Δεν υπάρχει περίοδος που το Κόμμα δεν αναπτύσσει πολιτική δράση, που δεν προσδοκά να εκφράσει τις έγνοιες, τον προβληματισμό της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων σε λαϊκή πάλη, σε αναμέτρηση με την πολιτική του αστικού κράτους.

Τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, όπως όλο το Κόμμα σε όλη την Ελλάδα, έτσι και οι κομμουνιστές στην Ηπειρο επιδιώκουν να απευθυνθούν όσο γίνεται με πιο «στρωτά» λόγια σε εργατικές - λαϊκές μάζες, με βάση το περιεχόμενο του Καλέσματος της ΚΕ.

Δεν είναι ένα επιπλέον κείμενο, ούτε απλά μια ακόμη τεκμηριωμένη ανακοίνωση. Χειροπιαστά περνάει το πνεύμα του 21ου Συνεδρίου που απαντά στον σημερινό Γολγοθά, στην επόμενη μέρα, στο δρόμο που θα πρέπει να ακολουθήσει ο λαός για να ζήσει με βάση τις δυνατότητες της εποχής.

Η θέση του είναι στο τραπέζι κάθε εργατικής - λαϊκής οικογένειας. Σε αυτό το τραπέζι, που σπάνια βρίσκονται όλοι μαζί, απόρροια των εξαντλητικών ωραρίων, της κατάργησης της κυριακάτικης αργίας, του εξουθενωτικού προγράμματος των παιδιών.

Σε αυτό το τραπέζι δεν πρέπει να νιώθουν ακάλεστοι οι κομμουνιστές, ειδικά σε χώρους όπου με την καθημερινή στάση τους και δράση έχουν κατακτήσει την αναγνώριση, την αποδοχή. Τέτοιοι χώροι και τέτοιες ομάδες εργαζομένων είναι αρκετοί στην Ηπειρο και σε Κέρκυρα, Λευκάδα και μπορούν να γίνουν ακόμα πολύ περισσότεροι.

Το Κάλεσμα έχει καταρχάς αποδέκτες τους εργαζόμενους της ΤΕΡΝΑ, της «Ανακύκλωσης», της «ΠΙΝΔΟΥ», του «ΝΙΤΣΙΑΚΟΥ», της «ΗΠΕΙΡΟΣ», του «e-food», των Ιχθυοκαλλιεργειών, του Πτηνοτροφικού της Αρτας, του «MARKET IN», της «INTERKOM», των ξενοδοχείων, κλάδων όπως οι οικοδόμοι, οι εκπαιδευτικοί, οι υγειονομικοί, των ΟΤΑ.

Μας ξέρουν και τους ξέρουμε από την κοπιαστική προσπάθεια οργάνωσης της πάλης. Οπως αντίστοιχα μας γνωρίζουν νέα παιδιά από τους χώρους Εκπαίδευσης και Κατάρτισης, αγρότες και κτηνοτρόφοι με τη δημιουργία νέων αγροτικών συλλόγων, αυτοαπασχολούμενοι της πόλης, με υπαρκτές δυνατότητες για πρόσβαση σε νέα σωματεία.

Είναι όλοι αυτοί που έδειξαν το προηγούμενο διάστημα στοιχεία αφύπνισης και αγωνιστικής κινητοποίησης, που με βάση την πείρα τους μπορούν να συμπορευτούν με το ΚΚΕ, να πάρουν πιο ενεργά μέρος στην ταξική πάλη.

Πόσες φορές δεν νιώσαμε ότι εργαζόμενοι δεν μας καταλαβαίνουν; Οτι δεν πιάνει τόπο η προσπάθειά μας; Οτι δεν έχουν διάθεση να παλέψουν ακόμα και για στοιχειώδη δικαιώματα; Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που σε άλλες μετέπειτα στιγμές έδειξαν αποφασιστικότητα, είχαν υποδειγματική οργάνωση, μας εμπιστεύτηκαν και πολλοί από αυτούς στάθηκαν πραγματικά παλικαρίσια σε δύσκολες μάχες.

Προφανώς, πολλά πράγματα μπορούν να μεσολαβήσουν. Από πολλές διακυμάνσεις θα περνά η σκέψη, διάφορα γεγονότα θα αφήνουν το στίγμα τους. Ενα όμως στοιχείο που πάντα πρέπει να κρατάμε είναι ότι δεν πρέπει να διαταράσσεται η επαφή μας με εργατικές - λαϊκές μάζες οποιαδήποτε στιγμή, ακόμα και στη φαινομενικά πιο «άγονη».

Η επιμονή μας να συνδεόμαστε στενά και σε βάθος με εργατόκοσμο, να γνωρίζουμε την οικογένειά του, τον τρόπο ζωής του, τις αναστολές του, τις φοβίες του, τις ταλαντεύσεις του, να επιδρούμε με την όλη στάση μας και τη φιλοσοφία μας σαν κομμουνιστές, δεν συντελεί μόνο στην αναγνώριση και στο κύρος του Κόμματός μας.

Μας βοηθά ταυτόχρονα να ανιχνεύουμε εκείνα τα στοιχεία ώστε να γινόμαστε πιο εύστοχοι στην επιχειρηματολογία μας, να είμαστε γειωμένοι στους συγκεκριμένους ανθρώπους, στους συγκεκριμένους χώρους, να μην αεροβατούμε. Κινητοποιήσεις που επέδειξαν αντοχή και δυναμική στα Γιάννενα όπως της «Ανακύκλωσης», του «MARKET IN», είχαμε έως ένα βαθμό τέτοια θετικά στοιχεία.

Τα μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ πρέπει να γίνονται οι εκφραστές ακόμα και των λεγόμενων πιο «ταπεινών» διεκδικήσεων, να μην παραγκωνίζουμε, να μην παραβλέπουμε το παραμικρό που απασχολεί πλατιά λαϊκά στρώματα, τη νεολαία. Να έχουμε όμως πάντα καθαρό ότι ρήγμα στη συνείδηση δεν μπορούμε να κάνουμε αν δεν βάζουμε τις επαναστατικές ιδέες, το νέο, το καινοτόμο.

Το να δουλεύουμε με τη στρατηγική μας σε ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις είναι αυτό που μπορεί να γίνει «λεπίδι» που να ακονίσει τη σκέψη, να γίνουν οι ιδέες μας υλική δύναμη για την αντιμονοπωλιακή, αντικαπιταλιστική κατεύθυνση της πάλης της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.

Είναι πρόσφατη η εκλογοαπολογιστική διαδικασία και οι Αποφάσεις του Συνεδρίου για τη σημασία να δουλεύουμε με τη στρατηγική μας, να είναι διακριτός ο ρόλος του ΚΚΕ ως ισχυρής οργανωμένης ιδεολογικοπολιτικής εργατικής - λαϊκής πρωτοπορίας. Συνεχώς πρέπει να επανέρχονται στο σχεδιασμό μας αυτές οι πλευρές της πλούσιας πείρας που επεξεργαστήκαμε.

Το ανέβασμα της ιδεολογικής δουλειάς απορρέει και συνδέεται με την όλη δράση μας, με την όλη παρέμβασή μας, δεν μπορεί να μοιάζει αφύσικο και δεν είναι αφύσικο με την καθημερινή προσπάθεια ώστε να πείσουμε ακόμα και για στοιχειώδη πράγματα, όπως ότι είναι απαραίτητη η οργάνωση σε κάθε χώρο των εργατών και αντίστοιχα στα διάφορα σύμμαχα στρώματα.

Αν δούμε προσεκτικά την τακτική της εργοδοσίας στους διάφορους χώρους δουλειάς, όπου κάνει μια έντεχνη ιδεολογική προσπάθεια να παρέμβει στη συνείδηση των εργατών, να αποτρέψει κάθε δραστηριότητά τους. Βεβαίως, αυτό το εκφράζει και ενιαία το αστικό κράτος, με αποκορύφωμα τον νόμο Χατζηδάκη, που χτυπάει ευθέως την οργάνωση, τα συνδικάτα, τον χαρακτήρα τους.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η εργοδοσία εναλλάσσει με αστραπιαία ταχύτητα τον βούρδουλα με τις εκκλήσεις περί «επιχείρησης - οικογένειας», το «κοινό συμφέρον» και τα σχετικά. Τα στηρίζει με διάφορους τρόπους, εμπλέκοντας οικογένειες παραγωγών, εκδόσεις περιοδικών, bonus, δώρα κ.λπ.

Ομως γρήγορα ελίσσεται και εναλλάσσεται η τακτική τους: Από το «είμαστε οικογένεια» στο «όποιος θέλει να κάνει την ανάγκη του να φοράει πάνα», όπως ακουγόταν από τους προϊστάμενους στους εργαζόμενους της «ΠΙΝΔΟΥ». Είτε στην προσπάθειά τους να επικρατήσει η συναίνεση μέσω του φόβου, είτε να επικρατήσει η συναίνεση με υιοθέτηση της επιχειρηματολογίας της, χρειάζεται να γίνει σοβαρή ιδεολογική προσπάθεια για το ποιος παράγει τον πλούτο, ποιος τον καρπώνεται, αν υπάρχει κοινό συμφέρον και τελικά ποιος έχει τη δύναμη και ποιος πρέπει να φοβάται ποιον. Ο,τι άλλο και να βάλουμε, αν δεν απαντήσουμε στο πιο κομβικό ζήτημα, η όλη δουλειά μας θα μένει ημιτελής.

Εργατόκοσμος είναι εγκλωβισμένος στον μικρόκοσμό του στο χώρο δουλειάς του, απορροφημένος από τα προβλήματα που βιώνει. Πολλές φορές εκφράζεται «εδώ δεν αντέχεται» ή στην ανάποδη «εδώ είναι καλύτερα». Χρειάζεται επομένως να αναδεικνύουμε με μεγαλύτερη επιμονή ότι η οποιαδήποτε εξέλιξη σε έναν χώρο δουλειάς αργά ή γρήγορα θα έχει επίδραση και στον δικό του, η οποιαδήποτε κυβερνητική παρέμβαση θα βρει την έκφρασή της σε κάθε χώρο.

Στον κατακερματισμό, στη στενότητα της σκέψης πρέπει να απαντάμε και πιο συγκροτημένα στην ανάγκη κάλυψης των σύγχρονων αναγκών για το σύνολο της λαϊκής οικογένειας. Δεν βοηθάει να εξαντλούμαστε πάντα στα στενά οικονομικά όρια, να μην ανοίγουμε πλευρές όπως της Υγείας, της Παιδείας, της Πολιτικής Προστασίας κ.λπ., που με τόσο τραγικό τρόπο έρχονται ώρες - ώρες στο προσκήνιο.

Η διαμόρφωση κοινών αιτημάτων από διάφορους χώρους και κλάδους, κοινές μορφές πάλης, συμβάλλουν στο να κατανοείται ότι έχουμε απέναντί μας μια ενιαία τάξη και τις κυβερνήσεις που την υπηρετούν. Είναι ενθαρρυντική η προσπάθεια 62 συνδικαλιστικών οργανώσεων σε Ηπειρο και Λευκάδα για πανηπειρωτικό συλλαλητήριο, συνέχεια προηγούμενων προσπαθειών π.χ. Υγεία, ανεργία, Ενέργεια, ημερίδων για υγιεινή και ασφάλεια στους χώρους δουλειάς.

Είναι σημαντικό ότι βρίσκεται σε εξέλιξη η προσπάθεια ώστε Ομοσπονδίες Αγροτικών Συλλόγων, σωματείων αυτοαπασχολουμένων της πόλης, φοιτητικών συλλόγων να συμπορευτούν συγκροτημένα πάνω σε διαμορφωμένα αιτήματα όπως η ακρίβεια, προτάσσοντας ταυτόχρονα και τα πιο ιδιαίτερα ζητήματά τους. Αποτυπώνει μια προσπάθεια και μια πείρα και μπορεί να έχει μια μικρή συμβολή στην παραπέρα επεξεργασία της Απόφασης του Συνεδρίου για «πανελλαδικό συντονισμό, ενιαίο - στην πορεία - κίνημα με την έννοια των κοινών θέσεων και στόχων διεκδίκησης, κίνημα με αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική κατεύθυνση ενάντια στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ, με πανελλαδικά ενιαία αιτήματα».