Πέρα από τις νέες κυκλοφορίες, θα προβληθούν 8 ταινίες μικρού μήκους εμπνευσμένες από το έργο του Αντώνη Σαμαράκη στους κινηματογράφους «Αστορ» στις 9 Δεκέμβρη στις 17.30 και «Ανδόρα» στις 14, 15, 20 και 21 Δεκέμβρη από την t-shOrt . Το Ethnofest ξεκινά διανομές στις αίθουσες από σήμερα με το πειραματικό εθνογραφικό ντοκιμαντέρ «Αλλού, Παντού» των Isabelle Ingold και Vivianne Perelmuter στον κινηματογράφο «Αστορ», ενώ ο Κινηματογράφος «Τριανόν», στο πλαίσιο της Νύχτας Ευρωπαϊκού Σινεμά, θα προβάλει σήμερα Πέμπτη, στις 19.30, δωρεάν την ταινία «Corpus Christi» και θα ακολουθήσει συζήτηση με τους νέους δημιουργούς Παυλίνα Αγαλιανού, Κώστα Σταματόπουλο και Σήφη Στάμου.

Επιστρέφοντας στις ταινίες της βδομάδας επιφυλασσόμαστε για την κριτική του μιούζικαλ «West Side Story» του Στίβεν Σπίλμπεργκ για επόμενη στήλη, ενώ δεν θα αναφερθούμε στο «The Black Bachelor» του Γιάννη Παπαδάκου. Η «Δικαίωση 3368» της Ισμήνης Σακελλαροπούλου σκύβει με σεβασμό στην ιστορία της σφαγής των Καλαβρύτων από τους ναζί κατακτητές τον Δεκέμβρη του 1943. Ο τίτλος είναι δανεισμένος από τις 3.368 αγωγές για τις γερμανικές οφειλές που συγκεντρώθηκαν απ' τα θύματα του Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος. Ενώ η ταινία εστιάζει στα γεγονότα και παρουσιάζει καλό υλικό και μαρτυρίες, δεν καταφέρνει να ξεφύγει από μια σχηματική και επιδερμική προσέγγιση. Αποδυναμώνεται αρκετά τόσο με την αισθητική προσέγγιση όσο και στο ίδιο το περιεχόμενο, καθώς, κατά τη γνώμη μας, απαιτείται μια πιο ουσιαστική και βαθιά ανάγνωση του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, γύρω από τον χαρακτήρα και τα αίτιά του, αλλά και για τις δυνάμεις που συγκρούστηκαν.

Μία από τις ελάχιστες κοινωνικές ταινίες των τελευταίων ετών που ξεχώρισε στο περσινό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και αξίζει τον κόπο να συναντηθείτε μαζί της. Από τη δεκαετία του 1980 λειτουργούν σε απομονωμένα χωριά της Ελλάδας παραρτήματα γερμανικών ιδρυμάτων για ανηλίκους με παραβατική συμπεριφορά, οι οποίοι στέλνονται εκεί από υπηρεσίες πρόνοιας. Μία από αυτές τις κοινότητες λειτουργεί στον Εβρο, κοντά στα σύνορα με την Τουρκία, και αποτελεί το σκηνικό του «Ντάνιελ '16».

Ο Ντάνιελ είναι ένας τέτοιος «παραβατικός» έφηβος, που φτάνοντας στην άλλη άκρη της Ευρώπης, αντιλαμβάνεται τις βάναυσες συνθήκες που βιώνουν οι πρόσφυγες και τις «συμφωνίες» μεταξύ των κυβερνήσεων για όσους βαφτίζουν «απόκληρους» της ζωής, αν και είναι ακόμα παιδιά... Με ένα μικρό προσφυγόπουλο αναπτύσσει μια ιδιαίτερα τρυφερή σχέση αγάπης και φιλίας, που τον ωθεί να απελευθερώσει τον αληθινά όμορφο εαυτό του και να δώσει την αγάπη που δεν εισέπραξε ο ίδιος στο πολλαπλό. Ο Κουτσιαμπασάκος αναδεικνύει μέσα από το δύσκολο θέμα που επιλέγει ένα άλλο σπουδαιότερο επίκαιρο θέμα, κρατώντας την πυξίδα της αλληλεγγύης, της οικουμενικότητας, και τελικά της ανθρωπιάς ψηλά. Μια πολύ καλή πρόταση για να τη δουν οι σινεφίλ με τα έφηβα παιδιά τους.

Ο Τζόνι έρχεται κοντά στον 9χρονο ανιψιό του, τον οποίο κρατά κοντά του όσο η αδερφή του φροντίζει τον σύζυγό της σε μια άλλη πόλη. Μαζί με το παιδί ταξιδεύει από το Λος Αντζελες, στο Ντιτρόιτ, στη Νέα Ορλεάνη και τη Νέα Υόρκη και καταγράφει για τις ανάγκες της εκπομπής του την αυθόρμητη σκέψη των νέων παιδιών. Στη διάρκεια αυτών των ταξιδιών οι σχέσεις του με τον ανιψιό του και την αδερφή του μπαίνουν σε νέες βάσεις. Μια πολύ τρυφερή ταινία, αργή και εσωτερική, για τις σχέσεις των παιδιών με τους ενήλικες και το οικογενειακό περιβάλλον. Υπέροχη ασπρόμαυρη φωτογραφία, όμορφη σκηνοθεσία και καλή ερμηνεία τόσο του Χοακίν Φοίνιξ όσο και του μικρού Γούντι Νόρμαν.

Ο σκηνοθέτης του «Το Μεγάλο Σορτάρισμα» επιστρέφει δριμύτερος κάνοντας μια σάτιρα για το αμερικανικό πολιτικό σύστημα με ένα ιδιαίτερο καστ οσκαρικών προσδοκιών κι ένα σενάριο για το τέλος του κόσμου που «αναπόφευκτα» έρχεται... Δυο αστρονόμοι έχουν ανακαλύψει ότι σε έξι μήνες ένας κομήτης χιλιομέτρων θα χτυπήσει τη Γη και το κάνουν αμέσως γνωστό στην Πρόεδρο των ΗΠΑ αλλά και τα αμερικανικά ΜΜΕ, προτείνοντας και λύση για την αποφυγή της καταστροφής της ανθρωπότητας. Αραγε θα τους πιστέψει κανείς;

Η σάτιρα ξεκινά σχεδόν από την αρχή και τελειώνει στους τίτλους τέλους, χωρίς να γλιτώνει σε όλες τις στιγμές την υστερία. Η ταινία δυστυχώς τελειώνει πολλή ώρα πριν τους τίτλους τέλους κι αυτό είναι και το μεγάλο μειονέκτημά της, γιατί προσπαθεί να δώσει μασημένη τροφή στους «αδαείς»... Αμερικανικών προδιαγραφών λοιπόν κι ο τρόπος να τη δουν όσοι θέλουν... Ποπ κορν και φασαρία.