Η απώλεια πριν από μια βδομάδα ενός «δικού» μας ανθρώπου, της συντρόφισσας Σοφίας Αδαμίδου, που υπηρέτησε την εφημερίδα για περισσότερα από 30 χρόνια, από το καλλιτεχνικό ρεπορτάζ, μας γέμισε θλίψη. Σύντροφοι, συγγενείς και φίλοι την αποχαιρετήσαμε την περασμένη Κυριακή στη γενέτειρά της, Χαραυγή Κοζάνης.

Οπως σημείωνε η ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ για τον θάνατό της, «με το ανήσυχο και δημιουργικό της πνεύμα, με τη δημοσιογραφική της πένα και το συγγραφικό της ταλέντο, άφησε το στίγμα της στο καλλιτεχνικό ρεπορτάζ και στην καλλιτεχνική δημιουργία, υπηρετώντας το Κόμμα μέχρι τον πρόωρο θάνατό της».

Η Σοφία από τα μικρά της χρόνια ευτύχησε να ζήσει σε ένα περιβάλλον γεμάτο αγάπη, ασφάλεια, βιβλία, αλλά προπάντων με αγωνιστικές παραδόσεις. Είναι όλα αυτά που έθεσαν τις βάσεις για τη μετέπειτα δημιουργική της πορεία.

Τη δεκαετία του 1980 οργανώθηκε στην ΚΝΕ, πρώτα στην Κοζάνη και μετά στη Σπουδάζουσα της Αθήνας, όπου βρέθηκε για σπουδές. Την ίδια εποχή χρεώθηκε και δουλειά στον «Οδηγητή». Αργότερα έγινε μέλος του ΚΚΕ και δούλεψε στο πολιτιστικό τμήμα του «Ριζοσπάστη», όπου πρόσφερε μέχρι τον πρόωρο θάνατό της.

Την υπογραφή και τη σφραγίδα της άφησε και στην τηλεόραση του «902» με εκπομπές, συνεντεύξεις και αφιερώματα, ενώ στο πλαίσιο της δημοσιογραφικής της πορείας εργάστηκε στην «ΕΤ1», στη «ΝΕΤ», στον «ΑΝΤ1».

Παράλληλα με τη δημοσιογραφία κάνει δειλά - δειλά και την εμφάνισή της στον χώρο του βιβλίου. Η αρχή έγινε με δύο ποιητικές συλλογές, «Υπάρχει μια χώρα που σου μοιάζει» και «Στην αγορά του χρόνου ανειδίκευτη» και τη βιογραφία της Σωτηρίας Μπέλλου, «Πότε ντόρτια, πότε εξάρες», έργο το οποίο διασκευάστηκε και ανέβηκε στο σανίδι για πρώτη φορά το 2007, με τίτλο «Σωτηρία με λένε».

Ομως, έγραφε χρόνια πριν. Το πρώτο θεατρικό που έγραψε ήταν το «Ο πόνος είναι άντρας» για τη ζωή και το έργο του Γιαννούλη Χαλεπά, αλλά δεν το έστειλε παρά το 2010 στον διαγωνισμό του ΥΠΠΟ όπου και βραβεύτηκε.

Η συνέχεια είναι λίγο - πολύ γνωστή. Εμπνευσμένη από τους αγώνες του λαού, έγραψε και διασκεύασε σπουδαία θεατρικά έργα, που αγαπήθηκαν από το κοινό, μεταφέροντας με μεγάλη επιτυχία στη σκηνή μορφές και στιγμές από την ταξική πάλη στη χώρα μας. «Ηλιος στην πέτρα» - βασισμένο στο αφήγημα της αντάρτισσας του ΔΣΕ Ελένης Τραγγανίδα - Μακρυνιώτη «Η Μυρτιά του βουνού», «Πού είναι η μάνα σου μωρή» της Δήμητρας Πέτρουλα, «Αρης» - βασισμένο στη ζωή και τη δράση του Αρη Βελουχιώτη, «Οδός Αβύσσου, αριθμός 0» του Μενέλαου Λουντέμη, «Ανθρωποι και ποντίκια» του Τζον Στάινμπεκ, «Ο Τζόνι πήρε το όπλο του» του Ντάλτον Τράμπο, «Τζένη και Μαρξ» βασισμένο στην επιστολογραφία του ζευγαριού και τόσα άλλα.

Είναι πολλοί οι ηθοποιοί που έχουν ερμηνεύσει έργα της, όπως οι Λήδα Πρωτοψάλτη, Ντίνα Κώνστα, Βέρα Κρούσκα, Ελένη Γερασιμίδου, Τάσος Σωτηράκης, Εφη Σταμούλη, Βασίλης Μπισμπίκης, Νικολέτα Κοτσαηλίδου, Μαίρη Μηνά, Δημήτρης Δρόσος, Τάσος Ιορδανίδης, Τζένη Κόλλια, Μαρία Κανελλοπούλου, Στέλιος Γεράνης, Χριστόδουλος Στυλιανού, Χάρης Μαυρουδής, Δημήτρης Μαύρος, Νότης Παρασκευόπουλος. Εργα της έχουν σκηνοθετήσει οι Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος, Αθανασία Καραγιανοπούλου, Χριστίνα Χατζηβασιλείου, Κοραής Δαμάτης, Ενκε Φεζολάρι, Μίλτος Δημουλής, Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη, Βασίλης Μπισμπίκης, Μανώλης Ιωνάς, Θάλεια Ματίκα.

Οπως είχε πει και η ίδια, «όταν νιώθεις δική σου την πληγή του κόσμου γίνεσαι δυνατότερος από την ευθύνη και... αν κάποιες φορές λυγίζεις είναι γιατί πρέπει να φτάσεις στον γκρεμό για να βγάλεις πάλι φτερά για να πετάξεις»...