Το Μέτωπο Φαραμπούντο Μαρτί για την Εθνική Απελευθέρωση (FMLN) ιδρύθηκε στις 10 Οκτώβρη του 1980, με την ενοποίηση πέντε πολιτικοστρατιωτικών κομμάτων και οργανώσεων: Του Κομμουνιστικού Κόμματος Σαλβαδόρ, των Λαϊκών Δυνάμεων Απελευθέρωσης, του Επαναστατικού Στρατού του Λαού, της Εθνικής Αντίστασης και του Επαναστατικού Κόμματος των Κεντροαμερικανών Εργαζομένων. Και οι πέντε αυτές οργανώσεις είχαν συγκροτηθεί μέσα στη δεκαετία του '70, εκτός από το Κομμουνιστικό Κόμμα, που είχε δώσει σημαντικές μάχες, ήδη, από την ίδρυσή του, το 1930.

Η ίδρυση του Μετώπου ήταν μια ώριμη απόφαση, που πήραν τα αντάρτικα κινήματα, ύστερα από μια σειρά ενωτικές κινήσεις και ανταποκρινόταν στην κατάσταση που υπήρχε στη χώρα και την περιοχή εκείνη την εποχή. Μόλις πριν από ένα χρόνο, είχαν νικήσει οι Σαντινίστας στη Νικαράγουα (19.7.1979), η Κουβανική Επανάσταση αποτελούσε, ήδη, μέλος του Συμφώνου Οικονομικής Αλληλοβοήθειας και οι σχέσεις της με τη σοσιαλιστική κοινότητα ήταν στο καλύτερο σημείο. Ηδη, από το 1979, τη διακυβέρνηση του Σαλβαδόρ είχε αναλάβει το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα.

Η ένταση του πολέμου, η όλο και μεγαλύτερη ανάμειξη της κυβέρνησης των ΗΠΑ στον πόλεμο και η άνοδος του μαζικού κινήματος, ανάγκασαν το FMLN σε πιο γρήγορες ενωτικές κινήσεις. Το Μέτωπο άρχισε να εμφανίζεται όλο και πιο ενιαία και να διεξάγει τον πόλεμο κάτω από την καθοδήγηση της Γενικής Διοίκησης και έφτασε να ελέγχει το 1/3 του εδάφους της χώρας.

Κάτω από ενιαία διοίκηση, διεξήχθησαν και οι ειρηνευτικές συνομιλίες με την κυβέρνηση, υπό από την αιγίδα του ΟΗΕ, που ολοκληρώθηκαν στις 16 Γενάρη του 1992. Στις 14 Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς, το Ανώτατο Εκλογικό Δικαστήριο δίνει την έγκρισή του ώστε να καταγραφεί το Μέτωπο σαν επίσημο και νόμιμο πολιτικό κόμμα, διατηρώντας την ονομασία του. Το 1993, κάνει το πρώτο του συνέδριο και αποφασίζει την κάθοδό του στις πρώτες εκλογές μετά την υπογραφή της ειρήνης.

Από τότε, αρχίζουν πιο επίσημα πια οι προσπάθειες κυρίως του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ και της ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας να βάλουν το Μέτωπο στον «ίσιο δρόμο». Οι προσπάθειες αυτές βρίσκουν την πρώτη τους έκφραση την Πρωτομαγιά του 1994, με την ανεξαρτητοποίηση 7 βουλευτών του, που ψηφίζουν στη Βουλή υπέρ του προεδρείου της, νομιμοποιώντας, έτσι, τους ελιγμούς του κυβερνητικού ακροδεξιού κόμματος Εθνικιστική Επαναστατική Συμμαχία (ARENA). Λίγους μήνες αργότερα, αποχωρούν από το Μέτωπο οι δύο οργανώσεις στις οποίες ανήκαν οι βουλευτές: Η Ανανεωτική Εκφραση του Λαού (όπως είχε μετονομαστεί μετά τη συμφωνία ειρήνης ο Επαναστατικός Λαϊκός Στρατός) και η Εθνική Αντίσταση, που ήδη μετά την Πρωτομαγιά εμφανιζόταν σαν Δημοκρατική Τάση.

Ενώ φαινόταν ότι το Μέτωπο θα προχωρούσε χωρίς προβλήματα, έχοντας πια ξεκαθαρίσει τις γραμμές του από τα σοσιαλδημοκρατικά στοιχεία, τα πράγματα δεν ακολούθησαν αυτήν τη λογική. Τον Ιούνη του 1995, ύστερα από πολλές συζητήσεις, το Εθνικό Συμβούλιο αποφασίζει τη μετατροπή του Μετώπου σε ενιαίο κόμμα τάσεων, επιβεβαιώνοντας, παράλληλα, το σοσιαλιστικό του χαρακτήρα. Τα κόμματα και οι οργανώσεις που το συναποτελούσαν αυτοδιαλύονται. Το ΚΚ Σαλβαδόρ αυτοδιαλύεται στις 8 Αυγούστου του 1995, όχι χωρίς κάποιους εσωτερικούς κραδασμούς, ύστερα από 65 χρόνια αγώνων. Λίγο νωρίτερα, είχαν διαλυθεί και οι Λαϊκές Δυνάμεις Απελευθέρωσης και το Επαναστατικό Κόμμα Κεντροαμερικανών Εργαζομένων.

Το Δεκέμβρη του 1995, στο 5ο Συνέδριο του Μετώπου, στην ηγεσία του αναδεικνύεται ο Φακούντο Γουαρδάδο, από τις ΛΔΑ, που ανήκε στη σοσιαλδημοκρατική τάση, που είχε και πάλι διαμορφωθεί στο εσωτερικό του. Στο Συνέδριο του 1997, αποφασίζεται η εξάλειψη των τάσεων, πράγμα που δεν οδηγεί στην ενότητα, αφού παραμένουν 2 μεγάλοι σχηματισμοί: Ο σοσιαλδημοκρατικός και ο επαναστατικός - σοσιαλιστικός. Από τότε, το Μέτωπο χάνει τη μία εκλογική αναμέτρηση μετά την άλλη και η εκλογική του δύναμη μειώνεται.

Από το 1999 και πέρα, οι δύο σχηματισμοί εδραιώνονται για τα καλά και αρχίζει μια έντονη εσωκομματική πάλη, που εμποδίζει το Μέτωπο να ασχοληθεί με τα πραγματικά προβλήματα της χώρας και του λαού. Το ακροδεξιό κόμμα παίζει με μεγάλη μαεστρία μέσα στη Βουλή με την εσωκομματική πάλη του Μετώπου, χρησιμοποιεί τη σοσιαλδημοκρατική πτέρυγα, εντείνει τον αντικομμουνισμό. Τα ΜΜΕ της χώρας αναφέρουν συνέχεια ειδήσεις για την ιδεολογική πάλη μέσα στο Μέτωπο, υποστηρίζοντας ανοιχτά τη σοσιαλδημοκρατική πτέρυγα, τους «ανανεωτές», και καταφέρονται με ιδιαίτερη μανία ενάντια στους δογματικούς, τους «ορθόδοξους», όπως αναφέρουν τις δύο ομάδες. Το Σοσιαλιστικό Επαναστατικό Ρεύμα, που αποτελείται από τα μέλη και στελέχη του ΚΚΣ και πολλά από τις ΛΔΑ, δημιουργεί ανεπίσημα κομματικές σχολές και περνάει στην αντεπίθεση.

Το Μάρτη του 2000, το Μέτωπο ξεκαθαρίζει κάπως περισσότερο τη στρατηγική και την τακτική του, παραμερίζει τους σοσιαλδημοκράτες και πετυχαίνει θετικά ποσοστά στις εκλογές, αφού παίρνει την πλειοψηφία στη Βουλή με 31 βουλευτές, κερδίζει 81 δήμους, συμπεριλαμβανομένης και της πρωτεύουσας, που εκπροσωπούν το 60% του συνολικού πληθυσμού της χώρας και γίνονται κυβέρνηση στις 8 από τις 14 επαρχίες. Από τους 19 δήμους της περιοχής της πρωτεύουσας, οι 13 είναι του Μετώπου.

Μέσα στο 2001, η κατάσταση αρχίζει να ξεκαθαρίζει τελείως. Αλλοι από τους «ανανεωτές» υποστηρίζουν τη δολαριοποίηση της χώρας, δηλαδή την παράλληλη με το εθνικό νόμισμα κυκλοφορία του δολαρίου. Ο Φακούντο Γουαρδάδο, ηγέτης της σοσιαλδημοκρατικής πτέρυγας, ύστερα από μια σειρά χειρισμούς που υπονομεύουν ανοιχτά την ύπαρξη του Μετώπου, διαγράφεται από τις γραμμές του τον Οκτώβρη. Στα τέλη Νοέμβρη του 2001, στο νέο Συνέδριο, το Σοσιαλιστικό Επαναστατικό Ρεύμα κερδίζει την πλειοψηφία παντού: Στις οργανώσεις βάσης, στους δήμους, στο Εθνικό Συμβούλιο, στην Πολιτική Επιτροπή. Νέος γενικός συντονιστής του FMLN εκλέγεται ο Σαλβαδόρ Σάντσες Σερέν (Λεονέλ Γκονσάλες, στη διάρκεια του πολέμου) και η Νόρμα Γκεβάρα (πρώην μέλος του ΠΓ του ΚΚΣ), αναπληρωτής συντονιστής. Αυτό επισπεύδει τις εξελίξεις στο εσωτερικό του και το Δεκέμβρη, οι έξι από τους 31 βουλευτές του ψηφίζουν τον προϋπολογισμό που καταθέτει η κυβέρνηση και ανεξαρτητοποιούνται.

Το Μέτωπο μένει με περίπου 5.000 μέλη του να έχουν στηρίξει στις τελευταίες εσωτερικές εκλογές τη σοσιαλδημοκρατική τάση και το σημερινό ηγέτη της, Φρανσίσκο Χοβέλ, έναν από τους 6 βουλευτές που αποστάτησαν. Στην ουσία, η διάσπαση έχει γίνει, απομένει μόνο να επισημοποιηθεί. Τώρα, είναι ζήτημα της Επιτροπής Ηθικής να διαγράψει τους βουλευτές αυτούς. Το μόνο θέμα που παραμένει ανοιχτό είναι οι διαδικασίες που θα ακολουθηθούν με αυτά τα 5.000 περίπου μέλη που ψήφισαν υπέρ του Χοβέλ.

Με τις νέες κομματικές οργανώσεις που σχηματίστηκαν, το Μέτωπο ελπίζει να προχωρήσει σε καλά αποτελέσματα στις εκλογές του Μάρτη του 2003 για Βουλή και για δήμους και να δώσει από καλύτερες θέσεις τη μάχη για τις προεδρικές εκλογές του 2004, κυρίως όμως να καθοδηγήσει και να προωθήσει τις μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις, που έχουν ήδη αρχίσει με τον ερχομό του 2002.