Ενας χρόνος συμπληρώνεται τη Δευτέρα από το θάνατο του Ιάννη Ξενάκη, του πολυτάλαντου δημιουργού, που άνοιξε νέους δρόμους στη μουσική του 20ού αιώνα. Η συμβολή του στην ανανέωση των ιδεών γύρω από τη μουσική, αλλά και την τέχνη γενικότερα, την επιστήμη, τη φιλοσοφία υπήρξε βαθιά, συστηματική και ριζοσπαστική. Ασχολήθηκε με τη μεταφορά στη μουσική των μαθηματικών «Νόμων των πιθανοτήτων» κι έλεγε ότι «από την αρχαιότητα η μουσική ήταν συνδεδεμένη με τα μαθηματικά και τη φυσική». Στα έργα του στοχαστή δημιουργού εισχώρησε συνειδητά η φύση (τζιτζίκια, νυχτερινοί θόρυβοι, καταιγίδες κ.ά.), αλλά και ήχοι ανθρωπογενείς, όπως ο ήχος μιας διαδήλωσης. Σαν αυτές που και ο ίδιος ως μαχόμενος ΕΠΟΝίτης είχε ζήσει... Σε μια από αυτές τραυματίστηκε, φτάνοντας πολύ κοντά στο θάνατο.

Το πρώτο του μουσικό έργο - σταθμός (με το οποίο αποκηρύσσει τα προηγούμενα) είναι οι «Μεταστάσεις» (1954), για ορχήστρα, όπου αρχίζει να χρησιμοποιεί μαθηματικές και αρχιτεκτονικές έννοιες στη μουσική δομή. Συνέθεσε έργα για μπαλέτο, φωνητικά - χορωδιακά για μεικτά μέσα και πολύτεχνα, έργα για ορχήστρα, μουσική δωματίου, ηλεκτρονική, μουσική για αρχαίο δράμα. Ανάμεσά τους τα «Λιθόπρακτα»,«Ψάφπα», «Περσέφασσα», «Πλειάδες», «Ανατολή - Δύση», «Ορέστεια», «Προμηθέας» κ.ά. Δίδαξε σύνθεση στη Σορβόνη, έδωσε πολλά σεμινάρια. Ανακηρύχτηκε διδάκτωρ και καθηγητής σε πολλά πανεπιστήμια της Ευρώπης και της Αμερικής και τιμήθηκε με πολλά διεθνή βραβεία και διακρίσεις. Από το '66 διηύθυνε το Κέντρο Ερευνας για την Πρωτοποριακή Μουσική στο Παρίσι, ενώ ίδρυσε στην Ελλάδα το Κέντρο Σύγχρονης Μουσικής Ερευνας, που αποτελούσε όνειρο της ζωής του.