Με τις μελωδίες του «Αξιον Εστί», ενός από τα πλέον εμβληματικά έργα του μεγάλου Μίκη Θεοδωράκη, γέμισε την Παρασκευή και την Κυριακή η Εθνική Λυρική Σκηνή. Δύο βραδιές γεμάτες συγκίνηση και ανάταση...

Στην παρουσίαση του έργου την Παρασκευή το «παρών» έδωσε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, ο οποίος συναντήθηκε και συνεχάρη θερμά τους συντελεστές. Τον Δ. Κουτσούμπα υποδέχτηκαν η πρόεδρος της Εθνικής Λυρικής Σκηνής Βένια Παπαθανασοπούλου, ο καλλιτεχνικός διευθυντής της ΕΛΣ Γιώργος Κουμεντάκης και ο υφυπουργός Σύγχρονου Πολιτισμού Νικόλας Γιατρομανωλάκης.

Η Ορχήστρα και η Χορωδία της ΕΛΣ μαζί με τους Σοφία Ταμβακοπούλου στο πιάνο, Γιώργο Μάτσικα και Βασίλη Κορακάκη στο μπουζούκι, Γιώργο Γουμενάκη και Μιχάλη Σιδηρόπουλο στο μαντολίνο, Ανδρέα Κατσιγιάννη στο σαντούρι, Χρήστο Ζέρβα και Βασίλη Μαστοράκη στην κιθάρα, Θανάση Σοφρά στο κοντραμπάσο, Δημήτρη Χριστοδουλάκη στα ντραμς, καθώς και τους εξαίρετους και βαθιά συγκινημένους Γιώργο Νταλάρα, Δημήτρη Πλατανιά και Γιώργο Γάλλο, υπό τη μουσική διεύθυνση του Στάθη Σούλη, ταξίδεψαν το κοινό κάθε ηλικίας που είχε κατακλύσει την αίθουσα «Σταύρος Νιάρχος» της Λυρικής Σκηνής, σε ένα έργο ορόσημο για τη νεοελληνική μουσική και τη σταδιοδρομία του Μ. Θεοδωράκη.

Το κοινό δεν σταμάτησε λεπτό να συμμετέχει στη συναυλία. Το χειροκρότημα ήταν τόσο θερμό που μετά την ολοκλήρωση του έργου οι καλλιτέχνες βγήκαν πάλι στη σκηνή και έσμιξαν τις φωνές τους με τον κόσμο, τραγουδώντας «Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ». Και το χειροκρότημα έγινε ακόμα πιο θερμό όταν ο μαέστρος έδειξε την παρτιτούρα με το όνομα του Μίκη στην κορυφή...

Το «Αξιον Εστί» μελοποιήθηκε μετά από παραίνεση του Ελύτη την περίοδο 1960 - 1961 και σε συνέχεια της τολμηρής στροφής του Θεοδωράκη στη λαϊκή μουσική, με τη μελοποίηση του «Επιτάφιου» του Γιάννη Ρίτσου. Το «Αξιον Εστί» - λαϊκό ορατόριο, όπως το χαρακτήρισε ο δημιουργός του - δισκογραφήθηκε και παρουσιάστηκε δημόσια μόλις το 1964. «Δηλαδή όταν ένα πλατύ κοινό είχε ήδη σχηματιστεί γύρω από τη λαϊκή μουσική μου και όταν οι διάφοροι κύκλοι, καθώς και τα υπόλοιπα τραγούδια μου, είχαν αρχίσει να γίνονται κτήμα μεγάλων μαζών. Ετσι, μπορώ να πω ότι το κοινό προσδοκούσε το νέο έργο. "Νέο" από την άποψη ότι θα περνούσε τα όρια του "κύκλου", σαν φόρμα και σαν περιεχόμενο, ενώ σαν όγκος (πλήθος οργάνων και εκτελεστών) καθώς και σαν χρονική διάρκεια θα περνούσε στην κατηγορία των μεγάλων παραδοσιακών μουσικών έργων», όπως είχε αναφέρει ο μεγάλος μουσικοσυνθέτης.