Τα μοναδικά στιγμιότυπα που καταγράφηκαν στη μεγάλη συγκέντρωση των χιλιάδων εργαζομένων από Αττική και Πάτρα, που κατέκλεισαν το Σύνταγμα, συμπλήρωναν οι φράσεις οργής και αγανάκτησης από τους συγκεντρωμένους. Στο στόχαστρό τους το σύνολο της αντεργατικής - αντιλαϊκής πολιτικής, που φέρει ατόφια τη σφραγίδα των ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, της στρατηγικής της ΕΕ, και κάνει κόλαση τη ζωή των εργαζομένων, συνολικά του λαού, ο οποίος βλέπει να θυσιάζονται και οι πιο στοιχειώδεις ανάγκες του στον βωμό της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων. Οι χιλιάδες που βρέθηκαν στο Σύνταγμα διαδήλωσαν για όλα όσα βασανίζουν τον λαό: Και για την επιλεκτική «ανικανότητα» του κράτους, και για την εργοδοτική επίθεση που δέχονται με τις πλάτες των κυβερνήσεων, και για το σμπαραλιασμένο δημόσιο σύστημα Υγείας, και για την ακρίβεια και τις ανατιμήσεις...

Ο Αγγελος, εργαζόμενος στην αεροπορική εταιρεία «Aegean», ήταν ένας από αυτούς που βρέθηκαν αποκλεισμένοι στην Αττική Οδό και από τις 11 το πρωί της Δευτέρας, όταν έφυγε από τη δουλειά του, κατάφερε να επιστρέψει στο σπίτι του, στον Γέρακα, πάνω από 8 ώρες αργότερα και αφού περπάτησε πολλά χιλιόμετρα. Στην ουσία ήταν από τους ...τυχερούς, όπως μας είπε, αφού άλλοι εγκλωβισμένοι έμειναν πάνω από 12 ώρες. «Μέχρι και χτες μόνοι μας ανοίγαμε δρόμο για να μπορέσουμε να βγούμε από το σπίτι. Το 2022 δεν το χωράει το μυαλό να πεθαίνουμε από το κρύο, να είμαστε αποκλεισμένοι στην Αθήνα από τα χιόνια. Να καταστρεφόμαστε και να κινδυνεύουμε με την πρώτη κακοκαιρία, κι από πάνω να έχεις να αντιμετωπίσεις τις εργασιακές συνθήκες ζούγκλας», σημειώνει, και δίνει ένα μικρό δείγμα για το πού στηρίζεται η τεράστια κερδοφορία των μεταφορικών ομίλων: «Πάνω από 15 τύπους συμβάσεων έχουμε στην "Aegean", με τον μισθό να μη φτάνει ούτε γι' αυτούς που έχουν σύμβαση αορίστου. Εχω δύο παιδιά και δύσκολα τα φέρνουμε βόλτα. Βέβαια η αεροπορική εταιρεία έχει πάρει πολλά εκατομμύρια επιχορήγηση, όπως τα 120 εκατ. που πήρε τελευταία από την κυβέρνηση, με τη συμφωνία των άλλων κομμάτων, επειδή είχε μειωμένα κέρδη. Το σύνθημα "Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό" επιβεβαιώνεται από κάθε πλευρά».

Για τη ζοφερή κατάσταση που επικρατεί στους χώρους δουλειάς μάς μιλά και η Νατάσα, 35 ετών, που εργάζεται σε εταιρεία δημοσκοπήσεων: «Το 2017, με νόμο του ΣΥΡΙΖΑ που τέθηκε σε εφαρμογή το 2019, στο "μπλοκάκι" και τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου προστέθηκε και ο λεγόμενος "τίτλος κτίσης". Με αυτό το κόλπο, χιλιάδες συναδέλφους στις εταιρείες δημοσκοπήσεων τους μετέτρεψαν μέσα σε μία νύχτα σε ...επιχειρηματίες. Στη συνέχεια το ίδιο πήγε να γίνει και με τους εργαζόμενους της "e-food". Αυτοί όμως αντέδρασαν οργανωμένα και το απέτρεψαν. Με τον "τίτλο κτίσης" μειώθηκαν οι αποδοχές μας ακόμα και πάνω από 15%, αφού οι εργοδότες απαλλάχθηκαν εντελώς από τις ασφαλιστικές κρατήσεις και αυτές φορτώθηκαν σε μας, ενώ δεν ισχύει κανένα εργασιακό δικαίωμα. Εχω άνεργο αδερφό, γονείς. Κάνω δύο δουλειές για να τα βγάλουμε πέρα. Δουλεύω πάνω από 12 και 13 ώρες τη μέρα για να ζήσω δύο σπίτια, αλλιώς πέφτει πείνα. Πόσο θα αντέξω; Πρέπει να πούμε το "ως εδώ". Οι εργαζόμενοι μέσα από τα σωματεία μας να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Δεν έχουμε άλλα περιθώρια. Κινητοποιήσεις σαν τη σημερινή μάς κάνουν να ελπίζουμε».

Ο Κώστας είναι τραυματιοφορέας στον «Ευαγγελισμό». Οσα αντιμετωπίζει, όπως και όλοι οι εργαζόμενοι στο νοσοκομείο, από τις ελλείψεις στο προσωπικό, τη δουλειά που ξεπερνάει τις ανθρώπινες αντοχές κ.ά., έρχονται να προστεθούν στα προβλήματα της υγείας που αντιμετωπίζει μέσα στην οικογένειά του. «Η σύζυγός μου έχει σκλήρυνση κατά πλάκας και της έβγαλαν επίδομα 200 ευρώ. Εγώ παίρνω 750 ευρώ. Ομως οι ανάγκες από την αρρώστια της είναι μεγάλες και δεν καλύπτονται με τίποτα, ειδικά τώρα που όλα τα απαραίτητα ήδη έχουν ακριβύνει πολύ. Από πάνω το νοίκι τρέχει, ο ιδιοκτήτης τώρα πουλάει το διαμέρισμα και μας διώχνει, όμως κάτω από 350 ευρώ νοίκι - και αυτό είναι για κάτι σαράβαλα - δεν βρίσκεις». Σπεύδει να ξεκαθαρίσει: «Δεν αποτελούμε εξαίρεση. Ετσι είναι οι περισσότεροι εργαζόμενοι, όπως βλέπω και με τους συναδέλφους στο νοσοκομείο. Ως πότε θα υπομένουμε αυτήν την κατάσταση; Αυτήν την αγωνία για το τι μας ξημερώνουν; Στο χέρι μας είναι να διεκδικήσουμε καλύτερες συνθήκες ζωής».

Το «παρών» στη συγκέντρωση του Σαββάτου έδωσαν μαθητές και φοιτητές, που ένωσαν τις φωνές τους με τα σωματεία.

Αλλωστε η ρεαλιστική απαίτηση της νεολαίας για σύγχρονες υποδομές και δικαιώματα αναδείχθηκε επιτακτικά τη βδομάδα που πέρασε. Οπως μας λέει ο Κώστας, φοιτητής Φυσικού, «οι φοιτητικοί σύλλογοι της Αθήνας με τα σωματεία ήρθαμε να διεκδικήσουμε μέτρα προστασίας στις σχολές μας, για να μη γίνονται πισίνες με τα πρωτοβρόχια, για να μη γίνονται παγοδρόμια στα χιόνια, γιατί πολλοί συμφοιτητές μας αναγκάστηκαν μπροστά στην εξεταστική να μείνουν χωρίς ρεύμα, εγκλωβίστηκαν μέσα στα σπίτια τους... Ηταν απάνθρωπο να κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς θέρμανση και φαγητό μέσα στον χιονιά οι φοιτητές στις Εστίες, στη ΦΕΑ και τη ΦΕΕΜΠ. Ομως μέσα από δυνατούς συλλόγους αγωνίστηκαν και απαίτησαν το αυτονόητο».

Στα φοιτητικά μπλοκ συναντήσαμε τον Θωμά, φοιτητή στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών του ΕΜΠ και οικότροφο της Εστίας του Ιδρύματος. «Με τον χιονιά η κατάσταση που αντικρίσαμε ήταν απελπιστική. Οι εργολαβίες, η πολιτική που εφαρμόζεται στα πανεπιστήμια οδήγησαν σε τέτοιες συνθήκες ώστε να καλούμαστε να τα βγάλουμε πέρα χωρίς ζεστό νερό και θέρμανση, με τη σίτιση να μην είναι εξασφαλισμένη για όλους τους φοιτητές και τους δρόμους γύρω από την Εστία παγωμένους, με κίνδυνο να χτυπήσουν οι φοιτητές. Δηλώνουμε χρόνια τώρα ότι δεν θα επιτρέψουμε να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, γι' αυτό αγωνιζόμαστε ενάντια στην πολιτική που φτιάχνει μια ακόμα πιο ταξική Εκπαίδευση, χτίζει το πανεπιστήμιο - επιχείρηση, που δεν βασίζεται στις ανάγκες των φοιτητών από τις λαϊκές οικογένειες και τα αποτελέσματα τα βλέπουμε και στις σπουδές και στις Εστίες».

Η 26χρονη Δέσποινα ήρθε να διαδηλώσει από την Πάτρα, είναι τελειόφοιτη πολιτικός μηχανικός και άνεργη. Για να τα βγάλει πέρα δουλεύει όποτε βρει δουλειά στον Επισιτισμό. «Τώρα με ζουν οι δικοί μου και είμαστε πολύτεκνη οικογένεια με 4 παιδιά. Και οι δικοί μου είναι εργάτες. Πολύ δύσκολα τα βγάζουμε πέρα, και εγώ τι να σχεδιάσω για το μέλλον μου; Εδώ για να τα βγάλουμε πέρα και για να εξασφαλίσουμε το φαγητό κόβουμε από παντού. Ισα να ζούμε δηλαδή. Ομως κάθε φορά που συμμετέχω σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις, όπως η σημερινή, μου φεύγει η στεναχώρια και η απελπισία και βλέπω ποιος είναι ο δρόμος που πρέπει να βαδίσει ο λαός. Είμαι σίγουρη ότι κάποια στιγμή θα πει το "φτάνει πια" και θα το κάνει».