Για το λόγο αυτό, θεωρώ ότι το «πολυώροφο» βιβλίο του κ. Χρήστου Θεοχαράτου, με τον παραπάνω τίτλο, δεν αποτελεί μόνον τυπογραφικό επίτευγμα, ως προς τη διάταξη της ύλης μιας - μοναδικής σε σημασία - ιστορικής περιόδου της χώρας μας. Ισως είναι και από τα πιο σημαντικά κεφάλαια της νεότερης ιστορίας μας, που η παρουσία του Χαρίλαου Φλωράκη εγκαινιάζει μια καινούρια πολιτική περίοδο στη ζωή της χώρας μας και μια χρήση της ιστορικής αλήθειας.

Μόνον η πραγματική πολιτική και στρατιωτική του δράση, που, πάντοτε στο πεδίο του αγώνα, αναπτύσσεται με σεμνότητα κι αποφασιστικότητα, έδωσε κείμενα και στοιχεία δράσης, σοφής ομορφιάς και άτεγκτης αλήθειας.

Ετσι, ο πλούσιος καρπός του πολύχρονου αγώνα του στα βουνά, στις πόλεις, στις φυλακές, στις εξορίες, έγινε σήμερα το περισπούδαστο βιβλίο και εγκόλπιο, που οδηγεί με σωστή αγωνιστική πράξη το Λαό.

Ο Χ. Φλωράκης δεν τοποθέτησε, όπως κάνουν άλλοι, την προσωπική του ιστορία, πάνω από την αλήθεια. Γι' αυτό και αναδείχνεται σε ηγετική προσωπικότητα της πολιτικής ζωής της χώρας και του ΚΚΕ.

Δάσκαλος μιας σωστής πολιτικής, που ο τόπος έχει ανάγκη, γίνεται αποδεχτή, και η μοίρα της χώρας οδηγείται με ελληνική θέληση κι επιθυμία, με πρώτο κυρίαρχο τον ελληνικό λαό.

Οταν όλες οι ταλαιπωρίες ξεπεράστηκαν, ο Χ. Φλωράκης βρέθηκε επικεφαλής του ΚΚΕ. Τα πολιτικά πράγματα διορθώθηκαν, οι ακρότητες έφυγαν και στο ΚΚΕ ανοιγόταν ένας δρόμος ορθής πολιτικής δράσης.

Ο Χ. Φλωράκης, σήμερα, καθώς ανεβαίνει τα σκαλιά του χρόνου, ευθυτενής ακόμα, έχει το δικαίωμα ν' απολαμβάνει τη λαϊκή συμπάθεια, από φίλους και αντίπαλους και ν' αναγνωρίζεται η προσφορά του για σταθεροποίηση δημοκρατικής λειτουργίας των αριστερών, χωρίς το συναξάρι των ατομικών απόψεων για όλα.

Ο αυθεντικός λόγος του και η ταπεινή ζωή του ας γίνει μάθημα για όσους φροντίζουν για τη σωτηρία του τόπου, και είναι πολλοί.

Ας διαβάσουν, λοιπόν, το ανεπανάληπτο έργο του κ. Θεοχαράτου.

Τη βραδιά, στις 25-2-1949, που κατεβαίναμε από τα Βαρδούσια προς Αρτοτίνα (μέσα στο χωριό υπήρχε τάγμα στρατού), που έχασε την επαφή του με το ΔΣ. Κατεβαίνουμε και περνούμε τον ψυχρό Φείδαρα ως το γόνατο. Μετά ανηφορίζουμε προς το ανύπαρχτο λημέρι. Καθώς περνούσα, στα χιονισμένα περιβόλια της Γραμμένης Οξυάς, αριστερά, είδα πολλές μηλιές στα κάτασπρα ντυμένες. Με τη δύναμη του ενστίκτου, ρίχτηκα προς τις μηλιές, μήπως κρατούνε μαζί με το χιόνι και κανένα μήλο. Με τη σοφία της φοβερής πείνας, ξεχιόνισα και αντίκρισα ωραία μήλα, από το φθινόπωρο. Χύθηκα και μάζεψα, γεμίζοντας τις τσέπες της χλαίνης.

Καθώς πήγαινα προς το υποτιθέμενο λημέρι, είδα εσένα και τον μακαρίτη Διαμαντή. Γεμάτος χαρά, έβαλα τα χέρια στην τσέπη και σας έδωσα μήλα. Κι εσείς με βουλιμία με αφοπλίσατε, αγαπημένοι στρατηγοί μου. Κι αρχίσατε να τρώτε. Χαρήκατε. Εγώ συγκινημένος κίνησα για το λημέρι - ποιο λημέρι - κάποιον έλατο, μα με έπνιγαν οι λυγμοί.

Ζούσατε κι εσείς τις ίδιες δυσκολίες με τους αντάρτες σας. Ας μάθουν όλοι "ΠΩΣ ΔΕΝΟΝΤΑΝ ΤΟ ΑΤΣΑΛΙ".