Αποσπάσματα από την παρέμβαση του εκπαιδευτικού, συνδικαλιστή της ΕΣΑΚ - ΔΕΕ Γιώργου Ηρακλέους στην εκδήλωση του ΚΚΕ για την Παιδεία που πραγματοποιήθηκε στις 24/01/02:

Στο σχολείο λοιπόν της αγοράς και των χυδαίων αξιών της, επίκαιρα αντηχούν τα λόγια του Μίλτου Κουντουρά: "Το κράτος εξάλλου πρέπει επιτέλους να σκεφτεί ότι δεν είναι επιχειρηματίας, που το σχολείο είναι απλώς ένα μαγαζί του και ο εκπαιδευτικός υπάλληλος του μαγαζιού αυτού... αν το κράτος εξακολουθεί να κάνει εμπορικούς υπολογισμούς και ν' αναγκάζει τον εκπαιδευτικό έστω και μια στιγμή της μέρας του να ξοδεύει έξω από το σχολείο για τη διατροφή του, ε, τότε αλίμονο στα νιάτα που μπαίνουν μέσα σε τέτοια εμπορικά καταστήματα και στον εκπαιδευτικό που ανέχεται αυτή την εξαθλίωση". Κατά συνέπεια ο καπιταλισμός δεν πρόκειται ποτέ να αμείψει ικανοποιητικά τον εκπαιδευτικό, γιατί έτσι θα μπορούσε και να κρίνει και να αντιδρά και να αναβαθμίζεται σαν πολιτικοκοινωνική οντότητα. Γι' αυτό και οι αξιολογήσεις στοχεύουν στη διόγκωση της εργασιακής ανασφάλειας και της οικονομικής υποβάθμισης των εκπαιδευτικών.

Ο ρόλος του εκπαιδευτικού πρέπει να επαναπροσδιοριστεί μέσα από την όξυνση της πάλης για την ανατροπή της μεταρρύθμισης, με όραμα ένα άλλο σχολείο δωδεκάχρονο, υποχρεωτικό, ενιαίο, δημόσιο και δωρεάν, ένα σχολείο των αναγκών και των οραμάτων μας. Σε πολλά επίπεδα πρέπει να δοθεί αυτή η μάχη. Πρώτα στη σχολική τάξη ο εκπαιδευτικός επιβάλλεται να ενισχύσει την προσπάθεια για αξιοποίηση στοιχείων, έστω και μέσα από τα αμέθοδα και ποσοτικά συσσωρευτικά βιβλία, όταν δίνεται η ευκαιρία να μεταβληθεί ο βομβαρδισμός πληροφοριών σε ουσιαστική γνώση τέτοια που να δίνει δυνατότητα διαλόγου για τα μεγάλα κοινωνικά, πολιτικά, υπαρξιακά και άλλα προβλήματα της επικαιρότητας, έτσι ώστε με τη σύνδεση γνώσης και ζωής να δημιουργείται ένα ισχυρό πλέγμα αντιστάσεων. Δεύτερο απαιτείται η διεύρυνση της κοινωνικής δράσης του εκπαιδευτικού, με στόχο την πολιτική κοινωνικοποίηση της εκπαιδευτικής κοινότητας και, συγκεκριμένα, χρειάζονται πρωτοβουλίες συνεργασίας με τα συλλογικά μορφώματα, σύλλογο διδασκόντων, μαθητικά συμβούλια, γονικό κίνημα, συνδικάτα, με κοινές εκδηλώσεις για τη διαμόρφωση κοινών αγώνων, που θα αντιπαλεύουν το σοβινισμό, το ρατσισμό, το πρότυπο του οικονομικού ανθρώπου, το "μεγάλο αδελφό", τα ρυπαρογραφήματα, τον ηθικό εκμαυλισμό, τον ατομοκεντρισμό και θα προβάλλουν πολυδιάστατα το αγωνιστικό πρότυπο, θα ασχολούνται με θέματα πολιτισμού, ανεργίας, ναρκωτικών, αποκάλυψης του ρόλου της μιντιοκρατίας και θα πολεμούν τον αναχρονισμό σε μια πορεία για τις μεγάλες κοινωνικές αφυπνίσεις με σηματωρό και κήρυκα τις ανυποχώρητες ανθρώπινες αξίες και θέσεις της Αριστεράς.

Εν κατακλείδι δε φιλοδοξώ να συντάξω το εγχειρίδιο του καλού εκπαιδευτικού, εφόσον γνωρίζω πως η αλλαγή της κοινωνίας είναι υπόθεση όλων των εργαζομένων, της εργατικής τάξης πρώτιστα. Εκείνο, που θέλω να υπογραμμίσω, είναι η αναγκαιότητα σύνδεσης ενός μάχιμου εκπαιδευτικού κινήματος με τους ευρύτερους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες, που, για να είναι αποτελεσματικοί, απαιτούν μεγάλες θυσίες και υψηλής στάθμης συνειδητότητα απ' όλους τους εργαζόμενους για την ανατροπή της "νέας τάξης" και τη δομική αλλαγή του συστήματος.

Απλά σε μιαν άλλη γλώσσα, θέλω να υπενθυμίσω την πεποίθησή μου πως υπάρχουν τρόποι να αντισταθείς, αρκεί να μαζέψεις απ' όλες τις γωνίες την απελπισία και την ηττοπάθεια, να πάψεις να μετράς τις μέρες, την πλήξη και τη μοίρα σου, να μακρύνεις τα βήματά σου, γιατί, αν δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς την ελπίδα, πρέπει να στηρίξεις το όνειρό σου στους κοινωνικούς σεισμούς, αφού η δράση μόνο μπορεί να σου χαρίσει το όμορφο ταξίδι στο μακρόκοσμο μιας άλλης πιο ανθρώπινης ζωής.

Πρέπει, όσοι αγωνιζόμαστε γι' αυτήν, να αποδίδουμε ιδιαίτερη προσοχή σε ό,τι λέμε και πράττουμε, γιατί δεν μπορούμε με χαστούκια σαν από την παλάμη του γιατρού να συνεφέρουμε όσους λιποθύμησαν από τη συμπίεση και την αδράνεια. Συνέπεια λοιπόν ανάμεσα στα λόγια και τα έργα. Γιατί, όσο και να είναι η αντίφαση ανθρώπινη και διδακτική, η ασυνέπεια καταστρέφει αυτά που η διαλεκτική των αντιθέτων εναρμονίζει και προωθεί».