικόνα των απεργιακών συγκεντρώσεων των Σωματείων, των Εργατικών Κέντρων και των Ομοσπονδιών την Πέμπτη 6 Μάη, απέναντι στην εικόνα λίγων εργατοπατέρων, απομονωμένων, χωρίς εργαζόμενους δίπλα τους, να "γιορτάζουν" την αργία της Πρωτομαγιάς που αποφάσισαν μαζί με το υπουργείο Εργασίας στις 4 Μάη, είναι η αδιάψευστη απόδειξη για το ποιοι θέλουν και μπορούν να οργανώσουν τον αγώνα.

Οσα εμπόδια και αν βάζουν, δεν μπορούν να σταματήσουν τους αγώνες.

Η σημερινή σύσκεψη Σωματείων και Ομοσπονδιών έχει στόχο να συζητήσουμε και να συναποφασίσουμε τα επόμενα βήματα του αγώνα μας απέναντι στο αντεργατικό νομοσχέδιο που έχει έτοιμο να φέρει στη Βουλή η κυβέρνηση (...)

Ας μην κάνει η κυβέρνηση ότι δεν γνωρίζει τι γίνεται στους χώρους δουλειάς. Να αφήσει το παραμύθι περί ισοτιμίας εργαζομένων - εργοδοτών, γιατί δεν μπορεί να κοροϊδέψει κανέναν.

Ολοι γνωρίζουν ότι η απληρωσιά, η καθυστέρηση δεδουλευμένων, τα "μαύρα" που στη πορεία γίνονται άφαντα και αόρατα για τους εργαζόμενους, τείνουν να γίνουν καθεστώς. Ολοι γνωρίζουν τα ωράρια - λάστιχα, τις ολοένα μεγαλύτερες απαιτήσεις της εργοδοσίας για δωρεάν εργασία. Ολοι έχουν ακούσει και έχουν δει εργοδότες να απαιτούν πίσω το Δώρο και το επίδομα αδείας, με απειλή την απόλυση.

Με το νέο αντεργατικό νομοσχέδιο, όλα τα παραπάνω θα πολλαπλασιαστούν. Οι όροι δουλειάς των εργαζομένων, ο μισθός, η Ασφάλιση, θα χειροτερέψουν. Η απληρωσιά θα γενικευτεί, γιατί πιο μπροστά από τους νόμους του κράτους - που είναι έτσι κι αλλιώς αντεργατικοί - πηγαίνουν οι νόμοι του κεφαλαίου που επιβάλλονται μέσα στους τόπους δουλειάς. Οι νόμοι του κράτους νομιμοποιούν τις απαιτήσεις της μεγαλοεργοδοσίας, την καθημερινή και με ένταση πρακτική της εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Οι νόμοι των κυβερνήσεων επικυρώνουν τη βαρβαρότητα και ανοίγουν τον δρόμο για μεγαλύτερη εκμετάλλευση. (...)

Η πείρα όλων αυτών των χρόνων δείχνει ότι κάθε αντεργατικός νόμος που ψηφίζεται προετοιμάζει τον επόμενο αντεργατικό νόμο, σε μια διαδικασία διαρκούς επίθεσης απέναντι στη ζωή των εργαζομένων.

Οι εκάστοτε κυβερνήσεις διαδέχονται η μία την άλλη στην επίθεση. Τα χρόνια των μνημονίων μάς φόρτωσαν με ένα σωρό αντεργατικούς νόμους που ψηφίστηκαν από ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ. Η προηγούμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ επέβαλε τη 12ωρη αδιάκοπη εργασία στους νοσοκομειακούς γιατρούς, στο πλαίσιο του νόμου της "διευθέτησης" εργασίας. Ψήφισε τον απεργοκτόνο νόμο. Η κυβέρνηση της ΝΔ πήρε τη σκυτάλη με τον νόμο για τον περιορισμό των διαδηλώσεων. Προώθησε, εν μέσω πανδημίας, το μίνι Εργασιακό, που χτυπάει μισθούς, εργασιακές σχέσεις. Ετοιμάζει νέο χτύπημα καταργώντας το 8ωρο και επιβάλλοντας την απλήρωτη δουλειά. Πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα στην καταστολή απέναντι στα συνδικάτα και στο δικαίωμα της απεργίας.

Ολοι αυτοί οι νόμοι και τα αντεργατικά σχέδια στην αρχή λανσάρονταν ότι είχαν δήθεν χαρακτήρα φιλεργατικό, ως αναγκαία, για να γλιτώσουμε τα χειρότερα. Ηταν δήθεν προσωρινά, αλλά έχουν μείνει μόνιμα.

Οι εργαζόμενοι βιώνουν από πρώτο χέρι τις συνέπειες αυτών των μέτρων στη δουλειά τους και στη ζωή τους. Δεν επιτρέπεται κατά συνέπεια κανείς εργαζόμενος να πιαστεί στον ύπνο και να ξεγελαστεί. Να αποπροσανατολιστεί και να μη δει τον πραγματικό χαρακτήρα της επίθεσης. Τα αντεργατικά μέτρα, και τα προηγούμενα αλλά και τα τωρινά, είναι προαπαιτούμενα για την κερδοφορία του κεφαλαίου. Είναι προαπαιτούμενα για το Ταμείο Ανάκαμψης της ΕΕ, που αποτελεί ένα σούπερ μνημόνιο.

Είναι το λιγότερο κωμικό να κάνουν πως τσακώνονται εν μέσω του νέου κύκλου επίθεσης και να πετάνε την μπάλα στην εξέδρα η κυβέρνηση της ΝΔ με τον ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθώντας να κρύψουν την ουσία και τον χαρακτήρα της επίθεσης. Με αφορμή τη σύμβαση των ξενοδοχοϋπαλλήλων κοκορομαχούν για το ποιος λέει αλήθεια και ποιος λέει ψέματα, την ίδια ώρα που και οι δυο ταυτίζονται με τη στρατηγική και τις απαιτήσεις του κεφαλαίου.

Η μεν κυβέρνηση κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ ότι ζητάει την εφαρμογή ως υποχρεωτικής μιας Σύμβασης που περιέχει τη "διευθέτηση" του χρόνου εργασίας, ενώ καταγγέλλει τη "διευθέτηση" ενόψει του νέου νομοσχεδίου της κυβέρνησης, και από την άλλη μεριά ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει τον ανήξερο και ταυτόχρονα τον υπερασπιστή των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Θυμίζει αυτό που λέει ο λαός μας: "Δυο γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα". Και οι δύο έχουν την ίδια ευθύνη, με την πολιτική που ακολούθησαν χτυπώντας απευθείας βασικά δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζομένων, για να ικανοποιήσουν διαχρονικές απαιτήσεις του ΣΕΒ, του κεφαλαίου συνολικότερα. Η "διευθέτηση" του χρόνου εργασίας είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα που δείχνει ότι και οι δύο σαν κυβέρνηση δεν παρεκκλίνουν από τις παραγγελιές του ΣΕΒ.

Εμείς από την πρώτη στιγμή καταγγείλαμε τέτοιου είδους Συλλογικές Συμβάσεις, που, να θυμίσουμε, η προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ούτε λίγο ούτε πολύ τις παρουσίαζε ως επιστροφή στην κανονικότητα. Δεν μπορεί να ξεχάσει κανείς τα "ταρατατζούμ" της υπουργού Εργασίας και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, σε ανάλογες περιπτώσεις, ότι δήθεν σώθηκαν οι Συλλογικές Συμβάσεις, ότι ανοίγει ο δρόμος και για υπογραφή άλλων, ακυρώνοντας το μπλόκο του νομοθετικού πλαισίου του νόμου Βρούτση.

Το σκηνικό όμως δεν αλλάζει. Κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ αντιπαρατίθενται για τη "διευθέτηση", που και οι δύο προώθησαν και προωθούν, και κρύβουν ότι η "διευθέτηση" είναι απαίτηση του κεφαλαίου.

Εμείς δεν προσπερνάμε το γεγονός ότι αυτές οι Συμβάσεις, στις οποίες ασκήσαμε σκληρή κριτική, έγιναν με την απειλή να υπάρχει ή να μην υπάρχει Σύμβαση. Εγιναν με την προϋπόθεση της υποχρεωτικής ύπαρξης της "διευθέτησης" του χρόνου εργασίας, που απαιτούσε ο ΣΕΒ.

Οι βιομήχανοι βρήκαν την ευκαιρία να αξιοποιήσουν το νομοθετικό πλαίσιο για να "δέσουν" τους εργαζόμενους από όλες τις μεριές. Εδώ εξηγείται αυτό που είπαμε προηγουμένως, ότι ο κάθε νέος αντεργατικός νόμος θα τροφοδοτεί την επιθετικότητα του κεφαλαίου για μεγαλύτερη εκμετάλλευση. Σε αυτήν την κατεύθυνση, οι υπηρεσίες όλων των κυβερνήσεων απέναντι στο κεφάλαιο είναι ανεκτίμητες».