Στην τελική ευθεία για την ολοκλήρωση των εκδηλώσεων, αλλά και των έργων που υλοποιούν οι συμμετέχοντες καλλιτέχνες, βρίσκεται το πρώτο Διεθνές Συμπόσιο Γλυπτικής σε Μάρμαρο στην Πάτρα, με θέμα «Πρόσφυγες 1922 - 2022», που πραγματοποιείται από τον Πολιτιστικό Οργανισμό του δήμου σε συνεργασία με το Επιμελητήριο Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας, προς τιμήν του γλύπτη Διονύση Γερολυμάτου.

Οι εκδηλώσεις, που έχουν κερδίσει το ενδιαφέρον χιλιάδων κόσμου, με είσοδο ελεύθερη για το κοινό, έχουν μετατραπεί σε ένα πολυθεματικό φεστιβάλ, με τον χώρο της Ιχθυόσκαλας στο Νότιο Πάρκο να αποκτά πλούσια ζωή όλο αυτό το διάστημα και μέχρι την Τρίτη 21 Ιούνη, τελευταία μέρα του Συμποσίου.

Στο πλαίσιο της παρακολούθησης της πολύ ενδιαφέρουσας διοργάνωσης, ο «Ριζοσπάστης» συνομίλησε με όλους τους καλλιτέχνες που συμμετέχουν στο Συμπόσιο και ολοκληρώνει σήμερα την παρουσίασή τους με τους Ελληνες γλύπτες.

Ο Βασίλης Βασίλη μιλά για τη συγκινητική ανταπόκριση και το ενδιαφέρον του κοινού που ρωτά να μάθει για τα έργα, αλλά ταυτόχρονα θυμάται και τη δική του «περιπέτεια», αφού για χρόνια ζει στον Καναδά. Το έργο του μιλά «για ένα σπίτι απ' το οποίο, λόγω της φυγής των ανθρώπων του, έχει μείνει ένα απόλυτο... τίποτα». Θέλει να δείξει τους πρόσφυγες που μεταφέρουν στις αποσκευές τους αναμνήσεις από τη ζωή που αφήνουν πίσω τους, προσπαθώντας να χτίσουν μια νέα μέσα από πολλές δυσκολίες.

Απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών, ο 24χρονος Φίλιππος Βαλέρας είναι ο μικρότερος ηλικιακά από τους δέκα συμμετέχοντες γλύπτες. Γεννημένος στην Ελλάδα, μετανάστης δεύτερης γενιάς, εμπνέεται, όπως ανέφερε, από τον πόλεμο στην Ουκρανία. Θέλει να αποτυπώσει «μια γυναίκα με το παιδί της στην αγκαλιά, που φεύγει μόνη για να γλιτώσει, ενώ ο άντρας της, όπως και η πλειοψηφία των αντρών, μένει πίσω». Μιλά για εικόνες που δυστυχώς επαναλαμβάνονται στην Ιστορία και θέλει με την προσπάθειά του «να ευαισθητοποιηθεί ο κόσμος, να αντιληφθεί την ομορφιά της ζωής».

Μια σύνθεση σε τρία κομμάτια μάρμαρο ετοιμάζει ο Παναγιώτης Λάμπρου από την Κόνιτσα, θέλοντας να συμβολίσει «την προσπάθεια ενός πλήθους μέσα από πολλές δυσκολίες να περάσει ένα ταξίδι προς το αβέβαιο, με την ελπίδα να τα καταφέρει». Εξηγεί ότι «δυστυχώς κάποιοι δεν θα τα καταφέρουν», φιγούρες που θα εκφράζονται και στο έργο. Μιλώντας για την έμπνευσή του, αναφέρει ότι προήλθε από τις πολεμικές ανταποκρίσεις που κατά καιρούς παρακολουθούσε, ενώ αναφερόμενος στο Συμπόσιο κάνει λόγο για πολύ αξιόλογη διοργάνωση, που φέρνει καλλιτέχνες πολύ κοντά, διδάσκει την ομαδική δουλειά και την ανταλλαγή γνωμών και εμπειριών.

Ο Μπεσίμ Τσαούσι ήρθε στην Ελλάδα από το Αργυρόκαστρο το 1991. Συμμετέχει για δεύτερη φορά σε αντίστοιχη εκδήλωση, μετά το Συμπόσιο του δήμου Νίκαιας το 2006, και επισημαίνει: «Ελληνες, Αλβανοί και άλλοι λαοί γνωρίζουν από πρώτο χέρι την προσφυγιά και τις δυσκολίες της. Αυτά μας ενώνουν». Δημιουργεί ένα συρματόπλεγμα από μάρμαρο, που όπως τονίζει «δεν συμβολίζει μόνο τις δυσκολίες προσπέλασής του για τους χιλιάδες που εκτοπίζονται από τον τόπο τους, αλλά και τις καθημερινές δυσκολίες της ζωής του λαού», τονίζοντας ότι μέσα από το έργο κάνει προσπάθεια να δώσει και το λαϊκό ξέσπασμα απέναντι σε όλα αυτά.

Ενας κύβος, που συμβολίζει την ολότητα της ανθρωπότητας και από τον οποίο αποκολλιούνται κομμάτια, συμβολίζοντας την προσφυγιά, είναι το θέμα του Αλέξανδρου Πφαφφ, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Γερμανία. Εξηγεί ότι θέλει να αποδώσει «τον άνθρωπο μέσα στο σύνολο, και αυτό να συνειδητοποιηθεί ανεξαρτήτως θρησκείας, ηθών, εθίμων του καθενός». Στο έργο χαράσσει σε 25 διαφορετικές γλώσσες το δικό του μήνυμα, το οποίο μπορεί να εισπράξει ο καθένας, ακόμα και από την πρώτη ματιά.

Στην πολύ μεγάλη αλληλεπίδραση που έχει συνολικά η διοργάνωση στη δουλειά των καλλιτεχνών αναφέρεται ο Χρήστος Τσουμπλέκας. Το έργο του έχει ως θέμα «τη φυγή, όπου ένας άνδρας και και μια γυναίκα μαζί με το παιδί τους παίρνουν τον δρόμο προς το άγνωστο». Εικόνα που δυστυχώς επαναλαμβάνεται στις μέρες μας, με τον ίδιο να εξηγεί: «Η Τέχνη βοηθάει να αναδεικνύονται ζητήματα, να ξεπερνάμε υποτιθέμενες διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των λαών, να ενωνόμαστε και όχι να διαχωριζόμαστε».

Ο χώρος, που αποτελεί πόλο έλξης και ενδιαφέροντος καθημερινά για εκατοντάδες κόσμου, ανάμεσά τους και πολλές οικογένειες, θα είναι ανοιχτός και τις επόμενες μέρες. Την Τρίτη 14 Ιούνη θα πραγματοποιηθεί συναυλία με την Αννη Ονούφριου και τον Σταύρο Ναθαναήλ, με θέμα «Αλησμονώ και χαίρομαι, θυμάμαι και λυπούμαι...», και την Παρασκευή 17 Ιούνη τα χορωδιακά σχήματα της πόλης θα «συναντηθούν» σε ένα ξεχωριστό αντάμωμα, τραγουδώντας για την προσφυγιά.