Εργαζόμενοι και νεολαία τιμούν σήμερα τη μνήμη της Σωτηρίας Βασιλακοπούλου στην εκδήλωση που διοργανώνουν έξω από το πρώην εργοστάσιο της ΕΤΜΑ (Ιερά Οδός και Αγ. Αννης) στις 7.30 μ.μ. το Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών, το ΔΣ του Φοιτητικού Συλλόγου Παντείου Πανεπιστημίου, η Ομοσπονδία Κλωστοϋφαντουργών και το κλαδικό Συνδικάτο Αττικής.

Ηταν 28 Ιούλη του 1980, παραμονές εργατικής απεργίας και κινητοποιήσεων. Μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ έκαναν εξορμήσεις σε εργοστάσια, ανάμεσά τους και στο κάτεργο της ΕΤΜΑ. Μεταξύ τους η φοιτήτρια της Παντείου Σωτηρία Βασιλακοπούλου, η ΚΝίτισσα «με το μικρό χαμόγελο και τα μεγάλα πανανθρώπινα όνειρα», όπως έγραψε ο Γ. Ρίτσος.

Η εντολή της εργοδοσίας ήταν σαφέστατη: Να μη φτάσει η φωνή του ταξικού κινήματος στους εργάτες, να μην πάρουν οι εργάτες προκηρύξεις του ΚΚΕ για κανένα λόγο. Το μεσημέρι, κατά το σχόλασμα, αστυνομία και εργοδοσία έδωσαν εντολή να βγουν τα πούλμαν με τους εργάτες με ταχύτητα έξω. Πολλοί εργάτες άνοιξαν τα παράθυρα, με τα μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ να πετούν μέσα τις προκηρύξεις. Εκείνη τη στιγμή χτυπήθηκε η Σωτηρία Βασιλακοπούλου και έπεσε κάτω, όμως ο οδηγός, παρά τις φωνές της ίδιας και των συντρόφων της, δεν σταμάτησε και πέρασε από πάνω της, συνθλίβοντας τα 20 της χρόνια. Μετά τη δολοφονία χιλιάδες λαού και νεολαίας έφτασαν στο εργοστάσιο, διαδηλώνοντας και αφήνοντας λουλούδια στον τόπο του εγκλήματος, ενώ η απεργία, παρά τις απειλές και την τρομοκρατία, πέτυχε.

«Το περιεχόμενο της ανακοίνωσης που μοίραζε η Σωτηρία έξω από τις πύλες της ΕΤΜΑ δεν διαφέρει καθόλου από αυτά που διεκδικεί και σήμερα η εργατική τάξη. Είναι το ίδιο περιεχόμενο που προσπαθεί να αφυπνίσει και να οργανώσει τους εργάτες απέναντι στα αφεντικά και στο πολιτικό προσωπικό τους, να σπάσει την εργοδοτική τρομοκρατία, να φέρει τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων στο προσκήνιο». Τα παραπάνω τονίζουν σε ανακοίνωσή τους η Ομοσπονδία Κλωστοϋφαντουργίας - Ιματισμού - Δέρματος και το κλαδικό Συνδικάτο Αττικής.

«Μετά τις βαριές θυσίες που πλήρωσε η εργατική τάξη τα προηγούμενα χρόνια, σήμερα βρίσκεται αντιμέτωπη με τη σκληρή πραγματικότητα της νέας οικονομικής κρίσης, αλλά και της πανδημίας, με πάνω από 12.500 θύματα. Η κυβέρνηση της ΝΔ, οι επιχειρηματικοί όμιλοι, η ΕΕ, φορτώνουν τη νέα καπιταλιστική κρίση στους εργαζόμενους με μπαράζ νομοσχεδίων που κάνουν πιο φτηνή και "ευέλικτη" την εργατική δύναμη, βάζουν τεράστια εμπόδια στη συνδικαλιστική δράση και στο δικαίωμα της απεργίας. Εχουν στόχο να τρομοκρατήσουν και να καταστείλουν κάθε φωνή που σήμερα αμφισβητεί τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων.

41 χρόνια μετά τη δολοφονία της Σωτηρίας Βασιλακοπούλου, ο δρόμος της σύγκρουσης με τα μονοπώλια, την ΕΕ και την εξουσία τους παραμένει στην πρώτη γραμμή», τονίζουν.

«Η θυσία της Σωτηρίας δείχνει τον δρόμο της αντεπίθεσης, της οργάνωσης των φοιτητών πλάι, σε συμπόρευση με το εργατικό ταξικό κίνημα», τονίζει ο Φοιτητικός Σύλλογος Παντείου. «Τιμάμε την Σωτηρία με ανυποχώρητο αγώνα ενάντια στην πολιτική που όπως τότε, έτσι και σήμερα χτίζει αμύθητα πλούτη και χλιδή για τους λίγους, πατώντας στη φτώχεια και την εξαθλίωση των πολλών. Τιμάμε την Σωτηρία δυναμώνοντας ακόμα περισσότερο τον κοινό αγώνα, δίνοντας σάρκα και οστά στο σύνθημα "Φοιτητές - εργατιά, μια φωνή και μια γροθιά!"», τονίζεται στο κάλεσμα.

«41 μετά οι όροι ζωής, δουλειάς και σπουδών χειροτερεύουν», σημειώνει στο κάλεσμά του το ΜΑΣ, τονίζοντας ότι «ακόμα και μέσα στην πανδημία, με τις σχολές έναν χρόνο κλειστές και τους εργαζόμενους να βιώνουν με τραγικό τρόπο τις συνέπειες, η κυβέρνηση προχώρησε το νομοθετικό της έργο, διατηρώντας στο ακέραιο όλο το νομοθετικό πλαίσιο που παρέλαβε από τον ΣΥΡΙΖΑ, και το πήγε ένα βήμα παρακάτω, για λογαριασμό της εργοδοσίας, στις ράγες των κατευθύνσεων της ΕΕ. Από το νομοσχέδιο για τη "διευθέτηση" του χρόνου εργασίας και το Ασφαλιστικό, το αντιεκπαιδευτικό νομοσχέδιο, μέχρι την ωμή κυβερνητική παρέμβαση στη λειτουργία των σωματείων και των φοιτητικών συλλόγων, με την ίδρυση πανεπιστημιακής αστυνομίας, με την προαναγγελία των "ενιαίων ψηφοδελτίων", με την προσπάθεια για αναβίωση του Σπουδαστικού της Ασφάλειας. Ολα δείχνουν τον μονόδρομο για κάθε φοιτητή σήμερα, αυτόν της ανάγκης οργάνωσης της πάλης του».