Ηδη από τα τέλη του 1997, όταν δηλαδή η κυβέρνηση αποφάσιζε να μεταβιβάσει στους δήμους την αρμοδιότητα για τη χορήγηση αδειών ψυχαγωγικών και τεχνικών παιχνιδιών, διαφαίνονταν οι διαστάσεις που θα λάμβανε ο ηλεκτρονικός τζόγος στη χώρα μας. Οι «εγγυήσεις» σ' αυτή την κατεύθυνση ήταν και παραμένουν πολλές και δηλωτικές της απροθυμίας της κυβέρνησης να αποθαρρύνει τη συγκεκριμένη δραστηριότητα:

Η χορήγηση της άδειας λειτουργίας τεχνικών παιχνιδιών από τους δήμους είναι υποχρεωτική εφόσον υποβληθούν τα τυπικά δικαιολογητικά. Η μη ανανέωση της άδειας από το δημοτικό συμβούλιο αποτελεί παράβαση νόμου. Θεσμοθετείται η δυνατότητα μεταφοράς άδειας από τον ένα δήμο στον άλλο, με μόνη υποχρέωση την καταβολή της διαφοράς τελών, εφόσον υφίσταται. Ο έλεγχος περιορίζεται στην οικονομική φύση της «δραστηριότητας» και για το λόγο αυτό γίνεται από το Σώμα Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος (ΣΔΟΕ). Αμνηστεύονται οι παλιές παραβιάσεις και επαναχορηγούνται υποχρεωτικά ακόμα και όσες άδειες είχαν ανακληθεί από τον υπουργό Δημόσιας Τάξης.

Γίνεται σαφές ότι οι δήμοι ανέλαβαν τη διεκπεραίωση μιας αρμοδιότητας, στην οποία όχι μόνο δεν έχουν λόγο, αλλά απειλούνται και με κυρώσεις αν δεν την ασκήσουν σωστά (δηλαδή αν δε γεμίσουν κάθε κατάστημα με τεχνικά παιχνίδια). Οι δήμοι δε διατηρούν καμία αποφασιστική αρμοδιότητα να αρνηθούν να χορηγήσουν άδεια εφόσον δεν πληρούνται μια σειρά από κοινωνικά κριτήρια, τα οποία πάνε περίπατο.

Δυστυχώς και στη συγκεκριμένη περίπτωση η πλειοψηφία των δήμων και η προσκείμενη σε ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΝ ηγεσία του συλλογικού της οργάνου - της Κεντρικής Ενωσης Δήμων και Κοινοτήτων Ελλάδας (ΚΕΔΚΕ) - αρκέστηκαν στη διαμαρτυρία και στην απαίτηση εγγυήσεων ώστε να μη μετατραπούν οι δήμοι τους σε ναούς του τζόγου, στα χαρτιά.

Συγκεκριμένα, η ΚΕΔΚΕ - σε ημερίδα που έγινε στις 26 Φλεβάρη 1998, στη Λάρισα για τη μεταφορά της σχετικής αρμοδιότητας στην ΤΑ - αποφάσισε, ανάμεσα σε άλλα, τα εξής:

• Η ΤΑ θεωρεί ότι πρέπει να απαγορευτεί η δυνατότητα άσκησης επαγγελματικών δραστηριοτήτων με χρήση των τεχνικών - ψυχαγωγικών ηλεκτρονικών παιχνιδιών στη χώρα μας.
• Ζητάει σε κάθε περίπτωση τη νομοθετική κατοχύρωση του δικαιώματος του κάθε δήμου να αποφασίζει μέσω του δημοτικού συμβουλίου εάν θα επιτρέπει ή όχι την άσκηση αυτής της επαγγελματικής δραστηριότητας στα όρια ευθύνης του.
• Σε περίπτωση που κάποιος δήμος αποφασίζει να επιτρέψει τη λειτουργία ψυχαγωγικών παιχνιδιών στα όριά του, τότε αυτός θα πρέπει να μπορεί να θέτει προϋποθέσεις και περιορισμούς στα πλαίσια γενικότερων κανόνων και ρυθμίσεων του κράτους, ώστε η αρμοδιότητα αυτή να τελεί υπό πλήρη έλεγχο και να αναπτύσσεται σε συγκεκριμένους χώρους και περιοχές που δε θα επηρεάζουν αρνητικά το κοινωνικό σύνολο.

Πρόκειται για μια απόφαση που έθετε το σημαντικό ζήτημα των κοινωνικών επιπτώσεων από την ασύδοτη διάδοση αυτών των παιχνιδιών, που εγγυάται ο νόμος, αλλά και το ρόλο που θα πρέπει να έχουν οι δήμοι, αυτόν της διαφύλαξης των πολιτών, με τη θέσπιση κριτηρίων. Ωστόσο η ηγεσία της ΚΕΔΚΕ όχι μόνο δεν έχει πράξει τίποτα για την προώθηση αυτής της απόφασης, αλλά με τη σιωπή της κατέστησε για μια ακόμη φορά την Αυτοδιοίκηση σε συνένοχο κυβερνητικών αποφάσεων. Το «έργο» το έχουμε ξαναδεί πολλές φορές, με την ηγεσία της ΚΕΔΚΕ να αρνείται να υλοποιεί αποφάσεις σε όφελος των δημοτών, οι οποίες τελικά λειτουργούν ως «κυματοθραύστης» των όποιων αντιδράσεων υπάρχουν.

Αναδεικνύεται πως η κυβέρνηση αντιμετωπίζει τη συγκεκριμένη δραστηριότητα ως ένα εισπρακτικό μέσο (σημειώνουμε ότι οι δήμοι εισπράττουν το 10% του τέλους διενέργειας ψυχαγωγικών τεχνικών παιγνίων και το 90% το Δημόσιο), εξού και η εμπλοκή του ΣΔΟΕ στον έλεγχο.

Επιβεβαιώνεται επίσης ο ρόλος της ηγεσίας της ΚΕΔΚΕ να συναινεί και να ενθαρρύνει την υλοποίηση κυβερνητικών αποφάσεων, κόντρα στα συμφέροντα των δημοτών που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί. Φραγμούς σ' αυτή την πορεία μπορεί να βάλει η αλλαγή των συσχετισμών δυνάμεων στα συλλογικά όργανα της Αυτοδιοίκησης, και η αντικατάστασή τους με υγιείς δυνάμεις με άλλες προτεραιότητες.