Ο τόμος συγκεντρώνει τα διηγήματα που γράφτηκαν από το 1923 έως το 1983 και είχαν συμπεριληφθεί στις συλλογές «Σκληροί αγώνες για μικρή ζωή», «Υπολείμματα Επαγγέλματος», «Αναχωρήσεις και μεταλλαγές», «Μυστήρια», «Προσοχή συνάνθρωποι!», «Σπονδή», «Και υπέρ των ζώντων», «Κατερειπωμένα αρχοντικά».Οι οκτώ συλλογές διηγημάτων της Αλεξίου καλύπτουν χρονικά όλη την ενεργή - δημιουργική συγγραφική της περίοδο και αποτελούν ένα ιδιαίτερα σημαντικό μέρος της πεζογραφίας της.

Στον προσεγμένο τόμο περιέχονται επίσης αναλυτικός πρόλογος από την Αντα Κατσίκη - Γκίβαλου, ομότιμη καθηγήτρια Ελληνικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, και παράρτημα με κείμενα των Φώτου Πολίτη (κριτική παρουσίαση της α' έκδοσης της συλλογής «Σκληροί αγώνες για μικρή ζωή»), Μάρκου Αυγέρη (πρόλογος στη β' έκδοση της ίδιας συλλογής) και Σοφίας Μαυροειδή - Παπαδάκη (εισαγωγή στην α' έκδοση της συλλογής «Σπονδή»).

Το πρώτο έργο της Αλεξίου είναι η συλλογή «Σκληροί αγώνες για μικρή ζωή», βασισμένη σε βιώματα που είχε αποκτήσει από τη δουλειά της ως δασκάλας. Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια του Φ. Πολίτη και του Μ. Αυγέρη, που παρατίθενται στο παράρτημα, για το πώς αυτό το έργο ταρακούνησε την ελληνική λογοτεχνία. «Κάπου η συγγραφεύς αναφέρει πως κρατούσε ημερολόγιο την εποχή που ήτανε δασκάλα και σημείωνε διαλόγους και χαριτολογήματα των μικρών. Το ημερολόγιο μπορεί ίσως να βοηθήσει τη μνήμη της εδώ κι εκεί, όμως τα διηγήματά της είναι καθάριο καταστάλαγμα μιας εικόνας ζωής που βγήκε από πείρα και συλλογή. Καθένα από τ' ανθρωπάκια εκείνα είναι ένας ήρως μέσα στην ύπαρξη, ήρως με τον τρόπο το δικό του...», γράφει ο Φ. Πολίτης. Και ο Μ. Αυγέρης συμπληρώνει: «Ολοι ένιωσαν πως (...) παρουσιαζόταν στην πεζογραφία μας μια νέα δύναμη. Κανένα σημάδι πρωτόπειρου δεν παρατηρούσε στην τέχνη αυτή, που παρουσιαζόταν ώριμη από το πρώτο της δείγμα. Το πρώτο αυτό διήγημα της Ελλης Αλεξίου έχει μια αρτιότητα, που ξάφνιζε όχι μόνο σαν έκφραση και μορφή παρά και σαν περιεχόμενο, σαν θέμα και σαν κοινωνικός προσανατολισμός. Μια ματιά που στρέφεται προς νέα για τα Ελληνικά Γράμματα θεώρηση του κόσμου με καθολικότερη σημασία. Το θέμα της ήταν το παιδί που έρχεται από τα φτωχά και στερημένα στρώματα του λαού».

Η Α. Κατσίκη - Γκίβαλου στο προλογικό της σημείωμα αναφέρει για το έργο της Αλεξίου:

«"Οταν βλέπω να γίνεται δίπλα μου μια αδικία, πονάω κι αισθάνομαι την ανάγκη να μιλήσω γι' αυτήν. Μόνο γι' αυτό γράφω. Για να καταγγείλω την αδικία". "Ευγνωμονώ σας, σπουδές, ευγνωμονώ σε, δασκαλίκι, ευγνωμονώ σε, ιδεολογία μου, ευγνωμονώ σας, διωγμοί και κυνηγητά της Αντίστασης... Γεμίσατε περιεχόμενο τη ζωή μου...".

Σε αυτές τις φράσεις - αποσπάσματα από συνέντευξη της Ελλης Αλεξίου συνοψίζονται οι κύριοι τροφοδότες του συγγραφικού της έργου, που σε μεγάλο βαθμό αφορμάται από προσωπικά βιώματα και εμπειρίες οι οποίες σχετίζονται με την κοινωνική πραγματικότητα, την παιδεία και την εκπαίδευση, τη λογοτεχνία και την τέχνη γενικότερα, πεδία που αποτελούν και τις θεματικές του πολυποίκιλου και πολυδύναμου έργου της».

Και σε άλλο σημείο αναφέρει: «Το πεζογραφικό έργο της Ελλης Αλεξίου, καρπός συνεχούς ενασχόλησης με τη συγγραφή πάνω από εξήντα χρόνια, είτε ιστορεί προσωπικά βιώματα είτε καταγράφει πολυπλοκότερα περιστατικά, εκφράζει την αγάπη της για τον άνθρωπο και ιδιαίτερα τη συμπαράστασή της στον πάσχοντα άνθρωπο, είτε παιδί είναι αυτός είτε αγωνιστής στα πεδία της μάχης που πολεμά για την ελευθερία της πατρίδας του ή μάχεται για τη δικαιοσύνη σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο.

Μέσα από το πολυσχιδές έργο της αναβιώνει η ιστορία της Ελλάδας, η ιστορία των γραμμάτων και της εκπαίδευσής μας από τα τέλη του 19ου ως τα τέλη του 20ού αιώνα, γιατί τόσο η ζωή της όσο και το έργο της ήταν άρρηκτα δεμένα με αυτούς τους τομείς».

Η Α. Κατσίκη - Γκίβαλου στέκεται στη ζωή και, ιδιαίτερα αναλυτικά, με παραπομπές σε πλούσια βιβλιογραφία, στο έργο της Αλεξίου. Ξεχωριστή είναι η ενότητα που αναφέρεται στην διηγηματογράφο Αλεξίου. Κλείνοντας τον πρόλογό της αναφέρει:

«Τα πεζογραφήματά της, ιδίως τα διηγήματά της, αποτυπώνοντας καταστάσεις ανθρώπων της καθημερινής ζωής, διατηρούν την επικαιρότητά τους. Η ειλικρίνεια της ψυχής, η απλότητα της έκφρασης, το καθημερινό, "κουβεντιαστό" ύφος, η γοητεία των συμβόλων, η αλληλογραφία, το χιούμορ, η ανθρώπινη αντιμετώπιση της ζωής, προσδίδουν στο έργο της διαχρονική αξία και το καθιστούν αγαπητό και στον σημερινό αναγνώστη.

Η Ελλη Αλεξίου κατάφερε όσο λίγοι να συνδέσει το εφήμερο, το απλό, το καθημερινό με το διαχρονικό - κοινωνικό. Και αυτό το πέτυχε δημιουργώντας έναν οργανικό δεσμό ανάμεσα στον αγνό συναισθηματικό και ψυχικό της κόσμο και στις αξίες του ανθρωπισμού και της δικαιοσύνης».